Döktü gökyüzü umudunu
Karardı gün
Gece giyindi çıplak tenine hüznü
Yine bir kağıt ve kalem...
Ve yazıyor yine yorgunluğu
Bedenler yorgun
Ruhlar yorgun
Düşler yorgun
Ayağa kalmak güç gelir kimi zaman insana
Yorgunlukla harmanlanmış bir karaltının içinde kaybolur
Sığamaz hiçbir yere
Savrulur, sendeler
Bir anda kalktım der ama bilemez tam olarak düştüğünü
Sonra yorulur
Göz kapakları ağırlaşır ve kapanır güne...
