Spaanse kikkers

Hoofdstuk 1

Hier is het dan, het eerste hoofdstuk van mijn tweede verhaal. Ik hoop dat jullie het leuk vinden!

-

Is aso-egoïst een woord? Want ik zweer dat ik mijn moeder dat net tegen mijn vader heb horen roepen.

“Zak!”

Ik kijk mijn zusje aan. Het loopt al een tijdje niet lekker bij ons thuis en dat wordt extra duidelijk op feestdagen die eigenlijk gezellige familieaangelegenheden horen te zijn. Wat mij betreft had Jezus beter in zijn graf kunnen blijven liggen, want dan was mijn Pasen nu niet verknald geweest.

Beneden wordt een deur dichtgeslagen, zo hard dat alle ruiten in het huis ervan rinkelen. Onmiskenbaar het geluid van de achterdeur.

“Waar is Joeri?”

“Buiten,” antwoordt Nicole. Ons kleine broertje is niet altijd onze beste vriend, maar opgroeien in de Derde Wereldoorlog wensen we hem ook niet toe.

Ik raap mijn paaseieren van de trap en loop naar het dakraam. Buiten zie ik een stelletje onbezorgde kinderen dat verstoppertje speelt, waaronder mijn achtjarige broertje.

Nicole pulkt voorzichtig een fonkelend groen papiertje van een ei. “Hoe lang denk je dat het nog duurt voordat ze gaan scheiden?”

“Twee seconden.” Ik hoor een auto wegrijden. Onze auto. “Dat wordt nog gezellig als we vanavond uit gaan eten. Ik hoop maar dat mam tegen die tijd een beetje af is gekoeld, want ze gooit zo het hele servies kapot.”

“Wat een fantastisch feest maakt onze familie er weer van.” Kwaad propt Nicole de papiertjes van haar paaseieren in elkaar. Ze neemt niet eens de moeite om een prullenbak op te zoeken, maar gooit de bal gewoon uit het zolderraam. Vrolijk Pasen.

-

Als mam na een uur thuiskomt, blijkt ze gewoon te zijn gaan winkelen.

“Waar zijn er winkels open met Pasen?,” vraagt Nicole verbaasd als ze het witte plastic tasje ziet.

“Nergens, maar daarvoor zijn er tankstations uitgevonden.”

Pap kijkt haar geïrriteerd aan. “En wat heeft mevrouw dan wel niet allemaal gekocht bij het tankstation?”

“Dat gaat jou niks aan.” Met het plastic tasje in haar hand loopt mam naar de gang. Een seconde later klinken haar voetstappen op de trap.

Pap gaat achter haar aan. Vanuit hun slaapkamer komt de zoveelste woordenwisseling van vandaag. Ik heb het tellen al lang geleden opgegeven.

“Nou, ik denk niet dat we vanavond nog gezellig gaan eten.” Nicole ploft op de bank en zet de televisie aan. Lusteloos zapt ze langs de kanalen.

Ik ga bij haar zitten. “Ik ook niet. Tenzij we twee verschillende tafels reserveren die allebei in een andere hoek van het restaurant staan.”

Met grote passen komt pap de woonkamer weer binnen gebeend. “Heeft ze gewoon een dure mascara in die tas zitten! En van die dieetshakes. Wisten jullie dat ze op dieet was?”

Nicole en ik kijken elkaar eerst aan voordat we ons hoofd schudden. Dit gaat helemaal de verkeerde kant op.

“O hemel.” Nu wordt het pas echt eng, want mijn vader gebruikt nooit het woord hemel. Zelfs niet als hij het over mijn overleden opa heeft. “Misschien zit ze wel in een midlife crisis. Wil ze zich weer twintig voelen?”

Nicole legt haar voeten op de salontafel en zapt naar een andere zender. “Of ze heeft een ander.”

“Wat?” Ik draai mijn hoofd met een ruk haar kant op, net als pap. “Zeg dat nog eens.”

