The Hunger Games: The Story Of Annie Cresta

1. Uitweg

"Ik heb geen idee hoe lang ik het hier nog vol hou... Nadat mama is overleden en ik samen met mijn vader en broer River overbleef, werd mijn vader krankzinnig. Hij sloeg me, raakte me aan, schelde me uit en gaf mij van alles de schuld. Mijn broer River was zijn lieveling, hij mocht alles van hem. We waren beide 18. Mijn broer kwam vaak bij mij zitten, omdat hij bang was dat mijn vader me anders meer zou mishandelen. Best logisch dus dat ik liever niet mijn kamer uit kwam. Behalve voor de honger spelen. Als ik dan mijn kamer zelf niet uiwilde, dan kwam mijn vader me wel halen en dan was er niets of niemand de hem kon tegenhouden"

'Annie!' schreeuwde mijn vader naar beneden. Ik gooide mijn dagboek dicht en liep in de richting van de trap. 'Annie!' riep hij nog een keer. Zijn stem klonk krankzinnig en boos. Wat zou ik nu weer gedaan hebben. Ik liep tippelend de trap af. Ik had een lang vestje aan dat mijn moeder vroeger voor me gebreid had en sloeg hem met beide armen dicht. Ik keek om het hoekje van de trap en zag mijn vader. Zijn gezicht was alles behalve rustig.

Mijn vader gooide me op de bank en drukte zijn handen in mijn keel 'Ik bid voor je dat je getrokken word overmorgen!' zei hij en hij drukte nog dieper.

River hoorde mijn vader mijn naam schreeuwen en rende naar beneden. Hij liep boos op mijn vader af en greep zijn handem van mijn keel. 'Klaar nu!' riep hij. Mijn vader keek hem moeilijk aan. Alsof mijn vader me wel moest mishandelen. 'Neem jij Annie mee?' zei mijn vader. 'Kom Annie' zei River zachtjes en hij pakte mijn arm en nam me mee naar buiten.

In district 4 hebben we aardige huizen. Niet zo goed en groot als in het capitool, maar wel stevig genoeg om de kou s'winters buiten te houden. River en ik oefende altijd in het schuurtje achter ons huis. Hij heeft hier ooit kussens op gehangen. Zodat we veilig konden oefenen voor het geval we getrokken zouden worden.

Elk jaar moesten we oefenen van pa. En elk jaar werden we er een stukje beter in. River was erg handig met een zwaard en mijn wapens waren mijn nagels en mijn speer. Mijn nagels waren altijd ontzettend lang en scherp, misschien dat dat ooit van pas zou komen.

'Heeft hij je nog pijn gedaan toen ik naar de markt was? vroeg River die met zijn zwaard een kussen in een slag in tweeën sneed. Ik knikte 'Toen jij weg was, liep hij naar boven, gooide me tot 3x toe tegen de muur aan en sloeg me. Hij zei ook vanmiddag dat hij zou bidden zodat ik getrokken zou worden. Ik wil niet, Ik kan echt niet meer River... echt niet. Ik wil hier weg!'. River zuchtte en keek een beetje moeilijk de andere kant op 'Wat doe je hier dan nog?'

Ik zakte ineen en hield mijn handen voor mijn ogen. River keek terug naar me en kwam naast me zitten. 'Tuurlijk word jij niet getrokken. Die kans is 1 op weet ik veel hoeveel mensen. Schat, pa wil dat ook echt niet. Hij ziet alleen mama heel erg in jou en dat maakt hem boos'. Ik veegde een van mijn 30000 tranen weg en keek River onbegeijpelijk aan. 'Boos?  River ik had ook liever dat mama nog geleefd had en ik mis haar zo erg, elke dag door! maar hij vermoordt jou toch ook niet om dat je op haar lijkt of wel?' River kon niks uit brengen. Hij kon alleen zijn hoofd schudden en laten zien dat ik gelijk had. Hij pakte een mes van de grond en gooide het in het kussen.

Ik stond in de keuken. Eten koken. Dat was het enige waarvoor pa me nog nodig had. Hij had de hele dag zitten vissen. Zou ze zelf ook wel even bakken denk je, nou  neehoor, dat mocht ik doen.

'Gadverdamme Annie!' riep mijn vader en hij gaf me een klap in mijn gezicht. 'Wat ben jij een ongelofelijke hoer! Kan niet eens een visje bakken. Jij kan helemaal niks. Je bent nutteloos. Schaam je, Annie Cresta'.

