Hiç mecalim yok

Yaşandı bitti saygısızca.

       Uzun süren bir ilişkinin ardından ayrılık vakti gelmişti. Konuyu açan yoktu ama bittiği belliydi bazı şeylerin. Bene oda biraz korkuyorduk konuşmaktan sanki. Ben 2012 de kıyamet kopacak geyiğinden beri ilk kez bu kadar gergin bir bekleyişdeydim. Taki o geceye kadar.   

      Gündelik yaşantımda bilen bilir klişeler vazgeçilmezimdir. "Bu kış san on yılın en soğuk kışı olacakmış." yok efendime söyleyeyim "Tarih öğretmenleri kolay atanıyor." a kadar hepsi göz bebeğimdir. Ama benim jargonumu oluşturan klişelerin bu kadar canımı yakacağını da tahmin etmemiştim. O mesaj geldi. "Okan konuşmamız lazım."dedim ki kendi kendime "Şaka. Bana bunu yapamaz." İnceden kendimi tokatladım. Dedim Okan sen zaten ayrılmak istiyordun kuyruğu dik tut. O başlamadan sen başla konuşmaya. yazdım yanıt dinliyorum diye. "Mesaj ile olmaz. Yarın yüz yüze konuşuruz. İyi geceler." diye titaniği batıran buz dağı kadar soğuk bir mesaj geldi. Sonumu bile bile yarın gidecektim yanına. Yattım uyudum ya da uyuduğumu sandım. Geçemiyor saatler. Her geçen saniye sanki sırtıma çıkıyor. Ezilmeye başladım. Sabah dişimi bile fırçalamadım. Beni terk edecek kıza ne bokuma güzel gözükeyim diye düşünerek. Giyidim bir şeyler çıktım yolla. Bindim İzban'a. 4-5 durak gittim zaten indim Alsancağa.

     Kıbrıs şehitliği Caddesinden yürüyorum ara sokaklardan birinde bir Mekan var tam adını veremicem ama "... cafe del mundo" diye bir yer. Saat 15:27 Geldi bizim ki bir süslenmiş ki sorma. Bileydim bende bi hazırlanırdım. O kadar ezik kaldım ki yanında ayrılma bahanesini buldu bile. "Biz farklı dünyaların insanıyız." gerçi bunu dese tüm gardolabında ki kıyafetleri benim seçtiğimi suratuna vurup onu orada varoşluğu ile bırakacağımı biliyor. Kalan tüm samimiyet ile sarıldık. Adeta dibini sıyırdık. Sipariş verildi bekliyoruz. Bir yandan naber naptın gece falan muhabbetleri bir yandan da önce kim başlayacak  konuşmaya  sorunsalı ile savaşıyoruz. bunun paçozlukta everest bir arkadaşı var kız zırt pırt mesaj atıyor. Belli O masada iki kişiden fazlayız. Gıybet grubuna HD 1080p yayın yapıyor bizim ki.

İçecekler geldi bu tam giriyordu konuya. Ben suratına "Ben ayrılmak istiyorum." dedim. Gider ayak kuyruğu dik tutma kafası ile girdiğim riske bak belki kız senden ayrılmak istemiyor, belki eni bir çanta almış onu söyleyecek bok varmış gibi atladın hemen. Bu suratına far tutulmuş tavşan gibi kaldı tabi. Haklı kız ben olsam kalp spazmı geçirirdim.  Ardından bende bunu söyleyecektim falan dedi ama toparlayamadı tabi. Bi beş dakika anlattı bir şeyler. İnanın ne söylediğini gerçekten dinlemedim. Kalktı gitti. Ben bi kaldım orada tabi dedim ne oluyor.

Teorik olarak terke eden olsam da bir hüzün halidir başladı bende. Görüntü aniden zoomu kapatmış gibi uzaklaşıyor. Söylediklerimden bir yudum içmeden kalktım. Ama nasıl kötüyüm. Dokunsan ağlamayı bırak adeta yıkılıcam. Nerede o kuyruğu tava sapı gibi tutma hayalleri. Nerede göksel'in depresyondayım şarkısı fon müziği eşliğinde oradan çıkan ben. Değil cafelar barlar dünya dar geliyor bana o an. Ulan bu kadar sevdim mi ben bu zilliyi. Saat sekiz gibi falan. Babam aradı beni. Şaşırdım. Aynı evde fazla uzaktır babam bana. Neyse bu başka yazının konusu. Genelde anneme ara şu oğlanı der. Neredesin oğlum dedi. Ayrıldık dedim. Takma kafana falan gibi bir şey söyledi. Ne zaman istersem arayıp beni alması için çağırmamı söyledi. Babamın en güzel yanı fazla konuşmaması. Teşekkür ettim kapattım telefonu. Gittim sahile. İnadıma mı yapıyorlar bilmiyorum çevrede öbek öbek yiyişen çiftler. Gidip hepsine ağız mantarı olun diye beddua edecektim ki tam o anda bi gitar sesi. Garezi var evrenin bana bu belli oldu. Gittikçe itiyorlar depresyona beni. Uyuşan popomu kaldırdım yerimden attım şişeleri çöpe saat on bir buçuk falan. Babam geri aradı geleyim mi diye. Yok dedim. hafiften sallana sallana gittim geri İzban'a. boş metroda ayakta giden tek mal benim heralde. Eve girdim bizimkiler uyumuş.Kotu gömleği çıkatmadan atıım kendimi yatağa öylece sızmışım zaten...