Spaanse kikkers

Hoofdstuk 22

Het is inderdaad vier uur als Carlos een parkeerplaats net buiten Luxemburg-Stad op rijdt. Hij parkeert de auto en doet zijn ogen dicht.

Ik kan niet meer slapen. Het liefste wil ik nu heel hard huilen en dan oplossen in mijn eigen tranen. Maar omdat dat theoretisch gezien niet mogelijk is, zit ik maar een beetje voor me uit te staren. Ondertussen vallen Carlos en Nicole weer in slaap. Het is doodstil in de auto. Ik schrik me dan ook dood als mijn telefoon begint te piepen. Een sms’je. Wie sms’t mij nou weer op dit tijdstip?

Thinking of you. X

Dit maakt mijn dag goed. Of eigenlijk mijn nacht.Was ik maar bij hem.

I’m thinking of you too. Had a nightmare and now I can’t sleep anymore. Maybe tomorrow I’ll be with you again. Xxx

Ik hoop het zo. Als we eerst een paar uurtjes gaan winkelen in Luxemburg en daarna in één ruk doorrijden naar Barcelona, zouden we daar rond een uur of elf ’s avonds moeten aankomen.Mam vindt het nooit goed als ik dan nog naar Julian ga, maar dan heeft ze pech. Gezien Julian één van de weinige Spanjaarden is die ik wel kan waarderen, kan ik daar maar beter zoveel mogelijk tijd mee doorbrengen als ik dan toch in Barcelona moet zijn.

Mijn aandacht wordt afgeleid door iets buiten. Er beweegt daar wat, maar het is te donker om goed te kunnen zien. Als het dichterbij komt, zie ik dat het een persoon is. Een wat dikkere man, die zo te zien nogal wat gedronken heeft. Hij loopt recht op onze auto af. Ik voel mijn hart in mijn keel. Wat komt hij doen?

Voorzichtig stoot ik Carlos aan. Ik durf niet goed te bewegen.

De enge man komt steeds dichterbij. Hij begint aan één van de deuren te rammelen, die gelukkig allemaal op slot zitten.

In een reflex zet ik het dan eindelijk op een gillen. “Carlos, wake up! Wake up!”

“What’s going on?,” vraagt Carlos slaperig. Zijn ogen zitten nog half dichtgeknepen.

Ik wijs naar de dronken man, die vlak naast hem staat. “He must think this is his car.”

Carlos duwt de deur open en probeert de man in het Engels duidelijk te maken dat hij op moet sodemieteren,maar de idioot lijkt geen Engels te spreken.In plaats van op te donderen, gaat hij doodleuk op de motorkap liggen.

“What’s next?,” vraag ik. “Do we have a plan B?”

Carlos start de motor en rijdt een meter vooruit. Daardoor valt de dronken man van de motorkap af. Met een doffe klap komt hij op het asfalt terecht.

Geschrokken stap ik uit om te kijken of hij gewond is. Een straaltje bloed sijpelt inderdaad langs zijn wang. “Je hebt hem aangereden! You hit him!”

Carlos staat al naast me met zijn telefoon aan zijn oor. In het Engels bestelt hij een ambulance.

“Is he dead?,” vraag ik bang. Straks draaien we de gevangenis in. Ik wil niet in de gevangenis en al helemaal niet ergens buiten Nederland.

“No, he’s still breathing,” antwoordt Carlos.

Ik kruip terug in de auto en blijf daar zitten tot de ambulance de parkeerplaats op komt gereden.Personeel stapt uit en haast zich naar de auto toe. Carlos zit op de grond bij de gewonde man, die nog steeds bewusteloos lijkt te zijn.Ik kijk toe hoe de dronkenlap op een brancard de ambulance in word gereden.  

Na een paar minuten komt Carlos naast me zitten. “It’s alright. They say he has nothing too serious. He’ll be okay by tomorrow.”

Dat doet me toch weer aan mijn droom denken. Daar kwam misschien geen druppel bloed in voor, maar ik kan me zo indenken hoe dat eruit gezien moet hebben. De beelden op mijn netvlies maken me lichtelijk in paniek. Ik wil ineens het liefst zo snel mogelijk terug naar Barcelona, zodat we niet nog iemand aan kunnen rijden of iets dergelijks.

