Şairin Cevabı

Her şey şimdi başlıyor

Güneş yine ışıklarını dağılan bulutların arasından saçıyordu.Gök yüzü kan kırmızısı ateş topuna benziyordu.Tüccarlar dükkanlarını açıyor,kasaplar et doğruyor,bakkallar eşyaları vitrine diziyor,hayat devam ediyordu...Sanki güneş yeni günün sembolü gibiydi.Normanların hayatı o çıkar çıkmaz devam etmeye başlıyordu.
Yeni doğan bu şems* Diandranın da odasını aydınlatdı.O,adeti üzere erkenden uyanmıştı.Bebeği de sanki onun uyandığını hissedip,uyanıp kadının yüzüne gülümsüyordu.Bu manzara her bir annenin dileğiydi ve Diandranın dileği gerçek olmuştu.
Saat 07:00 gösteriyordu.Dışarısı soğuktu.Üstüne bir şeyler giyinip bebeğini battaniyeyle büktü.Muhtemelen bunu ya dışarda kimsenin ona bu çoçuğun nerden geldiğini sormaklarından çekindiği için,ya da kendi duygularına yenik düşe bilme korkusu olduğundan yapıyordu.Bütün bunlara rağmen,Diandra sokağa çıkıp insanların daha az olduğu yerlerle kiliseye doğru ilerledi.Kilise o kadar da uzakta değildi.Artık onun çanının seslenmesinden yaklaşık bir saat geçmişti.Çoçuğun çanın sesinden korkmaması için Diandra bir saat de beklemeşti.Kiliseye yaklaştıkca kalp atışlarının artdığını hiss ediyordu.Bir anlık durdu.Hatta geri dönmek istedi.Bebeğini ondan alırlar diye korktu.Sonra cesaretini toplayan kadın her kes tarafından sevilen keşişin böyle bir şey yapmayacağına kendini inandırıp kiliseye girdi.Bu,büyük,esrarengiz ve bir o kadar da sade bir fransız kilisesiydi.Yaklaşık yüzyıl bundan önce ulubabaları tarafından inşa edilmişti.Eski olmasına rağmen asıl mimarlık incisiydi ve büyük zevkle yapılmıştı.
Diandra artık bebeğiyle kilisedeydi.Burada günahkar insanların özel dinlenme odaları vardı.Perde kapanıyor,günahlar:"Tanrı beni affetsin,ben bir günah işledim.." - diye anlatılıyordu.Lakin bu gizliydi,onlar birbirlerini göremiyordu.Diandra da böyle yaptı.Odaya girip bebeğiyle birlikte oturdu.Bir kaç dakika sonra keşiş de odaya girdi...
Şems* - is. [arap] Güneş, gün.