Found You

6

(A/N: Guess what? Nawala yung wifi namin kaya di ako nakapag update ng ilang linggo. So sad huhuhu. I'll try na maka update uli, summer na kasi haha. Yan lang po. Basa na kayo. Teka, Shout out pala kay @realari . Lagi niya akong sinasabihan na mag ud na daw.)

—

I've been through a lot in my life. I dont kmow what to do this past few days. I even gave up on that stupid mission. I dont care if I didn't finish it. I know they'll let me graduate. Like I said before, Im the best in the Academy or so I thought.

Im so sick of the lies. Im so sick of being confused. Im tired of hoping that my memory will come back. It's no use to know the truth anymore, cause I know they wont tell me anything.

Im useless. Di ko man lang naalala yung ibang memories ko. I dont even know where I met Rosè or what happen with Kyle. I cant remember anything. Im confused, really confused.

Im sick of trying, tired of hoping, yes Im smiling but inside I'm dying.

Just kidding I dont smile. Simula nangyari yun, I forgot to smile. I forgot to feel emotion. I forgot to live. I did wake up with amnesia.

I didn't kill dad. I didnt!

She's right, Its my fault. Its always my fault. Gumising ako sa isang hospital na di ko alam saan ito. Kakagising ko lang at nalaman na na-comatose ako dahil sa biglaang pagbaril sa akin. Tas eto mas worst pa namatay ang tatay ko dahil sa akin. Im the worst, am I right?

Huminga ako ng malalim habang patuloy pading lumalakad. Kanina pa ako ikot ng ikot dito sa resthouse ni Jiho. I was curious kung ano meron dito, plus I was bored asf. I gave up the stupid mission, duh alam kong mga fake files lang yun. I heard Mr. Garcia or should I said my uncle, that they only gave us the so called mission just to distract us. Kami ang first section kaya we're the best at walang makaka talo sa amin. Pasado na kami sa lahat ng exam kaya wala na kaming final exam. Weirdo diba?

Nandito ako sa labas ng gate at pagala gala lang. Ang daming puno. Puno here, puno there, Puno EVERYWHERE! Di naman ako against sa mga tanim pero nakakatakot lang kasi. Sabi panga ng isa kong kaklase na baka may balite daw at saka mga mythical creatures. Aning siya hayst...

Boring talaga. Wala naman kasing pagalaan dito, tss. Why do they have to build a house in a middle of nowhere? Gusto talaga ng parents ni Jiho na private at tahimik? Aba weirdo.

Lumakad ako papalayo sa bahay. Di ko naman balak na mag takas. There's still a stupid tracker inside our brains. Kaya kahit saan pa kami mag punta, malalaman talaga nila kung nasan kami. Di pa kami pinapauwi. They're still keeping us with them. It's like we're prisoners. Di nga namin alam bat di pa kami pinapa graduate.

I stopped my tracks at umupo ako sa likos ng isang malaking puno. Medyo madilim dilim dito kasi malayo na ata ni lakad ko. I closed my eyes and peacefully listen to the sound of the birds and the breeze.

Ilang minuto din akong nag isip-isip ng mga useless things until I can feel someones presence here with me.

"Oh, Vienna nandito kana pala." Aniya ng isang tinig sa aking likuran. Humarap ako na medyo nagulat. Biglang sumulpot ang puta eh.

Humarap ako at nakitang si Kyle lang pala ito. For the past days lagi nalang niya akong makikita if ever nawawala ako. Ang weird lang kasi, di naman kasi kami close kagaya noon...

"Oh, Kyle." tipid kong sabi at humarap uli patalikod. May naramdaman akong bagay na nakadiin pabalik balik sa likod ko. Biglang nag salita si Kyle, "May nakuha uli akong sobre." aniya.

"Bat sayo ibinigay kung para saken pala ang nga yan?" seryosong sabi ko. I narrowed my eyes at him at napa cross arms.

He look shocked at my question. "No, no, no. You got it all wrong. Kahit ako nga di ko alam bat napasaken yun. Ginawa ata ako ng messanger ni Zero." tarantang sagot niya saakin.

Wait. I never mentioned to him about zero...

"Bat mo kilala si Zero?" mabilis na tanong ko sa kanya na may pangamba. Shit. There's something wrong about this. I know I never told him about Zero...Di ko naala-alang may sinabi ako tungkol kay Zero.

"Bat ko kilala, sino?" litong tanong niya at bigla niyang ibinuka ng malaki ang kanyang mga mata na para bang nagulat. "Vienna! LOOK OUT!"

And that is when I loss conscious.

—

"Wag niyo na po akong saktan! Maawa po kayo!" sigaw ng isang bata habang paulit-ulit siyang ni latigo ng kanyang pangalawang ama. Nag dudugo na at namumula ang kanyang mga braso at likod. May mga pasa nadin siya sa mukha at black eye dahil sa malakas na suntok sa kanya kagabi.

"Arturo, wag mo na saktan ang anak ko..." ani ng isang babae na mahinang mahina na pero pilit pading nag papalakas alang alang sa kanyang anak. Bigla siyang sinampal ng kanyang kasintahan at sinigawan, "PAREHO KAYONG WALANG KWENTA! KUNG DI KALANG SUMASANGAYON SA AKIN NA ITATANAN KITA, MATAGAL NA SANA KAYONG PATAY NG ANAK MO. PASALAMAT KAYO'T KINUPKOP KO PA KAYO. LINTIK!"

Marahas siyang sinabunutan at malakas na hinila ang ina sa kanilang kwarto. Iyak na iyak ang bata para sa kanyang ina. Alam niya kung anong magyayari sa kanya doon sa loob ng kwarto.

May narinig na sigaw ang bata na galing sa kanyang ina at isang putok ng baril. Nawalan siya ng malay habang narinig ang tunog ng sasakyan ng polisya.

"TULONGAN NINYO YUNG BATA SAPAGKAT ITO'Y BUHAY PA!" sabi ng tinig na para bang galing sa isang pulis. Maraming pumasok sa bahay nila na mga pulis at nakitang maraming bubog sa sahig at mga bagkas ng dugo. Pumunta sila sa loob ng silid kung saannula narinig ang tunog ng baril at inaresto ang sino mang may hawak neto.