Masterpiece [zm]

15.

Zayn.

Έβγαλα τον καπνό από το στόμα μου και ακούμπησα το τσιγάρο στο τασάκι πάνω στο τραπέζι. Είχα τοποθετήσει τον καμβά από το γραφείο στο σαλόνι, καθώς τη συγκεκριμένη μέρα είχε καλύτερο φωτισμό. Κοιτούσα το λευκό χαρτί μπροστά μου αλλά μάταιος κόπος, δυστυχώς δεν είχα έμπνευση. Μέχρι και να εγκρίνονταν τα σχέδιά μου από τον Taylor και την επιτροπή δε χρειαζόταν να σχεδιάσω κάτι καινούριο, δε θα μου χρησίμευε και πουθενά. Γι' αυτό ίσως και να μην είχα έμπνευση.

Παράλληλα, παραδέχομαι ότι είχα στο μυαλό μου την Amelia. Μόλις είχα γυρίσει στο σπίτι από την ξενάγηση που της είχα κάνει στο δικό μου σπίτι χθες, προσπαθούσα απεγνωσμένα να σκεφτώ αν ήταν έξυπνη η κίνησή μου ή όχι. Από τη μια ναι, ίσως είχα δράσει ελαφρώς παρορμητικά, με την έννοια ότι δεν είχα σκεφτεί όλα τα πιθανά ενδεχόμενα που θα μπορούσαν να είχαν συμβεί μετά από όλες αυτές τις αποκαλύψεις σχετικά με το σπίτι που είχα κάνει σε εκείνη. Ευτυχώς βέβαια, είχαν πάει όλα καλά και την είχα γλιτώσει απλά με μερικές εκνευριστικές ερωτήσεις -κάτι που όμως ήταν λογικό. Και γω στη θέση της θα είχα απορίες. Από την άλλη όμως, φοβόμουν μήπως της είχα αποκαλύψει υπερβολικά πολλά πράγματα. Τι και αν δε με άφηνε στην ησυχία μου και επέμενε για περισσότερες αποκαλύψεις στο μέλλον; Εντάξει, μου άρεσε πολύ αυτή η κοπέλα -από πολλές απόψεις- αλλά ήταν υπερβολικά νωρίς για να ξέρει τόσα πράγματα για μένα. Ορισμένες πτυχές της ζωής μου, δε τις ήξερε ούτε καν η Loreen.

Έπιασα ξανά το τσιγάρο από δίπλα και έκανα μια τελευταία, μεγάλη τζούρα πριν το σβήσω. Ευτυχώς ήταν πρωί, η Loreen ήταν στη δουλειά, και δε θα με έβλεπε να ζωγραφίζω και να μη της μιλάω. Ήταν κάτι που την εκνεύριζε αρκετά, παρά το ότι δε το έδειχνε λόγω του χαρακτήρα της.

Ξαφνικά, μου ήρθε η έμπνευση. Δεδομένου ότι ήμουν ολομόναχος και θα συνέχιζα να είμαι για όλο το πρωί μέχρι και να γυρίσει η Loreen από το γραφείο, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να σχεδιάσω κάτι, το οποίο σίγουρα δε θα ήταν εύκολο να το κάνω όσο θα ήταν εκείνη εδώ.

Και αυτό ήταν η μορφή της Amelia.

Χαμογέλασα στον εαυτό μου και έψαξα να βρω το κατάλληλο μολύβι. Δεν ήθελα να έχει ούτε πολύ χοντρή μύτη αλλά ούτε και υπερβολικά μικρή και σίγουρα, ήθελα να είχε μια απαλή υφή. Δοκίμασα μερικά σε ένα μικρό χαρτάκι που είχα στην κατοχή μου και μόλις βρήκα αυτό που ήθελα και που πίστευα ότι θα ταίριαζε στην περίσταση άρχισα να σχεδιάζω, ξεκινώντας από το τον κορμό της. Τα οστά της κλείδας της τα φανταζόμουν αρκετά έντονα -όχι επειδή ήταν λεπτή και μικροκαμωμένη, κάθε άλλο. Απλά με μια πρώτη εικόνα που μπορούσα να τα κάνω στο μυαλό μου, πίστευα ότι θα ήταν αρκετά εμφανή με πολύ όμορφο τρόπο πάνω της. Ύστερα πήγα στην κοιλιά της. Τη φανταζόμουν επίπεδη, μα όχι υπερβολικά γυμνασμένη. Δε την είχα για κοπέλα που ασχολούνταν με τη γυμναστική. Τα κόκαλα της λεκάνης τα σχεδίασα να ξεχωρίζουν το ίδιο ωραία με τα κόκαλα της κλείδας της, αλλά καθόλου αντιαισθητικά. Τα πόδια της. Μακριά, μετρίου ύψους, με λεπτές γάμπες και σμιλευμένους γοφούς. Αυτούς τους γοφούς ορκίζομαι πως είχα σκεφτεί αρκετές φορές να χουφτώνω. Όλα στην ώρα τους όμως.