Ghost Rockers - Het Is Een Bende [Julex]

ii. Help Mij

AN: Jeeej, eindelijk nieuw hoofdstukje :D Ik heb de samenvatting van het verhaal wat veranderd, want ik wil er een stukje mysterie proberen in te steken ;) Ik zal vooral bestaande liedjes (uit de serie) gebruiken om die anders te interpreteren, als het moet zal ik ook iets zelf proberen te schrijven :) Geniet ervan!

"De thema's van de opdracht zijn actuele thema's. Dat gaat van vluchtelingen over pesten tot geloof. Ga hier dus niet te licht over." legde Van Der Donck uit.

Alex zuchtte. Niet alleen moest hij nu een opdracht doen met Jules, het ging ook nog eens over een echt serieuze opdracht. Ook niet iets waar hij heel erg naar uitkeek.

"Alex en Jules?" Alex schrok op toen hij zijn naam hoorde. "Jullie thema is homo- en transfobie." Zei Van Der Donck voor ze met de andere groepjes verder ging. Alex zuchtte nog eens. Hij zag de opdracht elke seconde minder zitten.

*

Alex zette zich neer in de cafetaria met een blikje cola en een broodje. Hij keek op toen iemand zich naast hem neerzette. Hij keek verward toen hij zag dat het Jules was en niet één van zijn vrienden.

"Hey." Zei Jules hautain. Alex trok zijn wenkbrauwen op. "Ok, Jules, ik denk niet dat wij ooit beste vrienden zullen worden, maar ik wil wel die opdracht goed doen." Zei hij meteen. "Dat wil ik ook." antwoordde Jules. Alex dacht zelfs een klein beetje vriendelijkheid in zijn stem te horen, maar dat kon ook verbeelding zijn. "Ik stel voor dat we toch al elk op onszelf wat brainstormen en dat we de ideeën morgen samenleggen?" stelde Jules voor. Alex knikte koel. "Lijkt me perfect." Antwoordde hij kort. "Oké." Was het enige wat Jules nog zei en hij liet Alex alleen.

*

"Die opdracht voor Van Der Donck zal echt veel werk zijn, maar ik zie het best zitten." Zei Jonas en hij smeet zijn boekentas op de zetel in de kelder. Alex liet zich in een andere zetel vallen. "Jij moet niet met Jules samenwerken." Charlie liet zich op Alex vallen en knuffelde hem. "Het komt allemaal goed, bever." Zei ze lief. Alex lachte en knuffelde Charlie terug. "Ik hoop het." Zei hij.

Mila lachte. "Kom, we gaan repeteren." Glimlachte ze. Daarvoor waren ze namelijk naar de kelder gekomen. "Wat zullen we spelen?" vroeg Jimmy. "Graffiti?" vroeg Charlie. Iedereen knikte en stond klaar om te beginnen spelen.

Uit het niets voelde Mila dat er woorden in haar keel zaten die eruit moesten. Jonas sloeg een akkoord aan op zijn gitaar op het moment dat Mila begon te zingen.

Help mij
kom hier en help mij
ik vraag je doe iets voor mij
doe iets voor mij
voor het te laat is

Eindeloze grijze dagen
wachten tot de avond valt
Houten kop vol wrange vragen
Antwoorden zijn afgeknald
'T is een tunnel waar ik door moet
zonder einde, zonder licht
Want met jou verdween de voorspoed
Ging mijn hart en ziel weer dicht

Help mij
kom hier en help mij
ik vraag je doe iets voor mij
doe iets voor mij
voor het te laat is

"Euh, jongens? Dat was wel een hele rare versie van Graffiti." Zei Alex voorzichtig. "Dat was niet de bedoeling." Zei Mila geschrokken. "De geesten zijn terug." Zei Charlie bang. "Jongens, het is geen tijd om grapjes te maken. Het is nog geen 1 april." Zei Alex. "De meisjes liegen niet, de geesten zijn terug." Zei Jonas. Hij wist niet hoe zich te voelen. "De geesten hebben toch nog nooit liedjes gegeven die we al hebben gezongen?" vroeg Alex. "Dat is nog eens dubbel zo raar." Zei Jimmy. "Jullie zijn er toch echt niet mee aan't lachen, hé?" vroeg Alex nog een laatste keer voor de zekerheid. Iedereen schudde zijn hoofd.

"Maar als de geesten terug zijn, dan betekent dat dat..." zei Alex. De vrienden zuchtten. Ze zouden weer de krachten moeten bundelen om een mysterie op te lossen. Nu alleen nog vinden welk mysterie...

*

"Vertel." Zei Jules toen Alex zicht naast hem had gezet in de theaterzaal. Ze hadden meteen les, maar eerst zouden ze hun ideeën voorleggen aan elkaar. "Wel, ik had gedacht aan een videoclip." Vertelde Alex. "Een videoclip met passende muziek en die vertellen het verhaal van holebi-koppels en transmannen en -vrouwen die worden uitgescholden voor het vuil van de straat." Vertelde Alex enthousiast. "Niet slecht." Zei Jules. "Mijn idee was om een soort van reportage te maken." Vertelde hij. "Een reportage?" Vroeg Alex. "Jep, een reportage. Heb je dat filmpje gezien van die vrouw die in een jeansbroek en een simpel vestje over straat loopt en wordt nagefloten enzo?" vroeg Jules. Alex knikte. "Ik zou dat misschien doen met ons twee op straat. Wij lopen een uur rond in de stad, gewoon hand in hand." Vertelde Jules zijn idee. "Dat en de reacties van de mensen filmen we dan met verborgen camera's." "Zullen er nog genoeg reacties komen? Ik bedoel, we zijn toch 2017?" vroeg Alex. "Geloof mij, er zijn nog genoeg mensen die iets tegen homo's hebben." Antwoordde Jules. "Echt?" vroeg Alex. "En hoe gaan we dat precies doen?" "We vragen iemand om voor ons te lopen met een verborgen camera in een rugzak en dan lopen we gewoon hand in hand over straat." Antwoordde Jules. "Ok, laten we dat doen." Zei Alex. "En als we niet genoeg reacties krijgen, kunnen we je videoclip maken, wat denk je?" vroeg Jules. Alex glimlachte. "Deal." Zei hij.

Van Der Donck kwam binnen in de theaterzaal. "Jongens en meisjes, jullie hebben tijd genoeg gehad om te kletsen, tijd voor les nu." Zei ze en ze begon meteen met de les. Alex glimlachte kort naar Jules en lette op. "Vandaag gaan we improviseren." Zei Van Der Donck. "Wie durft het aan?" vroeg ze terwijl ze naar het podium wees. Zonder enige twijfel stak Jules zijn hand in de lucht.

Jules liep met een grote air naar het podium en toonde meteen aan iedereen wat hij in zijn mars had. Alex draaide met zijn ogen. Even had hij gedacht dat Jules wel kon meevallen, maar nu hij hem zo zag staan op het podium, voelde hij de afkeer in zijn lichaam weer opborrelen.