“Of ze heeft een ander. Moet ik het voor je spellen? O-F spatie-“

“Nee, laat maar,” onderbreekt pap haar. “Ik weet wat je bedoelt, maar denk je echt dat ze daartoe in staat zou zijn? Je kunt veel over je moeder zeggen, maar ze is niet iemand die mensen bedriegt.”

Ik hoop dat hij gelijk heeft, maar zo zeker weet ik het niet.

 -

’s Avonds zitten we alsnog met z’n vijven in het Chinees restaurant. De sfeer is beroerd. Alleen mijn kleine broertje lijkt daar geen last van te hebben. Die zit vrolijk aan zijn frikandelletjes te knabbelen. Ondertussen werpt pap constant wantrouwende blikken naar mam. Om gek van te worden, dat is het. Ik hou het hier geen seconde langer meer vol.

“Joeri, wil je loempia’s proeven?,” vraag ik daarom aan mijn broertje, die eigenlijk geen Chinees lust. “Die zijn echt heel lekker. Voor Chinese mensen zijn loempia’s hetzelfde als frikandellen voor ons.”

Die vergelijking vindt hij wel spannend. Hij loopt achter me aan naar het buffet, waar de kleine loempia’s tussen de satéstokjes en de geroosterde spekjes liggen.

We staan net een paar loempia’s op een bordje te scheppen als Nicole naar ons toe komt. “Blijf nog maar even hier. Dat lijkt me veiliger. Die twee schamen zich nergens voor. Het hele restaurant mag blijkbaar getuige zijn van hun relatieproblemen.”

Joeri kijkt ons één voor één aan. “Gaan papa en mama scheiden?”

“Ik hoop het,” antwoordt Nicole. “Dan zijn we van deze ellende af.”

Joeri kijkt geschokt dankzij die mededeling, dus ik probeer hem uit te leggen dat het helemaal niet zo slecht zou zijn als onze ouders inderdaad gaan scheiden.

Met z’n drieën en een bord vol loempia’s lopen we terug naar onze tafel. Daar is de rust inmiddels wedergekeerd en kunnen we eindelijk in vrede van ons eten genieten.

 -

De rust duurt echter niet lang, want als we aan het toetje zitten krijgt mam een sms’je. Ze leest het en lacht.

“Wat is er zo grappig?,” wil pap weten.

“O, niks,” antwoordt mam. Ze stopt haar telefoon terug in haar tas.

“O ja, want jij lacht natuurlijk altijd om niks. Je lacht de laatste tijd godverdomme helemaal nooit meer. En dan moet ik dit geloven?”

“Als je het zo nodig wilt weten: ik moest lachen om een grap in dat sms’je. Iets dat jij niet kunt weten, want je was er niet bij,” snauwt mam.

“Ach, ik wil het ook niet eens meer weten. Je zoekt het je maar uit met die geheimzinnige berichtjes van je.” En pap staat op om nog een bord aardbeienijs te gaan halen.

Nicole veegt een pluk haar achter haar oren en legt haar handen gevouwen op de tafel terwijl ze er met haar buik tegenaan leunt. Haar aanvalshouding. “Mam, als je een ander hebt dan kun je dat beter gewoon tegen pap zeggen. Hier schieten we ook niks mee op.”

“Bemoei je er niet mee.” De woorden klinken sissend, alsof ze worden uitgesproken door een slang. “Dit is iets tussen je vader en mij.”

“Dat is het niet. Je hebt drie kinderen gekregen, dus heb je daar ook je verantwoordelijkheden voor te nemen. Hoe denk je dat het voor Joeri is om op te groeien tussen de ruzies?”

Joeri kijkt geschrokken. Ik weet niet of het komt doordat hij nu pas beseft dat Nicole gelijk heeft of door haar kwade gezichtsuitdrukking.

Mam kijkt naar Joeri en dan weer naar Nicole. “Hou je erbuiten, oké?”

Nicole vindt het zichtbaar niet oké, maar ze houdt wijselijk haar mond. De restaurantbezoekers hebben inmiddels lang genoeg kunnen meegenieten van deze soap.