Każdy z nas ma w sobie cząstkę mroku. Nasza dusza skażona jest przekleństwami świata. Wojna, głód, choroba... Na każdym kroku spotykamy się z jakimiś wiadomościami o morderstwie. Rodzimy się dziećmi, niewinni. Nazywa się nas aniołami. Z każdymi kolejnymi urodzinami stajemy się coraz gorsi. Jesteśmy wyjątkowi, bo nie ma wielu tak złych ludzi. Nazwano by nas demonami, lecz nie można, ponieważ posiadamy duszę. Duszę, która jeszcze jest czysta. Nie mogę powiedzieć, iż jesteśmy zwykłymi ludźmi. To byłoby obraźliwe dla obu ras. Żyjemy w cieniu innych zachowując się jakby nas nie było. Teoretycznie nie można nas zabić. Jeśli myślisz, że na tym świecie nie ma aniołów, demonów, istot takich jak ja, ale też innych, to grubo się mylisz. Jesteśmy bliżej niż mogłoby się wydawać. Może to któryś z twoich znajomych, rodziny? Nas jest najgorzej rozpoznać. Anioły bardzo łatwo... Zachowują się nieludzko. Wystarczy zadać im pytanie o ulubiony film lub książkę. Nie znają tego świata tak dobrze, jak ludzie. Natomiast demony jest odgadnąć nieco trudniej. Zazwyczaj same z siebie nie kręcą się po ziemi. Niestety, to wspaniałe dzieło Boga je wzywa. Natomiast my, jesteśmy połączeniem jednych i drugich tylko, że silniejsi. Gorsi od Króla Piekieł, a lepsi niż archanioł rządzący Niebem. Zachowujemy się niczym zwykli ludzie. Zostaliśmy stworzeni do siania zła. Nie znamy litości. Jesteśmy Aniołami Mroku.
�
