Kidnapped

Κεφάλαιο 4

Είχαν περάσει μερικές μέρες. Σίγουρα μια εβδομάδα και δεν έτρωγα τίποτα. Έτρωγα ελάχιστα με το ζόρι. Από μικρή έτσι έκανα όταν μου περνάν κάτι που αγαπώ επαναστατουσα. Το μόνο όμως που έκανε αυτήν την εβδομάδα ήταν να κάθομαι στο πάτο μα και να κοιτάω έξω από το παράθυρο ή να είμαι ξαπλωμένη και να σκέφτομαι. Τι και αν δεν ξαναδώ την οικογένεια μου ;Δεν μπορώ να τους βγάλω έτσι από την ζωή μου. Στα 14 έχασα τον μεγάλο μου αδερφό. Ήμουν δυνατή η τουλάχιστο όλοι έτσι πίστευαν. Κάθε βράδυ τον σκεφτόμουν. Δεν μπορώ να χάσω και άλλο μέλος της οικογένειας μου. Άκουσα την πόρτα να ξεκλειδώνει και είδα τον Στέφαν να μπαίνει μέσα

"Γιατί δεν τρως;"
"Δεν έχω όρεξη για τίποτα "
"Σου έφερα να φας κάτι και δεν θα φύγω μέχρι να το τελειώσεις "
"Δεν πεινάω "
"Θα πάθεις τίποτα αν συνεχίσεις έτσι"
"Θα είναι ποιο εύκολο για εσένα τότε"
"Τι εννοείς ;"
"Δεν θα χρειάζεται να με σκοτώσεις εσύ "
"Πιστεύεις ότι θέλω να σε σκοτώσω ;"
Δεν απάντησα απλά κούνησα καταφατηκα το κεφάλι μου. Δεν είπε τίποτα απλά ήρθε και έκατσε στο κρεβάτι. Άρχισε να μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Με ηρεμεί ο τρόπος που το κάνει.

"Λοιπόν... δεν θέλω να σου κάνω κακό νοιάζομαι για εσένα"
"Τι θες από εμένα ;"
"Τίποτα απλά ο πατέρας σου πρέπει με κάποιον τρόπο να πληρώσει "
"Όχι σε παρακαλώ μην τον πειράξεις,σε ικετεύω "
"Λυπάμαι μικρή αλλά υπάρχουν πράγματα που δεν ξέρεις."
"Μου λες ότι δεν ξέρω τον ίδιο μου τον πατέρα ;"
"Κοίτα αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Τώρα έλα να φας "

Οι ώρες περνούσαν ευχάριστα. Γνώρισα και κάποια άλλα άτομα. Ο Στέφαν προσπάθησε να με κάνει να νιώσω καλά.

Βραδιασε. Όλοι κοιμοντουσαν και εγώ έβλεπα έναν φριχτό εφιάλτη. Είχα καιρό να δω. Ξύπνησα φωνάζοντας  τρομαγμένη και παρατήρησα πως ο Στέφαν ήταν επίσης στο δωμάτιο

"Συγγνώμη "
"Δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη. Βλέπεις συχνά εφιάλτες ;"
"Ναι .Μπορείς να μείνεις μαζί μου ;"Δεν ξέρω γιατί το είπα μα χρειαζόμουν κάποιον δίπλα μου. Όταν έβλεπα εφιάλτες ο πατέρας μου ήταν πάντα εκεί. Ήξερε πάντα τι να πει. Δεν μπορώ να πιστέψω πως δεν θα τον ξαναδώ.

Ο Στέφαν ήρθε και ξάπλωσε δίπλα. Με πήρε αγκαλιά και αυτό μπορώ να πω με ηρέμησε αρκετά. Άρχισε να χαϊδεύει τα μαλλιά μου. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα αποκημιθηκα.

Στέφαν POV
Κοιμόταν τόσο ήρεμα στην αγκαλιά μου. Μου θυμίζει εκείνη. Θα ήμασταν τόσο τέλειοι μαζί. Όμως με αυτήν είναι διαφορετικά. Αλλά ξέρω πολύ καλά ότι δεν πρέπει να γίνει κάτι μεταξύ μας. Όχι πριν τελειώσει το σχέδιο....

Νε

Νεξτ ??