Cehennem Kıyısındaki Gerçek

~ Bölüm 1 ~

    Bu soğuk mezarı andıran şehirde kalakalmışlardı. Koskoca alevlerin içinde onlara yaklaşan ölü bedenleri bekliyorlardı adeta... Zaten başkada seçenekleri yok gibiydi, belki az sonra ikiside onlardan birine dönüşecekti.  

     Gün batımında alevlerin gökyüzüne birleştiği noktaya takılı kalmışken birden ağlama sesiyle irkildi. Bu...bu Dolunaydı.Ağlıyordu. Yüzünü ellerinin arasına aldı ve baş parmağıyla akan göz yaşlarını sildi.                                                                                                                                                               

    Alevlerin yaydığı zehirli gaz onları mayıştırırken gün batımını izlemek için bir uçurumun kenarına çıktılar. Ölmekten korkmazcasına ayaklarını uçurumdan aşağı sarkıttılar. Hemen ayaklarının altında birazdan küle dönüşecek olan kasabanın alevleri gökyüzüne karışıyordu.       

Ayaklarının altında adeta cehenneme dönmüş olan kasaba yavaş yavaş yok olurken Gece'nin aklına birden eski anıları geldi bir an içini bir hüzün kapladı ve içten bir şekilde nefes verdi o sırada                                                                                                                                                                                    Gece ve Dolunay aynı anda "Bir mucize olsun" diye mırıldandılar.                                    

                       ✿                                     ✿                                      ✿                                               

         Güneş artık batmıştı yerini gökyüzünü uçsuz bucaksız kaplayan yıldızlar almıştı. Onlar oturdukları uçurumdan kalkmamış ve hala boş boş etraflarına bakıyorlardı. Gece birden konuşmak için ağzını aralayıp derin bir nefes aldı 

         "Çok geç oldu artık uyumalıyız yarın ne olacağı belli olmaz" dedi aldığı nefesi geri vererek. Çünkü bu dünyadan ne zaman silineceğiniz belli değil. Her an  o ölü yürüyen insanlardan biri gelip sizi afiyetle midesine indire bilirdi. Dolunayında göz kapakları yavaş yavaş kapanıyordu ve uyumak fena bir fikir değildi. Sakince onaylayacak şekilde başını yukarı aşağıya salladı.                                                                                                                                                                                                                    Ölü bedenlerin onlara ulaşamayacağı en güvenli yerin bir ağaç dalı olduğuna kanaat kıldılar. Ağaca hızlı ama sesiz bir şekilde tırmandılar. Üst dalda Dolunay hemen bitişiğindeki dalda da Gece vardı. Gökyüzüne bakıp hüzünlü bir sesle Gece;                                                                                        

"Acaba buradan çıkmanın bir yolunu bulur muyuz ? " dedi. Dolunay "Merak etme bu cehennemden çıkmanın bir yolunu bulucağız" dedi kararlı ve emin bir sesle. Gece'nin içini birden güven duygusu sardı ve tatlı bir sesle                                                                                                          

 ~İyi geceler diyip yattılar. Uyurken ölü bedenlerin çıkardığı o garip sesler rahatsız etse de burada güvendeydiler. Yani sanırım öyleydi...

Arkadaşlar bu benim ilk hikayem yanlışlarım olabilir lütfen belirtmeyi unutmayın ^^