AYAK SESLERİ

"KARINCALARLA GEÇMİŞE"

''Akıncı 1 akıncı 13''

''akıncı unsurları sesimi duyan var mı? ''

''akıncı 1 akıncı 13 ''

''akıncı 13 akıncı 1 kendini tanıt !''

''akıncı 1 jandarma komando onbaşı ömer aslan ''

''akıncı 13 durum ne orada ''

''akıncı 1 kendini tanıt''

''akıncı 13 bedri yüzbaşı ben''

''akıncı 1 teyit eder misin 3''

''akıncı 1 anlaşıldı 7''

''Komutanım meydan tepedeyim. Timin çoğu şehit oldu mühimmatım bitti.''

''Korkma aslanım az daha sabret yaklaşmaya çalışıyoruz oraya.''

''Komutanım telsizin şarjı bitmek üzere. ''

''Anlaşıldı. Görüntü vermemeye çalış sabret yaklaşmaya çalışıyoruz.''

''Akıncı 1 anlaşıldı tamam.''

Hiç bu kadar dikkat etmemiştim Güneşin parlaklığına, toprağı böyle yakmasına... Yumurta kırsan taşın üstünde pişecek sanki. Boncuk boncuk terler yüzümden boynuma doğru süzülüyor. Aslında hiç sevmem vücudumun yapış yapış oluşunu. Bide bunun üzerine hafif bir rüzgar yerden kaldırdığı tozu yüzüme gözüme yapıştırıyor. Bu direncimi iyice kırıyor, bunaltıyor beni. Ellerim hep kan kurumuş, Recep in yarasına tampon yaparken oldu, hep yanımdaydı gece boyu "merak etme yardım gelecek" diye saatlerce teselli ettim ama olmadı şehit oldu Recep. Hala yanımda saatlerce gözlerine baktım belki ölmemiştir bi hareket olur diye, ama olmadı hic kımıldamadı, az ötesinde Önder yatıyo onunda yüzü bana dönük, ondada kımıldama yok oda şehit oldu. Ileride kayanın arkasında uzanmış sadece ayakları görünen biri daha var,onun kim olduğunu bilmiyorum oda şehit. Sağa sola iyice kımıldamadan bakındım, kayalarla aynı renk olduğu icin farkedemedim başlarda, terör ölüsüde var kadın saçları uzun yüzünü kapamış. Kendimi o an düşündüm, biriside benim cenazemin başında aynı düşüncelerle aynı duygularla gözlerini dikip gözlerime bakacakmı. Aslında hissediyordum, bende gün batmadan Recep in, Önder in yanında olurum. Ölümden korkmuyom aslında, beklemek bisey yapmadan beklemek bunaltıyordu. Saatler önce yemekhanede birlikte yemek yediğim arkadaşlarım şimdi cansız bir nesne önümde.

Taşlardan ses gelmeye başladı, o an anlamıştım git gide yaklaşıyorlardı. Artık ürpermiyorum. Sanki bütün duygularımı, hislerimi kaybettim . Sadece susadığımı hissediyorum hemde çok. Çantam uzaktaydı gidemezdim, Bu riskli olurdu. Bir gariplik vardı aslında, teröristlerde benim olduğum tepede sıkışmış, kaçmak için çemberi yarmaya çalışıyorlardı, yani onlarda mahsur kalmışlardı. Bir ara çok yakınıma geldiler, sesleri geliyordu bana. Telsiz konuşmalarını duyuyordum, devamlı birilerine talimat veriyordu erkek terörist. Kürtçe anlamıyordum bir kac kelime haricinde, Bekir defalarca öğretmek istedi bir türlü öğrenemedim. Sadece ''lığe'' dediklerini duydum "vur" anlamına gelen bunu anlamıştım. Sonra tekrar uzaklaştılar duyamadım, ama yinede yakınımdaydılar.

Biran gözüm yerdeki karıncalara takıldı, bir şeyler taşıyorlardı taşın altına, o an onları seyre daldım. Bir anlıkta olsa unutmuştum her şeyi. Çocukluğum geldi aklıma, yaylalarda çobanlık yaparken taşları kaldırıp karıncaları seyreder, yiyecek taşımalarına yardım ederdik. Geçmişin çöreklendiği düşüncelerimle hafif bir tebessüm oluşmuştu yüzümde.

Sesler yine gelmeye başladı, artık iyice yaklaşmışlardı. Silah sesleri de devam ediyordu. İçimde kalan son umut hala bizden birilerinin olduğunu bilmekti. Düşünmeden edemiyordum, hiç tanımadığım görmediğim yaşça bende büyük koca koca insanlar neden beni öldürmek için bu kadar uğraş veriyordu? Düşüncelerim ne kadar saçmaysa, bir o kadar da haklılık payı vardı. Çocukluğumda görmüştüm bu insanları, birgün düşman olarak karşımda göreceğim, belkide azrailim olacakları hiç aklıma gelmemişti. Aslında cesaretliyim korkum yok ama mühimmatım bitti, Recep in mühimmatınıda kullandım oda bitti. Kayanın arkasında şehit olan arkadaşımın yanına gidebilsem aslında, mühimmatı vardır. Fakat gitmem imkansız hareket ettiğim gibi farkederler, hic şansım olmaz.