Masterpiece [zm]

3.

Amelia.

Το τσιγάρο στα χείλη μου όλο και συρρικνωνόταν, καθώς έπαιρνα σχεδόν ακατάπαυστα τη μία τζούρα μετά την άλλη. Πάντα βιαζόμουν να τελειώσω το τσιγάρο μου πριν φτάσω στο μουσείο. Δε μου άρεσε να κάθομαι απ' έξω μέχρι να το καπνίσω παρά το ότι δυστυχώς, κατέληγα πολλές φορές να το κάνω.

Ο ήλιος ήταν αρκετά δυνατός σήμερα και θα μπορούσα άνετα να είχα έρθει μόνο με μια μακρυμάνικη μπλούζα χωρίς να φοράω καν το κλασσικό τζιν μπουφάν μου που τόσο αγαπούσα. Κοίταξα για λίγο τον ουρανό καθώς έστριβα στο στενό για να φτάσω στο μουσείο. Ήταν καταγάλανος, χωρίς ίχνος ατέλειας. Ούτε ένα σύννεφο δεν έκρυβε το χρώμα του. Αυτό σήμαινε δύο πράγματα: Πρώτον, είχαμε μπει για τα καλά στην άνοιξη και αργά μα σταθερά οδεύαμε προς το καλοκαίρι. Δεύτερον, σύντομα τα έργα κάποιου καινούριου ντόπιου καλλιτέχνη θα έπαιρναν θέση στη δική μου πτέρυγα. Άραγε πότε θα ξεκινούσαν να έρχονται για να διεκδικήσουν μια θέση εκεί; Πότε θα μας ενημέρωνε σχετικά με αυτό ο κύριος Taylor; Έπρεπε να θυμηθώ να τον ρωτήσω κάποια στιγμή.

Έφτασα έξω από το κτήριο. Έριξα το τσιγάρο στο τσιμεντένιο πεζοδρόμιο, το πάτησα με το παπούτσι μου -το ίδιο και απαράλλαχτο λευκό μου σταράκι- και ανέβηκα τις σκάλες.

Μπαίνοντας μέσα, αντίκρισα την Elisa να μιλάει με την Clara στη γραμματεία. Δεν ήθελα να τις διακόψω, αλλά αναγκαστικά έπρεπε να περάσω από δίπλα τους για να βρεθώ στην πτέρυγά μου. Έτσι, πλησίασα κοντά τους και τις καλημέρισα.

"Ω, καλημέρα Amelia!" είπε σχεδόν φωνάζοντας η Clara και προσπάθησα πολύ ώστε να μην μορφάσω στον τόνο της φωνής της. Πάντα όλες μου συμπεριφέρονταν λες και ήμουν μικρότερη από την ηλικία μου. Είχαν την εντύπωση πως το να είσαι είκοσι χρονών υποδήλωνε ότι είσαι ακόμα έφηβος ή κάτι τέτοιο.

"Καλημέρα κορίτσια," απευθύνθηκα και στις δύο.

"Πάντα συνεπής, πώς το καταφέρνεις αυτό;" αναρωτήθηκε η Clara και προσπάθησα για άλλη μια φορά να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να πω κάτι που ίσως το μετάνιωνα αργότερα.

"Είναι η δουλειά μου, πώς να μην είμαι συνεπής;"

"Ναι, σωστά!" απάντησε χωρίς να καταλάβει τον τρόπο με τον οποίο είχα τοποθετηθεί πάνω στην ερώτησή της και ανακουφίστηκα. Μερικές φορές δεν μπορούσα να κρατηθώ και μιλούσα έξω από τα δόντια για πράγματα που δεν θα έπρεπε καν να μιλάω. "Λοιπόν, πάω να τακτοποιηθώ και γω. Elisa, έχουμε τίποτα προγραμματισμένο για σήμερα;"