Carlos kijkt me bezorgd aan. “Everything okay with you?”

Ik wil nee zeggen, maar dat kan ik niet. Dan zegt hij toch alleen maar dat het allemaal wel goed komt en daar vertrouw ik niet meer op. Het liefst wil ik nu mijn vader bellen, maar dat kan niet. Het is half zes op een maandagmorgen, hij slaapt. Misschien dat ik het over twee uur kan proberen.

Nicole wordt wakker na weer eens een keer door alle gebeurtenissen heen geslapen te hebben en we vertellen haar uitgebreid wat er gebeurd is.

“What’s next?,” informeert Carlos als het verhaal klaar is. “Some more sleep or breakfast?”

“Breakfast,” antwoorden Nicole en ik tegelijk, ook al is het pas half zes. Ik ga liever nu eten dan nog één seconde in die auto door te brengen. Die brengt alleen maar ongeluk.

Carlos start de auto en rijdt de snelweg weer op. Binnen vijf minuten cruisen we door hartje Luxemburg.Daar parkeren we de auto ergens in een parkeergarage en zoeken naar een bakker die al open is.Die vinden we alleen niet, dus lopen we mar wat door de winkelstraten van Luxemburg.Ik probeer goed te onthouden waar alle leuke winkels zitten. Dat is niet moeilijk, want wegens ons overschot aan tijd lopen we drie rondjes. Tegen acht uur gaan de eerste bakkerijtjes met een eigen restaurantje open. We nemen ergens een tafeltje achterin een hoek van een bakkerij en bestellen een uitgebreid ontbijt. De afgelopen nacht met al zijn gebeurtenissen lijkt nu heel ver achter ons te liggen. Het is een nieuwe dag.

“Maybe you can buy us an apartment here,” stelt Nicole Carlos voor nadat we ons allebei al een keer hebben laten ontvallen dat we deze stad wel kunnen waarderen. “My birthday is on the twentysixth of July.”

Carlos lacht die lach die hij bewaart voor als hij iets niet serieus neemt. “My birthday is next Monday.”

Verschrikt kijk ik naar Nicole. Moeten we een cadeautje voor hem kopen? Eigenlijk voel ik daar vrij weinig voor.

“We verzinnen wel wat.”

Ik ben zó blij dat ik een zusje heb en dat ik het niet allemaal alleen hoef te doen. Zij maakt mijn leven een stuk draaglijker.Ik vind het bijna zielig voor Joeri. Wij zijn een stuk ouder dan hij, waardoor we een veel hechtere band met elkaar hebben dan met hem.

“What do you really want for your birthday?,” vraagt Carlos zogenaamd geïnteresseerd aan Nicole. Alsof hij niet nog meer dan een maand de tijd heeft om iets voor haar te kopen.

Ze begint haar wensen op te sommen.“An apartment in Luxembourg, a house in Amsterdam, a boyfriend, a laptop and a holiday to New York.”

“That’s a little bit expensive,” vindt Carlos. “However we can keep that laptop in mind. And there’s no such thing as a boyfriend store.”

Aan het gezicht van mijn zusje is te zien dat we allebei hetzelfde denken: helaas niet, anders had mam daar eens heen moeten gaan voordat ze jou uit de McDonalds viste. Dan hadden we nu niet in alle vroegte ergens tussen Amsterdam en Barcelona gezeten.

Plotseling zie ik voor me hoe Carlos, Nicole en ik straks door de winkelstraten lopen. Plastic tasjes bungelen aan onze vingers en we lachen wat af. Nee, dat kan niet. Het is vast een beeld uit een nachtmerrie waarvan ik de rest vergeten ben. Dit mag niet gebeuren. Als ik nu niks doe, valt straks onze hele familie uit elkaar.

-

A/N Vanaf nu zet ik mijn eigen opmerkingen maar aan het einde, dan kan ik ook niet teveel spoileren o.i.d. Maar... slecht nieuws. Het verhaal is bijna afgelopen. Hierna nog twee hoofdstukken. Gelukkig heb ik wel alweer wat hoofdstukjes voor een nieuw verhaal klaarliggen. Voor nu in ieder geval nog veel leesplezier met dit verhaal!