The Brothers Wilder

~ 17 ~ Sage's Story

ผมได้ยินแซ็คที่กำลังร้องแหกปากอย่างหมดความเป็นชาย ในขณะที่สายตาของเขาก้มลงดูพื้นข้างล่าง

"แม่เจ้าโว้ย!!!...ตายแน่ ตายแน่ๆ!!" แซ็คกรีดร้องเสียงดังจนฟังไม่ได้ศัพท์

"น้อยๆหน่อยน่า" ผมตะโกนกลับไป หัวเราะกับความสติแตกของเขา แต่จะว่าเขาก็ไม่ได้ ผมเองก็ไม่อยากเสี่ยงมองลงไปด้านล่างเหมือนกัน ถ้าหากทำอย่างนั้น อาหารในท้องที่มีอยู่น้อยนิดคงออกทางปากไปหมดแน่ๆ

ผมจึงเลือกมองไปยังพระจันทร์ดวงโตข้างหน้า และมองดูดวงดาวที่ส่งแสงสว่างไสวมาที่เรา

ไม่กี่อึดใจ เสจก็ชะลอความเร็ว และร่อนลงบนต้นไม้สูงใหญ่ต้นหนึ่ง บนลำต้นของต้นไม้ มีไม้แผ่นหนึ่งยึดเอาไว้ในแนวราบ ของมากมายวางอยู่เต็มไปหมด ผมเดาว่านี่คงเป็นแหล่งกบดานของเสจแน่ๆ

หลังจากที่เขาปล่อยเราลงพื้นไม้อย่างไม่ใยดี เสจก็พูดว่า "ยินดีต้อนรับสู่บ้าน..." เขาเหลือบไปมองกระรอกมากมายที่นอนอยู่บนที่นอนของเขา "...ของฉัน" เขาต่อประโยคให้จบ พร้อมกับเตะไล่พวกมันออกไป

"นายเลือกที่นี่ว่า'บ้าน'เหรอ" แซ็คที่กำลังนั่งหอบอยู่บนพื้นเงยหน้าขึ้นถาม "ไม่กลัวตกลงไปรึไง" เขาถาม ขณะที่ก้มหน้าลงไปมองพื้นเบื้องล่างอย่างหวาดกลัว

เสจกระพือปีกที่หลังเป็นเชิงตอบ

"แหงสิ นายมีปีก" เขาพูด "แต่เราไม่!"

"ตกลงไปก็ไม่ตายหรอก ฉันเคยผลักแมวลงไปแล้ว มันก็แค่ขาหักไปข้าง"

แซ็คดูเหมือนจะร้องไห้กับคำพูดของเขา 'แมวมีเก้าชีวิต' และมันได้ฉายานี้เพราะมันตกจากที่สูงแล้วไม่ตาย เทียบกับพวกเราที่แตกต่างกับมันโดยสิ้นเชิง

"ลืมเรื่องนั้นไปเถอะ" แซ็คพูดพลางถอนหายใจ

"แล้วนายพาเรามาที่นี่ทำไม" ผมถามบ้าง

"นายมีบ้านมั้ยล่ะ...ฉันเดาว่าไม่มีหรอกนะ" เขาถาม

"ใช่ เราไม่มี"