Ik gooide de vissen op de grond en rende weg. Weg van mijn huis. Het liefst weg uit Panem...

Ik rende langs de bossen, langs de rivier en legde mezelf uiteindelijk langs een oever neer.

De rivier was donkerblauw bijna zwart. Buiten was het ook donker. Alleen de lampen gaven licht. 'Je tranen geven licht' zei mijn broer lachend. Ik kon er niet om lachen. 'Wat doe je hier River?' vroeg ik down. Hij haalde zijn schouders op. 'Nou man flikker toch op! Wat heb ik nou aan jou!' ging ik tekeer. Waarom kon hij niet begrijpen dat ik hier gewoon niet meer wil leven. We stonden tegelijk op. River legde zijn armen op mijn schouders en ik duwde ze weer weg. 'Stop, ga weg River!' Ik duwde hem, maar in plaats daarvan was ik degene die er van profiteerde. Ik viel naar achter de rivier in.

Alles was nat, toen ik terug naar de kant was gezwommen. River hielp me eruit. 'Sorry...' zei ik. 'Is goed.  Het is moeilijk ik weet het, maar het zal vlug over zijn!'. Of zijn woorden mij kalmeerde? Nee, maar het was wel prettig om naar hem te luisteren. 'Kom we gaan droge kleding halen' zei hij en ik liep achter hem aan.

De andere trainings dag was vermoeiend. Zolang mijn broer er bij was, was ik veilig, maar daarna kreeg ik de volle laag. Mijn oog was blauw van mijn vuist en mijn armen deden pijn van zijn klemmende handen.

De rest van de dag besloot ik mezelf in het schuurtje op te sluiten. Ik kon de ruimte perfect inschatten en schoot bijna elke speer in het midden van het kussen. Ik leerde van mezelf en van de kussens.

Een jurk... Lang geleden dat ik zo'n ding heb gedragen. De laatste keer was precies een jaar geleden. Tijdens de boete van de 69e hunger games.

De angst knijpt in mijn maag terwijl ik de jurk na het douchen over mijn hoofd heen trek. Ik deed mijn rode haren in een lange staart aan de zijkant en bekeek mezelf. Ik had niet veel om trots op te zijn, maarja. Ik haalde mijn handen langs de jurk. Hij was niet heel bijzonder. Hij was lichtgroen. De kleur van mijn ogen. Verder had hij zwarte randjes aan de onderkant.

Ik liep de trap af en keek naar mijn broer. Hij had gewone kleren aan die goed bij zijn haren stonden. River was blond. Mijn angst was groter dan het zijne. Ik was bang dat ik getrokken werd en River deed alsof er zometeen dik 50 minuten van zijn leven verspilt werden.

We liepen naar het plein en keken om ons heen. We waren de oudste die zich konden kwalificeren als tribuut. Zoals elk jaar gaf ik mijn vinger, gaven ze een klein schokje in hem en namen wat bloed om mij te identificeren. Dit deden ze bij iedereen. 

Ik en River stonden in aparte rijen en wierpen elkaar blikken toe die feitelijk al genoeg zeiden.  'Help Me!' zei ik liplezend. Hij gaf me een blik die me vertelde me dat alles goed zou komen. Pa kwam achter river staan met zijn handen op zijn schouders.

'Welkom, District 4 bij de 69e Hunger Games!' zei Pennethy Degene die bij ons de tributen voorleest. Hij begon een praatje te houden. Ik dacht aan mijn leven en verliet de wereld voor een klein momentje. River had gelijk. Als ik zo graag wegwilde uit Panem, wat deed ik hier dan nog? Nooit wist ik een simpele uitweg te vinden. Een uitweg om verlost te zijn van alles en iedereen. Je zou het bijna een droom kunnen noemen. Eerst dacht ik altijd dat ik wel het bos in kon rennen en kon verdwijnen, maar sommige vredebewakers maakte dat lichtelijk onmogelijk. Er werd een naam omgeroepen voor de meisjes. Mijn naam was het niet. Ik kon nog maar een ding bedenken waardoor ik weg zou kunnen. Ik probeerde mezelf te weerhouden, maar het was te laat. Voor ik het wist had ik mijn hand opgestoken en riep ik 'Ik bied me aan als tribuut!'

_____________________

Eerste hoofdstukje:)

Let me know what you think

Tips en tricks altijd welkom!!!! :)

Xxx