To fight or to let go? (On going)

Chapter 4: Pained

Abbie's POV:

"Kyaaaaaaaah.." Kristine shouted from behind my back so I swiftly covered my ears.

I closed the door of my locker and faced her. "Ano ka ba naman Kristine! Ba't bigla2x ka na lang sumisigaw dyan, huh?" naiinis kong tanong

"Wala lang." saka sinilid ang phone niya sa bag kaya napatingin ako dun. "Trip ko lang sumigaw. Why? Do you have problems with that?" mapanghamon  niyang tanong while pouting her lips.

Tinaasan ko tuloy ng isa kong kilay. But she just playfully smiled at me.

"Tara na nga." aya ko. Saka kami naglakad palabas ng building.

Dismissal na kasi so pauwi na rin kami.

While walking...

"Besh! Pwede bang dumaan muna tayo dun sa kabilang building. Naalala ko lang kasi. Hiniram pala ni Mich yung isa kong libro. Sabi niya kasi. Daanan ko na lang daw siya after class." Kristine said all of a sudden

"Okay!" without a second thought, I agreed.

Bookworm kasi itong si Kristine. Buti na lang at hindi naging nerd.

I just followed her from behind.

"Wait lang!" pagpapahinto ko sa kanya na agad naman niya akong nilingon. "Ba't dito tayo sa likod dumaan? Pde naman doon sa harap ah." nagtataka kong tanong sabay turo sa mga direksyong nababanggit ko.

"Uhm! Kasi. Kasi nasa basketball court nga daw siya." she answered, a bit uneasy

I grinned at her answer.

"Oo nga. Nasa basketball court talaga siya. Tignan mo pa text niya. Oh!" then she showed me her phone's screen.

"Eh wallpaper mo nga nakikita ko." I teased her

"Tara na nga lang. Para makauwi na rin tayo." she commanded, kinda irritated.

Medyo nagtataka pa rin pero sumunod na lang ako.

As we entered the court, the lights suddenly turned on na kanina ay napakadilim na siyang nakaagaw ng pansin ko.

"Wala naman siguro dito si.." pagkalingon ko sa likod. "Kristine?"

Hala! Sa'n na yun? Nilibot ko na lang ang tingin ko baka sakaling makita ko siya.

Pero ilang saglit lang ay may isa-isang nagsilabasan mula sa likod ng court.

Teka! Mga Varsity player to ah. Mga kateam mates sila ni Kean eh.

Lahat sila ay may hawak na papel na may tig-iisang letra.

"S-O-R-R-Y? Sorry?" I read

Kean suddenly appeared at the scene. Holding an Acoustic guitar.

(NP: Sorry by Justin Beiber [Acoustic version])

And here I am. Nakaglue pa rin sa kinatatayuan ko kanina lang. I'm on the state of shock pa rin.

AdLib: "Alam kong hindi sapat ang isang Sorry lang para mapatawad mo ako. Sa lahat ng mga kasalanang nagawa ko sa'yo noon. Pero maniwala ka man o hindi." (he paused for a sec) "Hindi ko ginusto ni hindi ko sinadya na masaktan ka. Kung pwede ko lang sanang ibalik yung kahapon" (he smirked). "Masaya pa rin sana tayo ngayon."

Unti-unti na siyang lumalapit sa akin. Ako naman. Nakatanga lang. Nakakaoverwhelmed masyado eh. Hindi pa rin nagsisink-in sa utak ko ang mga nangyayari.

Hanggang sa makalapit na talaga siya ng tuluyan sa akin.

He handed me a white rose.

Tinignan ko muna ito before I accepted it.

"Pero malabo nang maibalik ang kahapon eh. This is reality. Hindi katulad ng mga napapanood nating movie. Kung gusto mong balikan at panuorin ang mga happy and nakakakilig na mga moments ay erewind mo lang.  Wala din namang time machine na pwedeng makapagpabalik satin sa kahapon. Kaya ang dapat kong gawin ngayon. (he held my hand in front of us) Ay itama ang mga mali ko noon. Naging mahina ako. Duwag, it's the right word to describe it. Pero ayoko na. Kaya simula ngayon. Magkamatayan na. Ipaglalaban kita."

