The Hunger Games: The Story Of Annie Cresta

3. Parade

De laatste uren in de trein gingen supersnel. Het laatste uur gingen we nog wat eten. Met de nadruk op "wat", want toen we met zijn allen voor de grote eettafel stonden konden we onze ogen niet geloven. De tafel stond vol met allemaal kleine gerechtjes. We hadden onszelf helemaal volgegeten...

'Dit is het dan!' zei Pennethy 'Het capitool!'. Ik en River keken elkaar aan. We stonden bij de uitgang van de trein. Het was enorm. Iedereen was naar ons aan het zwaaien. Ze waren door het dolle heen. Bij elkaar een grote bonk kleuren dat het capitool moest voorstellen. 'Welkom in het capitool' fluisterde ik naar mezelf. We liepen de trein uit en volgde Pennethy en Finnick.

We kwamen in een soort gebouw waar we konden zitten en wat eten. Ook dit was weer enorm. Ik had geen honger, dus ging maar op de bank zitten. 'Daar gaan we dan!' zei Finnick 'We zijn nu officiël begonnen aan de voorbereidingen voor de spelen. Het is belangrijk dat jullie je van je beste kant laten zien en er zo voor zorgen dat mensen jullie leuk vinden, zodat jullie sponsors krijgen'. 'Wat houd dat precies in?' vroeg River. Finnick zuchtte 'Zorg dat mensen je leuk vinden, helpt je overleven'. River knikte 'Klinkt simpel'. Finnick knikte 'Ja, klinkt... maar is het niet'. 'Geen tijd voor meer vragen, we hebben weinig tijd voordat de parade begint.

Finnick haalde me overijnd en liep met me mee naar een witte deur. 'Hierbinnen zijn stylisten. Zij maken je schoonheids niveau nul. Ze halen alle oneffeheden weg om je vervolgens helemaal op te maken. Daarna word je in een costuum gehesen door je persoonlijke stylist'. Ik knikte. Zijn uitleg was luid en duidelijk en er was ook gewoon geen tijd voor vragen. Ik liep de deur in en geloofde mijn ogen niet. Het leek wel een operatie kamer. Alles was wit grijzig en overal lagen spullen, naalden, tangen, weet ik veel wat. 

'Annie Cresta' zei een meisje fleurig. Ik knikte met een glimlach. Het meisje stak haar hand uit. 'Loventia' zei het meisje. Haar huidskleur was bijna net zo roze als het haar van Pennethy. Haar eigen haar was zo blond dat het bijna wit was en haar ogen waren lichtblauw. Ik schudde haar hand. De andere stylisten stelde zich voor 'Portia, Ellumiz en Roney. Bij elkaar zagen ze er apart uit. Maar wel op een manier hoe mensen in het capitool er over het algemeen uitzien. Alleen was dit nog ietsje erger.

Ze legde me neer op de "Operatietafel" harste mijn benen en armen. Ik voelde me gemarteld. Als het resultaat maar goed zou zijn.  Ze deden mijn wenkbrouwen. Begonnen aan mijn blauwe oog te stempelen en deden nog wat met mijn lippen. Vervolgens werd ik opgemaakt en werd mijn haar gedaan.

Ik was klaar. Klaar om mijn gezicht te zien. 'Ohmy....' Ik schrok erg van het resultaat. Ik herkende mezelf nouwlijks terug. 'Het is geweldig!' riep ik. Ik genoot van al die room en lieflijkheid. De styliste lachte en lieten me naar Loventia gaan.

'Annie, ik heb diet speciaal voor jullie gemaakt. Het was voor mij een fel blauwe zeekleurige jurkje. Met een lange sleur vanaf de zijkand boven mijn knieën naar achteren.

'Ik wil dat je schittert vanavond Het is een feestje! geniet er van!''
Zei loventia. Ik liep de kamer uit opweg naar Pennethy en Finnick die mij en River naar de parade zouden brengen.

Ik liep naar River en keek naar zijn outfit. Zelfde kleur, maar dan meer in de vorm van een pak. Het stond hem super.

We liepen door het gerechtsgwbouw. Boven ons hoorde we mensen gillen die ons hadden gezien. Best raar eigenlijk. Ze juichen om ons, om ons vervolgens te zien sterven. "Leuk"

Finnick stond naast ons en wij stonden buiten voor onze kar. De kar die bestuurd werd door 2 zwarte paarden. Elke kar trouwens. Loventia kwam naast Finnick staan en gaf mij en River wat hoop. 'Right, jullie moeten samenwerken, laat zien dat je een team bent Dat is heel belangrijk. Laat ze je leuk vinden! Succes!' Dat waren zijn laatsten woorden voordat hij wegliep. We stapte op de kar en voor we het wisten begonnen we te rijden.

We reden en we reden. De hele rij tributen 24 kinderen, 24 paarden en 12 karren. Een groot evenement voor het capitool. Er was veel muziek en iedereen was aan het schreeuwen en zwaaien en doen. Ik zwaaide maar terug, toen ik al die mensen zag lachen besefte ik me iets. Zij stonden ons eigenlijk gewoon uit te lachen. Blij dat zij niet elk jaar bang hoefde te zijn dat ze getrokken zouden worden. Het irriteerde me dat rijkdom altijd zo'n grote rol had had gespeeld en nog steeds.

We reden langs President Snow. Hij stond zoals elk jaar op zijn mini verandatje met uitzicht op bijna het hele stadion. Hij had een glas in zijn handen. Er zat een rood drankje in, bijna bloedkleur. Dit drankje zag je elk jaar weer terug. De toast van president Snow.

'Welkom, welkom tributen. We heten jullie welkom. Ik bewonder jullie moed en jullie opoffering. Wij wensen jullie  Happy Hunger Games and may the odds be ever in your favour!'

__________________________

Niet een heel groot hoofdstukje, maar wel iets:)
Volgende word iets langer I PROMIS
Maar ik wil nog steeds weten wat jullie vinden:) dus let me know xxxx Love From Mee<3