Φτάνουμε στο σπίτι και κατεβαίνω από το αμάξι. Μπαίνω μέσα και πάω στο δωμάτιο μου αφήνω τα χαρτιά πάνω στο κρεβάτι μου και κοιτάζω τον ώρα 6. Αυτό είναι το αποφάσισα θα βγω έξω. Αρπάζω το κινητό μου και πάω στο σαλόνι , δεν βλέπω τον Μάριο οπότε φεύγω χωρίς να του πω τίποτα , σορρυ Μπρούνο θα πάω μόνη μου σήμερα.
Βγαίνω έξω και βλέπω ότι δεν έχει πολύ κόσμο σήμερα γενικά στους δρόμους παίρνω το λεωφορείο και πάω στα μαγαζιά και μπαίνω σχεδόν σε όλα μέσα , δεν θέλω να πάρω κάτι απλά έχουν γίνει τόσα πολλά και τα μαγαζιά με κάνουν να ξεχνιέμαι. Κάθομαι και τρώω ένα παγωτό γιατί όλα τα μαγαζιά έχουν κλείσει τώρα και είναι μόνο 11:30 , νωρίς για τα λεγόμενα της Ρόδου εδώ δεν κλείνουν τέτοια ώρα τα μαγαζιά.
Παίρνω το λεωφορείο γιατί είναι και μακριά το σπίτι μου και ξεκινάω. Κάποια στιγμή σταματάμε απότομα. Μα Καλά τι έγινε ; πάω μπροστά στον οδηγό να τον ρωτήσω
Α-"Γιατί σταματήσαμε ;"
"Δεν βλέπεται κύρια μου έχουμε κολλήσει. Δεν κινείται τίποτα."
Α-"Και πώς θα φτάσω σπίτι μου "
Δεν προλαβαίνει να μου απαντήσει γιατί αρχίζει ένα χαμός. Όλοι αρχίζουν και βγαίνουν από τα αυτοκίνητα τους και τρέχουν πρως την αντίθετη κατεύθυνση .
Ο οδηγός ανοίγει τις πόρτες και μας φωνάζει"γρήγορα όλοι έξω"
Βγαίνω έξω και αρχίζω να τρέχω αλλά σταματάω απότομα κοιτάζω πίσω μου και βλέπω την σκάλα του λεωφορείου , ανεβαίνω πάνω και στέκομαι , βλέπω άτομα με κουκούλες και μάσκες να περνάνε κρατώντας ρόπαλα και να καταστρέφουν ότι βρουν μπροστά τους και να χτυπάνε κόσμο.
Βλέπω ότι πλησιάζουν σε εμένα , κατεβαίνω και αρχίζω να τρέχω , σε οποίο στενό και δρόμο βρω κάπως βγαίνω σε έναν κεντρικό δρόμο και στέκομαι , κοιτάζω δεξιά και αριστερά μου και βλέπω ένα μπούγιο ανθρώπων δεξιά και αριστερά μου. Αρχίζουν να τρέχουν όλοι πρως τα πάνω μου , θέλω να κουνηθω άλλα δεν ξέρω που να πάω σχεδόν έχουνε πέσει πάνω μου όταν ένα σώμα συγκρούεται μαζί με το δικό μου και με ρίχνει κάτω. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω τον Μάριο να στηρίζεται στα χέρια του από πάνω μου σαν ασπίδα όσο οι άλλοι τον βαραγαν ανελέητα και χωρίς έλεος.
Η απόσταση που έχουν μεταξύ τους τα πρόσωπα μας είναι μικρή , τα μάτια του είναι καρφωμένα στα δικά μου και το σαγόνι του σφιγμένο , γυρνάω το κεφάλι μου να δω τι γίνεται
YOU ARE READING
Ένοπλη συγκατοίκηση
RomanceΜ-"Εμπλεξες πολύ άσχημα το καταλαβαίνεις ;απάντησε μου " Α-"Όχι " Μ-"Βέβαια που να καταλάβεις εσύ που ζούσες μέσα στη χλιδή που δεν προσπάθησες ποτέ για τίποτα που είσαι το κοριτσάκι που του έκανε τα χατίρια ο μπαμπάς που Δεν δουλεψες ποτέ σου για τ...
