De Terugkeer Van Sarah {Het Huis Anubis}

Hoofdstuk 2 (Sarah?)

Nadat het corvee van Patricia en Joyce klaar was, kwamen alle bewoners bijeen in de woonkamer om een spel te spelen. Joyce en Patricia wilden graag 'Twister' spelen. Ze wilden geen afscheidsfeest omdat ze toch over 2 maanden terug kwamen. 'Iedereen weet hoe het spel werkt?' vroeg Trudie. Zee knikten van 'ja'. 'Oké dat kunnen we beginnen! Weet iemand waar Victor is?' vroeg Trudie ongerust. Victor was die middag thuisgekomen en meteen de kelder ingedoken. ' Trudie, dat weer je nu na 2 jaar wel? In de kelder natuurlijk.' zei Jeroen een beetje geïrriteerd. 'Victor! Kom een uit die kelder!' gilde Trudie zo hard dat je het buiten nog kon horen. Er klok gerommel van onder de vloer. Ineens ging de kelderdeur open. 'Mens, schreeuw niet zo hard, anders worden we allemaal doof!' zei Victor. 'Waarom moest ik komen?' 'Voor een spel voor het afscheid van Joyce en Patricia!' vertelde Trudie geïrriteerd. 'Wat voor spel?' bromde Victor. 'Twister!' lachte Noa. Zij wist nu al dat Victor niet mee ging doen. Victor draaide zich om en gooide de kelder deur hard dicht. 'Ik zei het!' lachte Noa nog steeds. 'Nou dan maar zonder Victor.'

Nadat de avondklok was gevallen (het is tien uur, jullie weten allemaal wat dat betekend...) was de Club naar de kamer van Nienke en Fabian gegaan om te vergaderen. Het zou waarschijnlijk de laatste keer zijn. 'Voor dat we beginnen, wil ik iedereen oprecht badankten voor alles Dre afgelopen jaren! Al 2 jaar zijn we bezig geweest om raadsels op te lossen en stuk voor stuk hebben jullie een bijdrage geleverd!' zei Nienke trots. Noa, Jeroen en Patricia waren er ook bij. Ook al waren ze officieel geen lid meer, moesten ze er bij zijn. 'We zijn gelukkig weer compleet' Nienke keek naar Noa en Fabian. 'Daar ben ik onwijs blij mee!' Ze keek de kring rond en lag haar hoofd op de schouder van Fabian. Amber pakte de stilte op en begon ook te speechen. 'Ik wil ook iedereen bedanken. Ook al zijn "sommige" niet eerlijk geweest altijd,' ze keek naar Patricia. 'Ben ik wel trots op jullie!' Ze deed de geheime groet. 'Sibuna!' Ineens ging de deur open en stond Victor in de kamer. 'Naar bed allemaal! Het is al 10 uur geweest!' bromde Victor chagerijnig. 'Nou die is ook niet opgeknapt.' fluisterde Fabian tegen Nienke. 'Dat hoorde ik Ruitenburg! Naar je kamer!' 'Daar ben ik al Victor' zei Fabian droog. Victor keek hem raar aan. 'Als je niet nu naar je kamer gaat dan...' Trudie kwam precies op het juiste moment de kamer binnen. 'Wat dan?' 'Waarom slaapt Fabian bij Nienke?' vroeg Victor boos. 'Omdat we kamers opnieuw hebben ingedeeld! Omdat meneer Rodenmaar er niet was!' vertelde Trudie boos. 'Oké ik snap het.' Victor sjokte weg.
'Misschien moeten we gaan! Morgen hebben we weer school en gaan Joyce en Peet naar Amerika.' zei Fabian verstandig. 'Ja oké. Iedereen naar z'n bed!' riep Trudie hard door het huis.

