The Brothers Wilder

~ 4 ~ The Orphans

     ผมโดนปลุกด้วยเสียงกริ่งที่ดังแสบแก้วหู

     ผมงัวเงียลุกขึ้นจากเตียง ทุกคนดูเหมือนจะดีใจที่ได้ยินเสียงกริ่งนั่น ซึ่งตรงกันข้ามกับผม มันทำให้ผมนอนไม่พอ ผมก้มลงดูเตียงชั้นล่าง แซ็คนอนอ่านหนังสืออยู่

      "นายเอาหนังสือมาจากไหนน่ะ" ผมถามเขา

      เขาไม่ตอบ ยังคงง่วนอยู่กับหนังสือที่อ่าน ผมจึงถามเขาด้วยคำถามเดินอีกครั้ง แต่ดังกว่าเป็นสองเท่า เขาจึงจะรู้ตัว

      เขาเงยหน้ามองผม "แกริคให้ยืมมา เขามีหนังสือเยอะเลย" เขาบอก เรื่องนี้เป็นอีกอย่างที่ผมกับแซ็คไม่เหมือนกัน เขาเป็นหนอนหนังสือตัวยง แต่สำหรับผม แค่มองเห็นหนังสือก็เบือนหน้าหนีแล้ว อย่าว่าแต่จะอ่านเลย

      "กริ่งนั่นคืออะไรน่ะ" ผมถามเขา

      "กริ่งไหน" เขาถามงงๆ แซ็คเป็นอย่างนี้เสมอเวลาอ่านหนังสือ เขาไม่สนใจอย่างอื่นเลย ผมจึงล้มเลิกความพยายามที่จะถามอะไรจากเขา 

     แล้วแกริคก็เดินมา "เมื่อกี้กริ่งอะไรน่ะ" ผมถามเขา แซ็คยังดูงงงวงว่าผมพูดเรื่องอะไร

     เขาคิดได้ "อ๋อใช่ กริ่งบอกเวลาข้าวเย็นตอนหกโมง" ผมเพิ่งเข้าใจเหตุผลที่ทุกคนดูเหมือนจะเฝ้ารอเวลานี้มาทั้งวัน "ถ้าไปไม่ทันก็อด" เขาพูดต่อ แล้วหันไปคุยกับแซ็คแทน "หนังสือเป็นยังไงบ้าง"

     แซ็ควางหนังสือลง "ฉันชอบนะ"

     "มันทำให้สุขภาพหูของเขาเสื่อม" ผมพึมพำบอกแกริค เขาหัวเราะคิกคัก

     แล้วแกริคก็เดินนำเราไปที่ห้องกินอาหาร มันเป็นห้องขนาดไม่ใหญ่นัก มีโต๊ะยาวสามตัววางเรียงกัน มุมห้องมีข้าวต้มเหมือนที่แกริคบอก เด็กๆเรียงแถวเอาจานไปตักข้าวต้ม แกริคบอกให้พวกเราทำตาม

     พอผมเข้าไปใกล้พอจะเห็นข้าวต้มที่อยู่ในหม้อ ผมก็รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาทันที และผมก็รู้ว่าวันนี้ผมไม่ได้กินข้าวเย็นแน่ ผมตักข้าวต้มมานิดหน่อยเพราะจะได้เอาไปทิ้งได้ง่ายๆ แซ็คไม่ต่างจากผมนัก เขามองข้าวต้มเหมือนมันคือขี้มูกจับก้อน