HINDI AKO BITTER

chapter 2

SHAKIRA'S POV

Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko pero heto ako ngayon sa CR ng kwarto ko.

Hawak ko ang blade...

Hindi ko alam kung ano na ang gagawin ko ngayong wala na sya sa piling ko.

Alam kong nagmumukha na kong baliw sa mga ginagawa ko.

Pero...

Mahal ko kasi eh...

Nakatingin ako ngayon sa salamin.

Sinusuri ko kung ano ako ngayon.

Tinitigan ko ang aking sarili mula sa salamin.

Nakikita ko...

Kung gaano ako kaawa-awa.

Kung gaano ako nagpakatanga sa kanya.

Kung gaano ako kabaliw para gawin sa sarili ko to.

Sobra ang epekto ng pagkawala nya...

Ilalapat ko na sana ang blade na hawak ko sa may pulsuhan ko pero parang merong pumipigil sa akin na gawin ito...

Parang hindi ko kaya...

Hindi ko kaya...

Dahil pumasok sa isip ko ang mga taong patuloy na nagmamahal sa akin...

Si mommy at si daddy...

Yung kakambal ko...

Yung mga kaibigan ko...

Hindi lang pala sya...

Marami pa rin palang tao ang nandyan para mahalin ako.

Nabitawan ko ang blade at agad na lumabas ng cr at nagtungo ako sa pinto ng kwarto ko.

Kaya ko na ba?

Kaya ko nabang lumabas sa kwartong ito matapos ng nangyari?

Kakayanin ko nalang para sa mga taong nagmamahal sa akin...

Lumabas ako ng kwarto. Medyo nanibago ako sa presensya ng bahay. Patang sumabay sya sa kalungkutan ko simula nung... Nevermind.

Tahimik akong bumaba ng hagdanan. Feeling ko wala akong kasama sa bahay na to. Dahil sa wala akong naririnig na kahit na anong ingay.

Papasok na ako ng kusina nang may narinig akong hikbi. Sumilip ako rito upang malaman kung kanino nanggaling yon.

"Hon, hayaan mo. Magiging okay din sya" sabi ni daddy habang inaalo si mommy. Mukhang ako ata ang pinag uusapan nila.

Naaawa ako kay mommy. Hindi sana sya maaapektuhan ng ganito kung hindi dahil sa akin. Ang sakit na makita na umiiyak ang magulang mo ng dahil sayo.

Unti-unting pumatak ang luha ko dahil sa eksenang nakita ko. Kawawa naman si mommy...

Pumasok ako sa loob ng dining area at nakita ko ang pagkabigla nila mommy nang makita ako.

"Anak!" Sigaw ni mommy sabay lapit saakin at niyakap ako ng mahigpit. Sinuklian ko din ang yakap na binigay nya. Maslalo akong naluha dahil sa ginawa nya.

"Mom, sorry" sabi ko sa kaya habang nakayakap ako sa kanya ng mahigpit.

"You don't have to say sorry ija it's not your fault" sabi naman ni mommy at hinarap ako sa kanya, pinunasan nya yung luha ko.

Tumingin naman ako kay daddy. Hindi ko ininda ang nanlalabo kong mata. Feeling ko babagsak na ko anytime.

"Daddy, sorry" sabi ko. Lumapit naman sya saakin at niyakap ako.

"Baby, you don't have to say sorry lalong-lalo na sa amin ng mommy mo. Its not your fault. Okay kana ba?" Sabi ni daddy nasa mata nya ang sensiridad at pag aalala.

"Yes dad, I'm okay. I've been realize na dapat hindi ako sumuko ng dahil lang sa kanya, at alam ko din po na nandyan kayo para tulungan akong bumangon" sabi ko sa kanya.

"Buti naman. Kumain ka muna, ang payat mo na" sabi ni daddy.

"I will dad--"

Naputol ang sasabihin ko dahil lahat na nangnakita ko ay black.

SHAKIJIRO'S POV

"Shakira!" Sigaw ako.

"Jiro! Tumawag ka ng ambulansya!" Sigaw ni daddy sakin.

Tumawag agad ako ng ambulasya at any minute ay dadating na ito.

"Dad okay na po, maghintay nalang po tayo saglit" sambit ko dito.

"Kira!" Sigaw ni mommy na aligaga na dahil hindi na nya alam ang gagawin.

Pinuntahan ko si mommy at agad na niyakap. Niyakap nya ako pabalik. Kailangan nyang kumalma baka kasi kung ano ang mangyari sa kanya. Iyak sya ng iyak.

"Mom, Everything will be okay" sabi ko sa kanya.

Narinig ko na ang ambulansya.

"Dad yung ambulance nanjan na sa labas" sabi ko binuhat ni daddy si Kira palabas ng bahay, nakasunod naman kami ni mommy kay daddy.

Inihiga na sa stretcher si Kira.

"Mom, Dad, ako na bahala dito susunod nalang ako sa hospital samahan nyo na si Kira don gagamitin ko nalang yung kotse ko" sabi ko sa kanila at tumango naman sila.

Bumalik ako sa loob ng bahay at kinuha yung spare key. Nilock ko lang ng pinyo sa bahay at dinouble check ito bago umalis.

Kinuha ko yung kotse ko at pumunta na sa hospital.

Pumunta ako sa room number na tinext ni habang on the way ako.

Room no. 43

Pumasok agad ako rito.

"Mom, Dad? Kamusta si Kira?"

"Ayos na sya. Kaya lang daw ito nahimatay dahil sa ilang araw syang nalipasan ng gutom at ang sabi ng doctor may ulcer daw ang kapatid mo" sabi ni mommy habang nakatingin sa kakambal ko.

"Bibili muna ako ng pagkain para pag gising ni Kira meron syang kakainin. Jiro, bantayan mo ang mommy at kakambal mo" sabi ni dad tinanguan ko naman sya bilang pagsang ayon.

Kawawa naman ang kapatid ko. Hindi naman sya magkakaganito kung hindi dahil sa tarantadong laaking yun e. Ano bang problema nya?!

Pagnakita ko yung hayop na yun hindi ko alam ang gagawin ko. Baka mapatay ko sya ng di oras!

_______________________________

4/6/17

Fb: Marriane Hernandez