Toen iedereen eindelijk op zijn of haar kamer lag, werd het eindelijk wat rustiger in Nienke's hoofd. Ze ging op bed zitten, knipte haar lampje aan en las een stuk uit haar boek. 'Ik heb eigenlijk wel zin in school.' zei Fabian plots. Nienke liet haar boek zakken en stond op om naast Fabian te gaan zitten. 'Ik ook, alleen ben ik gewoon bang. Alles wat er nu is gebeurd... Ik wil je niet weer kwijt raken!' zei Nienke verdrietig. 'Ik wil je  ook niet kwijt. Ik hoop dat alles voorbij is.' Fabian legde een arm op Nienkes schouder als bescherming. 'Ik ga slapen. Ik verlang weer naar school en de...' Nienke moest lachen om wat  Fabian zei. 'Waarom lach je?' 'Je bent nog steeds die studiebol waar ik 2 jaar geleden verliefd op werd!' Nienke keek verliefd in Fabians ogen. Die blauwe ogen heb ik echt gemist! dacht Nienke. Het leek net of Fabian haar gedachte kon lezen. 'Het is al bijna een half jaar geleden dat ik ineens 'verdwenen' was. En ik wist het zelf niet eens...' Nienke voelde tranen opkomen. 'Rustig maar, ik ben bij je!' Fabian gaf Nienke een kusje op haar neus. Nienke stond op en liep naar haar bed en ging liggen. 'Weltruste en slaap lekker.' fluisterde Nienke. 'Weltruste.'

Nienke viel snel in slaap en droomde. Ze droomde over Fabian, ze zaten in een weiland op een wit kleed en vierde dat ze 1 jaar verkering hadden. Maar toen nam de droom ineens een rare wending. Nienke stond in de geheime gang, een bekende plek. Maar niet zomaar, het kwam zo bekend voor. Ineens stond Sarah voor haar. 'Sarah?' vroeg Nienke. 'Nienke, je moet oppassen! Het kwaad wordt alweer sterker!' zei Sarah waarschuwend. 'Sarah, ik heb alles opgelost. Noa gered, de vloek opgeheven en de Traan van Isis gevonden. Is het dan nog steeds niet afgelopen?' 'Jij bezit die kracht, Nienke.' zei Sarah. Nienke keek verbaasd. Dit wist ze al. Ze had dit zo vaak van Sarah gehoord, al bijna vanaf de eerste dag dat ze Sarah tegenkwam in het bejaardenhuis. 'Ik heb toch de kracht om de vloek van Anchesenamon te laten rusten? Dat hebben we ook gedaan! Wat moet ik nog meer doen? Ik kan dit echt niet meer, Sarah' zei Nienke angstig. 'Dat dacht ik al dat je dat ging zeggen. Daarom heb ik ook iemand anders dezelfde kracht gegeven...'  zei Sarah mysterieus. 'Wie dan?' Ineens verscheen er iemand achter Sarah. Het was Fabian. Nienke schrok en werd meteen wakker. Ze zat ineens rechtop en keek naar Fabian. 'Nienke?' vroeg Fabian. 'Hebben we hetzelfde gedroomd?' 'Ik ben bang van wel.' Nienke was bang en liep naar Fabian. 'Waar heeft Sarah en nu weer over? Dat we moeten oppassen, omdat het kwaad weer sterker wordt? Ik dacht dat het nu eindelijk naar 2 jaar voorbij was!' Nienke huilde van de spanning. 'Rustig maar, Nienke. Probeer nu maar weer te gaan slapen. Morgen bellen we Matthijs om te vragen hoe het met hun gaat. Misschien zit het daar wel?' vroeg Fabian zich af. 'Maar ik ben bang, Fabian' zei Nienke. 'Ik wil niet meer, ik wil gewoon dat het stopt! Dalijk gebeurd alles weer opnieuw, of gebeurd er iets met ons. Sarah zei dat ik moest oppassen. Maar waarom ik? Ik ben wel blij dat jij me nu kan helpen, wij bezitten dezelfde kracht.' zei Nienke. Fabian ging aan de andere kant van zijn bed staan en schoof die tegen het bed van Nienke aan. 'Zo kan ik je toch beschermen.' zei Fabian vol vertrouwen.