The Brothers Wilder

~ 5 ~ Escape

   
มีสามสิ่งที่ผมภูมิใจที่สุด หนึ่ง ผมไม่เคยแพ้ใครก็ตามที่ผมเคยงัดข้อด้วย สอง ทุกมุขแผลงๆของผมใช้ได้ผลกับทุกคน โดยเฉพาะกับแซ็ค และสาม ผมไม่ขี้ขลาด แต่เมื่อใครตื่นขึ้นมาเจอแมงมุมยักษ์ที่ไม่แน่ใจว่าตัวใหญ่กว่าม้าหรือเปล่า ใครคนนั้นก็สมควรที่จะต้องกรีดร้อง และนั่นคือสิ่งที่ผมทำ

"อ๊ากกกกกกกก!" ผมร้องแล้วดิ้นอย่างลุกลี้ลุกลน จนตกลงมาจากเตียงชั้นสอง เสียงของผมทำให้ทุกคนต้องตื่น แต่ผมไม่ได้สนใจอะไรไปมากกว่าแมงมุมตัวใหย่ยักษ์ขนยุบยิบที่เกาะแน่นอยู่บนหน้าผม ต่อให้ผมไม่ใช่คนกลัวแมงมุมก็คงต้องตกใจกลัว แต่โชคร้ายที่ผมไม่ใช่หนึ่งในนั้น ทันทีที่แมงมุมตัวนั้นได้ยินเสียงกรีดร้องของผม มันก็รีบไต่ลงไปตามคอของผมทันที นั่นยิ่งทำให้ทุกอย่างแย่ลง ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากสรรหาคำสบถทุกคำที่มีในหัวผมแล้วตะโกนมันออกมาดังๆเหมือนกับว่ามันจะช่วยให้แมงมุมตัวนั้นออกไป

"เกิดอะไรขึ้น!" แซ็คพูดด้วยความตกใจ ขณะที่ผมวุ่นกับการทุบอวัยวะทุกส่วนกับผนัง เพื่อหวังว่ามันจะโดนเจ้าแมงมุมตัวนั้นเข้า แล้วผมก็รู้ว่าเสียแรงเปล่า มันย้ายออกจากตัวผมแล้วสร้างความวุ่นวายให้กับเด็กๆอีกหลายคน สุดท้ายมันก็ออกจากหน้าต่างไป

"นายบ้าไปแล้วหรือไง" แซ็คตะโกน ดูเหมือนว่าเขาโมโหที่ต้องตื่นเช้ากว่าปกติเพราะผม

"นายลองมาโดนมั้ยเล่า" ผมตะโกนกลับไป ตอนนี้ทุกคนคงเห็นผมเป็นเหมือนคนสติอ่อน

ผมและแซ็คอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้านี้มาหกวันแล้ว แล้วในเช้าวันที่เจ็ดผมก็ดันมาเจอเรื่องแบบนี้อีก ทุกๆวันเป็นแบบเดิม ตอนกลางวันไปหาเงิน ซึ่งตอนนี้ผมพอจะทำใจได้เกี่ยวกับการขโมยแล้ว แต่ผมก็เลือกที่จะขโมยคนรวยเป็นส่วยใหญ่ และตอนเย็นผมก็ทำได้แค่นั่งจ้องข้าวต้ม แต่ยังไงซะ ผมก็ออกไปหาอะไรกินจากเงินที่เก็บซ่อนจากบิลลี่มาได้ ผมเรียนรู้วิธีที่จะอยู่ที่นี่ได้เร็วกว่าที่คิด โดยที่สำคัญคือ ไม่ควรให้บิลลี่เห็นเงินที่ได้มา และถ้าเขารู้ว่าผมแอบเก็บเงินพวกนี้ไว้ละก็ ผมคงโดนลุมต่อยแน่