Bigla na lang tumulo ang mga luha galing sa mata ko. Traydor na luha naman to oh.

he wiped my tears away. "Hey! Don't cry. Ako kasi yung nasasaktan kapagka umiiyak ka."

"Hindi lang kasi ako makapaniwala. *sob*. You're here in front of me. Sincersking for forgiveness? So unbelievable." (I faked a laugh while wiping my tears..) "Nananaginip ba ako? or what? Kasi kung ganun man. Ayoko na yatang magising." (I bowed my head but he touched my jaw and lifted it to face him)

"Look at me. You're not dreaming, okay? Hindi naman din kita minamadali eh. Gusto ko lang malaman mo na.. kailanman. I never get tired of loving you."

"Diba? Girlfriend mo pa si Megan?" I asked w/out looking at him

"Wala na kami. Hindi ko naman talaga siya mahal eh. Naipit lang talaga ako sa isang sitwasyon kaya naging kami." he answered

"Patawarin mo na kasi!" they all shouted.

Napaiwas naman ako ng tingin sa kanya. I don't know if maniniwala ba ako or what?

I closed my eyes, took a deep breath and said. "It's hard to trust on you again. But. I will try to. And I hope. You won't disappoint me anymore."

Abot langit naman ang ngiti ngayon ni Kean.

"I won't. Not anymore. I lose you once. And I can't afford to lose you again." he seriously said

"Don't just say it. Do or prove it." I replied

"Kisssss. Kisssss.. Kiss....."

Hala! Anong kiss? Mga loko-loko..

I just hugged him.. I really really miss him that much.. It's been a while since we broke up..

Maybe I could give each other, A Second Chance.

Kinabukasan...

I'm on my way to the Basketball Court. Sabi niya kasi sa akin. Sabay na kaming umuwi. May practice pa kasi sila kaya doon nalang din daw ako maghintay. Para naman daw mas mamomotivate siya.. Haha. Crazy.

May narinig akong nag-uusap sa isang vacant room malapit sa court.

I don't know what made me to stop and listen to their convo.

There I saw Megan and Kean, kissing.

Napatakip nalang tuloy ako ng bibig. I can't believe this is happening again. At bago pman tumulo ang mga luha ko ay tumakbo na ako palayo.

I suddenly stopped nung medyo malayo-layo na ako sa kanila. I just let my tears fall before I got my phone and dial Manong Jose's number.

"He-hello.." I said kinda shaking.

"Ma'am? Okay lang po ba kayo?" nag-aalalang tanong ni Manong mula sa kabilang linya.

"Huh?" I wiped my tears away before I speak up again. "Ah. Okay lang. Daanan mo nga pala ako ngayon sa school."

"Okay po Ma'am." she answered kahit medyo nagtataka pa rin.

"Salamat." I said saka ko binaba yung telepono.

Ilang sandali lang ay nandito na si Manong.. Buti na lang daw malapit lang siya sa school namin nung tumawag ako kanina.

Pumasok agad ako sa loob ng kotse then closed my eyes.

Gusto ko nang umuwi at matulog. Nakakapagod din talagang umiyak.

Ang dami nang missed calls sa akin galing kay Kean but I didn't bother answering even a single call from him.

Tama na. Pagod na pagod na akong umasa. Ang sakit2x na. Ayaw ko na ring magtiwala. Puro lang naman kasinungalingan ang lahat.

Bitter na kung bitter. Pero ayaw ko na talagang magmahal. Kota na ako eh. Takot na akong masaktan ulit. Baka hindi ko na kayanin sa susunod.

As I arrived home, dumiretso na ako sa kwarto and slumped myself to bed.

(NP: Little do you know by Alex and Sierra)