Kilometry (nie)istnieją

5

Byłam bardzo zdziwiona. Stałam i nie ruszałam się, nie widziałam go tylko dwa miesiące, a zmienił się okropnie. Oczywiście na lepsze. Do tego, przerósł mnie o dwie głowy co najmniej. Strasznie schudł przy tym. Patrzył się na mnie, jakby czekając na reakcje. Wreszcie się odezwał
-mmm, heeej, to ja
Bez zastanowienia, rzuciłam się na jego szyję.
-wróciłeś, wreszcie jesteś, nawet nie wiesz jak tęskniłam
-tez tęskniłem, baardzo, nie mogłem się doczekać naszego spotkania - przytulił mnie dość mocno
-mamy cały miesiąc dla siebie, więc postarajmy się przeżyć go jak najlepiej -kontynuował
-będzie to najlepszy miesiąc w twoim życiu - obiecałam
-haha, nie wątpię. A teraz zakładaj buty, zabieram cię na lody
Całą drogę rozmawialiśmy, gdy do głowy przyszło mi jedno pytanie.
-Charlie, mam pytanie
-śmiało, pytaj
-czy masz tam takich przyjaciół, jak tu w Folkestone?
Przez chwilę milczał, a ja byłam pewna, że te pytanie było dla niego trudne.
-oczywiście, możesz nie odpowiadać
-niee, odpowiem. Jeśli mam być szczery to jesteś dla mnie najważniejsza, drugiej takiej przyjaciółki nie mam i nie będę miał. Jednak mam swoją paczkę w Londynie. Ale nie masz się czym przejmować, Londyn jest tam, Folkestone tutaj.
-to było urocze, przyjacielu -moje serce zaczęło mocniej bić
Nazywałam go przyjacielem, chociaż czułam do niego coś więcej. To bolało.
-jakie chcesz lody?
-miętowe poproszę
-co się dzieje? Widzę, że jesteś nie w humorze -zapytał zatroskany
-nic, przecież normalnie się zachowuję
-niech ci będzie, ale pamiętaj, że jak chcesz pogadać to jestem
-okej. A właśnie! Prawie zapomniałam, jutro zaczynają się Dni Folkestone*, idziemy? -zapytałam z nadzieją
-to jeszcze istnieje? Nieźle, nic się nie zmieniło. Pamiętam jak chodziliśmy tam z twoją mamą. Hah, ale mam nadzieję, że tym razem pójdziemy sami.
-jeśli mama mnie puści to tak, sami.
-czemu ma cię nie puścić? I to ze mną?
-Charlie, mam dopiero 12 lat -zarumieniłam się
-a ja trzynaście i zajmę się tobą bardzo dobrze! -puścił oczko
-nie wątpię -zaśmiałam się