Nadia's huwelijksaanzoek (Voltooid)

Hoofdstuk 4

Eindelijk leek het licht in de donkere tunnel fase van mijn leven zichtbaarder te worden.
Mijn beste vriendin Nora ging met mijn broer Jonas trouwen. Dat was dus vóór mij het mooiste nieuws die ik kreeg sinds de geboorte van mijn dochter.

Inmiddels was Jonas al bij de ouders van Nora geweest. Ondanks dat ze al gepensioneerd waren en veel in marokko verbleven, hadden ze wijselijk hun zorgverzekering en het ouderlijk huis waar Nora nog inwoonde, aangehouden.
De ouders van Nora en onze ouders waren ook dolgelukkig met de aangekondigde huwelijk van Jonas én Nora.

Terwijl ik zogezegd nog in de roes van Nora's huwelijks voorbereidingen zat, kreeg ik een telefoontje van de advocaat van Dries.
"Goed nieuws! Zei hij opgetogen. Hij kwam net terug van de zitting en Dries zou per direct worden vrijgelaten in verband met onvoldoende bewijs.
Hij kon de volgende dag opgehaald worden bij de penitentiaire inrichting.

Die avond moest ik alles goed laten bezinken. Ik schoof de compilatie cd van onze huwelijksfeest in de dvd-speler en bekeek het met weemoed, doch gemixte gevoelens terug.
Ik bedacht me plots hoe naïef ik toen was.........

Tegelijkertijd flitste het door mijn hoofd dat elke vrouw wel een dosis van naïviteit moest bezitten om zo ondoordacht met een man te trouwen.
Anders zou niemand trouwen toch?

Volgens mijn moeder leer je jouw man pas echt kennen, waneer jullie 24/7 gezamenlijk in één huis wonen. Heb het helaas aan den lijfe ondervonden.

Eerlijkheidshalve moest ik wel bekennen dat ik ondanks alle bittere beproevingen ook mooie momenten met Dries had meegemaakt.

De geboorte van ons kind, onze vakanties naar verre oorden, de droge humor van Dries die mij altijd ongegeneerd liet schaterlachen.
zijn spontane verassingen die mij bij wijze van spreken in één seconde van, het avondeten bereiden in de keuken naar een hotel in Rome konden verplaatsen.

Mischien moest ik tijdens het negatief denken over mijn huwelijk óók de schakeling maken tussen de goede en minder goede factoren, opdat ik alles kon relativeren.

Ik schaamde me niet vóór mijn huwelijk. Waar ik wel moeite mee had was het feit dat ik het verleden van Dries niet kon wegwissen. Het was een smet op onze huwelijk en daar moest ik mee leren leven.

"Dries kwam weer thuis!,....Flitste het continu door mijn gedachten, terwijl ik richting de bajes reed om hem op te halen.
Ik keek glimlachend door de achteruitkijkspiegel naar onze dochtertje die al brabbelend kwijlend met een bijtring in haar mondje spontaan teruglachte vanuit haar Maxi Cosi.

Nadat Dries alle vrijlatings procedures had doorlopen, liep hij met zijn spullen naar ons toe en stapte in de auto.
Hij was spraakzaam en vertelde dat hij het gevangenis regime met name de laatste weken zat was.

Onderweg wilde Dries bij een Mac langs de snelweg eten. "Wat heb ik dit gemist Nadia!! Zei hij glunderend met volgepropte mond, terwijl we aan tafel zaten bij de Mac.

Onderwijl vroeg hij mij over mijn werk ambities met Siham.
"Nadia,...Ik gun je alles, maar dit vind ik gevaarlijk! Zei hij terwijl hij voorover leunde en met zijn hand over mij gezicht streek.

"Siham is van 'de straat' en kan die gasten makkelijk aan met haar grote mond en 'Streetlife' overtuigingskracht!......
"Maar jij bent niet veel gewend!...
"Toen ik je bij jouw ouders ten huwelijk vroeg was je al onervaren en terugetrokken.

"Hoe wil je nu die doorgewinterd straat tuig de goede kant opkrijgen? Zei hij zichtbaar geïnteresseerd.

Dus Dries zei niet pertinent 'Nee',...Hij was gewoon bezorgd en beschermend zoals altijd....Mooi zo!

