I mimo, że nie zamieszkam w pałacu i nie wygram na loterii potrafię być szczęśliwa. I kiedy jego nie ma przy mnie potrafię być szczęśliwa, tak jakby...
I nie dzwoń, nie każ mi tęsknić.
Bo tęsknota niszczy moje życie.
-I co teraz? -Chłopak odezwał się po dłuższej chwili. -Nie wiem. -Założyłam włosy za uszy i spoglądałam na moją dziurawą skarpetkę. Zaczęłam cicho się śmiać.
-Co Cię tak bawi? -Spojrzał na mnie z uśmiechem. -Moja skarpeta. Wskazałam na nią palcem a on również zaczął się śmiać.
-Czy to dziwne, że śmiejemy się z dziurawej skarpetki? -Jesteśmy wyjątkowi.
Patrzyliśmy sobie w oczy, ale żadne z nas nie wytrzymało i zaczęliśmy się znowu śmiać a potem opadliśmy na łóżko. -Wiesz, że się jeszcze nie całowaliśmy odkąd tu przyszedłem? Powiedział patrząc w sufit. -Naprawdę? -Zaśmiałam się. -Naprawdę. Chciałbym to zmienić. Tak dawno nie czułem twoich ust. -No więc to zmień.
Nachylił się powoli i złożył bardzo delikatny i czuły pocałunek. Tęskniłam, bardzo. Głaskał mnie lekko po lewym policzku przy czym już kompletnie traciłam zmysły. Byłam w siódmym niebie.
-Tęskniłaś prawda? -Nie. -Przygryzłam wargę i pocałowałam go. -Wcale? Napewno? -Napewno. William udawał obrażonego, siedział do mnie tyłem i czytał jakieś babskie czasopismo.
-Interesuje Cię to? -Objęłam go od tyłu całując delikatnie po szyi. -Całkiem ciekawe. -Ciekawsze ode mnie? -Nie, to jakieś chore gówno. Ty mnie interesujesz...
Popchnął mnie do tyłu i nie przestawał całować. Zza drzwi dobiegały hałasy Isak musiał wrócić a jesteśmy właśnie w jego pokoju.
-William do szafy! Wepchnęłam go do dość pojemnej szafy Isaka. Będzie mu wygodnie, tak myślę.
-Noora, co robisz w moim pokoju? -Ym... szukałam książki od biologii. -Nie mam jej. -Wzruszył ramionami. -Właśnie... właśnie zauważyłam. Pójdę już.
Pożegnałam się z nim i opuściłam pomieszczenie zapominając o Williamie.
-Noora! -Z pokoju usłyszałam głos Isaka. A niech to, znalazł go.
-Tak? -Co on robi w mojej szafie?! -Chyba za dużo wypiłem. -Wtrącił się William po czym biegiem opuścił nasze mieszkanie.
-Spotykacie się? -Nie! To znaczy nie wiem. No dobra, tak. -Pamiętasz co Ci zrobił? -Och no pamiętam, ale ty też nie możesz żyć bez Evena. Kochacie się i nawet jak dopadnie was kryzys nie zapominacie o sobie. Tak jest ze mną i Williamem. -Zrób jak uważasz. -Uśmiechnął się i poszedł w stronę korytarza.
-Idę do Evena. -Machnął ręką na pożegnanie i trzasnął drzwiami.
Chyba jestem szczęśliwa, nareszcie.
Do Willhelm: Za dużo wypiłeś?
Od Willhelm: Upiłem się Tobą, słońce.
Do Willhelm: Słońce powiadasz?
Od Willhelm: Rozpogadzasz każdy mój dzień, nawet cholernie chujowy.
Do Willhelm: Do jutra William.
Od Willhelm: Do jutra Noora :*
Zupełnie zapomniałam, że nadal byłam w pokoju Isaka, ale szybko go opuściłam. Idąc do kuchni potknęłam się o brudne ubrania Eskilda. Czy temu człowiekowi naprawdę tak miło się żyje w takim syfie? Ale raczej już nic nie zepsuje mi tego miłego dnia.
_____________________________ O kurwix dajcie mi pierwszy odcinek Skam bo nie wytrzymam. (Ach ta wena, codziennie rozdziały)
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
