Eva pov.
Ik zit aan de keukentafel, Wolfs is eten aan het maken. Ik vraag me echt af hoe het nu verder moet. Wolfs wil toch niet eeuwig voor me blijven zorgen. Hij krijgt ook ooit genoeg van mij. Ik kan verdomme niet eens meer lopen. Hij zegt dat Mechels graag wil dat ik weer naar het bureau kom, maar ik durf niet. Dan zie ik Marion weer en Romeo. Dan kijkt iedereen me de hele dag aan met zo'n medelijdende blik. Dat wil ik niet! Dat heb ik al veel te vaak meegemaakt! Wolfs is ook veel te lief voor me. Ik weet echt zeker dat hij ooit genoeg van me krijgt. "Zo het eten is klaar Eef!" Zegt hij vrolijk. Hij gaat ook aan tafel zitten. Zwijgend beginnen we te eten. Dan verbreek ik de stilte; "Je doet dit alleen maar omdat je me zielig vindt, toch Wolfs?" Hij kijkt me aan. "Geef het nu gewoon toe Wolfs. Ik zal je niks verwijten echt niet. Maar wie wil nu z'n hele leven opgescheept zitten met een vrouw die niks meer kan." "Ik Eef!" Hij loopt naar me toe. "Ik hou van je, vanaf het eerste moment dat ik je zag."
JE LEEST
Nooit meer hardlopen
FanficDit is mijn tweede Flikken Maastricht verhaal, de verhalen staan ook op mijn insta (@flikken.maastricht.fan). Het verhaal gaat over Eva en Wolfs (Natuurlijk Flikken Maastricht, hè ;). Dit verhaal is een vervolg op 'En nu verder' en gaat verder bij d...