Terwijl we in de auto naar huis reden, vertelde ik Dries dat hij mij minder moest betuttelen en me die kans moest gunnen, al was het maar één dag.

Hij keek mij hoofdschuddend doch glimlachend aan en zei zuchtend,...."Nadia jij word mijn hoodpijn!!
Dries vertrouwde mij en gaf aan dat hij trots op mij was.

"Yeah!...zei ik lachoniek toen we s'avonds thuis zaten.
"Deze "Naïeve vrouwtje, wacht zoals het een gehuwde Morco echtgenote betaamt 'Russsstaggg' op haar gedetineerde man, zonder weerwoord!, zei ik provocerend naar hem toe, waarop hij spontaan aanstalte maakte om mij voor de gein te pakken.

We liepen al lachend als twee peuters rondjes om de eetafel en de woonkamer door het huis. We hadden elkaar zo erg gemist dat we na Imane's bedtijd al vrijend op de vloer in de woonkamer belanden.

De eerste week sinds de vrijlating van Dries ging het gelukkig allemaal van een leiendakje.
Hij vertrok vroeg naar zijn familiebedrijf en ik reed naar Siham's werk in de grote stad.

Het was inmiddels mijn tweede werkdag.
In overleg met Dries kon ik 2 keer per week met Siham meelopen.

De jongens waren met recht van de straat. Hun taalgebruik met al die termen van allerlei  verschrikkelijkste dodelijke ziektes, naar elkander toe, de stoere praatjes en zelfs de ruzies en akkefietjes onderling getuigde al van hun niveau als zelfbenoemde: "Soldaten van de straat"

Één van hen viel me al gauw op. Souf was net 19 jaar en woonde bij zijn moeder die al sinds zijn 15e gescheiden leefde van zijn agressieve vader die zijn moeder jarenlang meedogenloos mishandelde.

Souf maakte al op vroege leeftijd kennis met het milieu, via zijn oudere broer, die bekend werd door een beruchte "Plofkraak".

Zijn broer overleed bij een éénzijdig verkeersongeluk op de snelweg, tijdens een achtervolging door de Duitse politie.

Sindsdien wilde Souf niets meer en begon obstinaat gedrag thuis en op school te vertonen.
Hij weigerde onder anderen ook om naar school te gaan en spijbelde véél.
Zo zat hij dagelijks in Shisha lounges, terwijl hij tegen zijn moeder zei dat hij naar school ging.

Hij vond vóór zijn gevoel weerklank en 'Compassie' op straat bij de vriendengroep van zijn overleden broer..............

Dat compenseerde zijn dagelijkse gevecht tegen de onhoudbare frustratie gepaard met verdriet door het verlies en enorme gemis van zijn geliefde grote broer.

Souf begon mij wonderbaarlijk na een aantal weken te vertrouwen, hij ontdeed zich van zijn 'masker' die hij automatisch standaard 'Opdeed' bij het contact met vreemde mensen.

Waarschijnlijk om een gevoeloze afstand te creëren met mensen, opdat hij zijn verborgen tere karakter niet hoefde te openbaren. Of enigzins over zijn diep verborgen verdriet en pijn hoefde te praten.

Hij gaf zijn vader de schuld van alle ellende. 'Die Shmetta man' zoals hij hem afstandelijk noemde, had zijn moeder kapot gemaakt en zou nu de 'Bloemetjes buiten zetten' in Marokko met een nieuwe jonge vrouw van 26, terwijl zijn vader al ruim 55 jaar was.
Zijn moeder bleef met de schulden en alle ellende van een eenoudergezin met 7 kinderen berooid achter.

Vermoeid reed ik die dag terug naar huis, onderweg belde Nora nog opgewekt of onze 'Date' de volgende dag nog doorging bij die bekende Ziana en de Catering service.

We waren druk bezig met de voorbereidingen van Nora en Yonas bruiloft, en toch bleef de situatie van Souf door mijn gedachten spoken......

Siham belde me later die week in paniek dat Souf al een paar dagen niet bij het buurthuis was geweest en dat de jongens vertelde dat Souf gezocht werd.

"Door wie dan?!...Ik Besloot om werkgerelateerd langs het huis van de moeder van Souf te gaan...........