Masterpiece [zm]

58.

Zayn.

Μπήκα μέσα στο μουσείο και ένιωσα όπως πέρυσι, σα να ήμουν και πάλι νικητής. Στην πραγματικότητα ήμουν, απλά ο περσινός. Και τώρα, βρισκόμουν εδώ για να καλωσορίσω τον καινούριο νικητή του μουσείου μαζί με τον Taylor.

Αυτή τη φορά, η Loreen δεν ήταν μαζί μου. Είχα υπογράψει ήδη τα χαρτιά του διαζυγίου και μες τη βδομάδα θα χωρίζαμε και επίσημα, επομένως δεν υπήρχε λόγος να με συνοδέψει. Άλλωστε, είχε πάρει αυτό που ήθελε από μένα και η συμφωνία μας είχε λήξει. Ευτυχώς δεν είχε φέρει αντίρρηση όπως είχα υποθέσει. Μάλλον και η ίδια συνειδητοποίησε πως ότι ήταν να κερδίσει από όλη αυτή την κατάσταση το είχε ήδη καταφέρει και δε μπορούσε να πιέσει περισσότερο το θέμα.

Πολλά κεφάλια γύριζαν προς την κατεύθυνσή μου όσο έψαχνα να βρω τον Taylor μέσα στο χώρο. Προφανώς και με είχαν αναγνωρίσει, πια ήμουν αρκετά γνωστός στο ευρύ κοινό. Στην αρχή μου ήταν δύσκολο να συμβιβαστώ με τη στάση που κρατούσε ο κόσμος απέναντί μου όμως τους τελευταίους τρεις με τέσσερις μήνες, είχα αρχίσει να το συνηθίζω. Πλαστικοποίησα ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη μου για να μη φανώ αγενής αφού στην πραγματικότητα, το μόνο που με ένοιαζε ήταν να εντοπίσω τον Taylor.

Ή και την Amelia.

Γνώριζα πως προφανώς και θα ήταν εκεί. Περίμενα πώς και πώς να τη δω μετά από έναν ολόκληρο χρόνο. Άραγε είχε αλλάξει την εμφάνισή της; Το στυλ της; Ίσως να είχαν αλλάξει και μερικά πράγματα στη συμπεριφορά της; Δεν είχα ιδέα. Μιλούσαμε αραιά και που μέσω τηλεφώνου, αλλά πόσα μπορείς να καταλάβεις μόνο ακούγοντας και όχι βλέποντας τον άλλον; Πολύ λίγα πράγματα, υποθέτω.

"Zayn!" Άκουσα κάποιον να με φωνάζει αλλά λόγω της φασαρίας δεν ήμουν σίγουρος για την προέλευση της φωνής. Γύρισα το κεφάλι μου στα δεξιά και εντόπισα, τελικά, τον Taylor, συνοδευόμενο από μια αρκετά γοητευτική κυρία γύρω στην ηλικία του. Έφτιαξα λίγο καλύτερα τους γιακάδες του σακακιού μου και πλησίασα κοντά τους.

"Taylor, επιτέλους σε βλέπω," είπα τυπικά.

"Αγόρι μου, καλώς ήρθες!" Χωρίς να το περιμένω, με τράβηξε σε μια μεγάλη αγκαλιά. Η γυναίκα δίπλα του μας κοιτούσε χαμογελώντας πλατιά. Απομακρύνθηκα αργά και του χαμογέλασα ευγενικά μα και αμήχανα μαζί.

"Προς τι η τόση χαρά;"

"Μα τώρα, τι είναι αυτά που λες; Δώδεκα μήνες μιλούσαμε μέσω τηλεφώνου, ακόμα και όταν ήσουν στις αρχές στην πόλη για κάποιες εμφανίσεις και συνεντεύξεις δεν προλάβαμε να ιδωθούμε και τώρα απορείς κιόλας; Σα να ψήλωσες και κυρίως, σα να ομόρφυνες. Μάλλον αυτή η περιοδεία σου έκανε καλό. Κάνω λάθος;"