Dagboek van een echte dame

Labels

Mensen die gezien worden als 'normaal' snappen vaak niet dat mensen die gezien worden als 'anders' heel goed weten dat zij 'anders' zijn. Het zijn vaak dan ook deze mensen die zeggen dat wij in een maatschappij leven waar het steeds normaler wordt om 'labels' te drukken op iedereen en dat al die 'labels' nergens op slaan. Als iemand met een zogenaamd 'label' ben ik het hier niet mee eens.

Toen ik zestien jaar was en in de vierde klas zat, werd mij het 'label' ADHD gegeven en dat is een van de beste dingen die mij is overkomen. Het liefst had ik gehad dat dit label mij nog veel eerder was opgedrukt, want niet alleen had dat mij een hoop moeite bespaard op school, ook had het mij een veel makkelijkere tijd gegeven met mezelf accepteren. Om iedereen een beetje te overtuigen dat een label helemaal zo slecht niet is, wil ik jullie graag mijn levensverhaal vertellen.

Als kind was ik altijd al druk. Dat was in principe geen probleem, maar zo nu en dan bracht dat mij in vervelende situaties. Omdat ik als kind zo druk was, was ik zo nu en dan net te hardhandig. Ik ging altijd net een stapje te ver en wist nooit wanneer ik moest stoppen. Ik had veel vriendinnetjes, daar niet van, maar ik had ook veel kinderen die een beetje bang voor mij waren. Ik was nu eenmaal dat meisje dat duwde bij tikkertje, terwijl iedereen anders tikte. Ik was het meisje dat boos werd als ze iets niet begreep en dat op anderen af reageerde. Mijn klasgenootjes dachten gewoon dat ik gemeen was en mijn juf zag mij als een probleemkind.

Zelfs in mijn rapporten vind ik het terug: "Je bent een leuk vriendinnetje voor jouw vrienden, maar je hebt af en toe wel veel ruzie."

Ik wist toen ook wel dat ik druk was, maar ik dacht gewoon dat dat het was. Ik was druk, big deal. Toen ik naar groep drie en steeds hoger ging, begon ik echt te maken dat ik anders was.

Het was de tijd dat we leerden lezen en langere tijden moesten concentreren op één onderwerp. We moesten stil zijn in de klas en niet te veel rond rennen. Het waren juist die dingen die ik niet kon. Iedere keer raakte ik afgeleid en was ik niet eens halverwege met mijn werk, terwijl iedereen al klaar was. Iedere keer raakte ik verzeild in mijn eigen wereldje als ik aan het lezen was, waardoor ik steeds maar weer dezelfde zin was. Op mijn stoel zat ik te stuiteren en mijn voeten tikte ik altijd op de grond. Het was vervelend voor de mensen die naast mij zaten, maar vooral ik had er last van. Ik dacht dat ik dom was. Ik kon gewoon niet meekomen en haalde steeds slechtere cijfers.

Toen ik verhuisde en uit mijn vertrouwde omgeving weggehaald werd, ging ik nog verder achteruit. Nu had ik ook mijn meester niet meer, die altijd zijn best deed zodat ik toch mee wist te komen. Ik kwam op een school met een totaal ander regime. Alle lokalen waren open, waardoor ik vanuit mijn lokaal naar groep zes kon kijken. In plaats van een aantal lessen per dag en een uur pauze tussendoor, had ik nu een weektaak. Ik moest zelf inplannen wat ik deed op school, zolang ik die weektaak maar af kreeg.

Nu moeten jullie weten dat er één ding is dat álle ADHD'ers gemeen hebben en dat is een probleem met plannen. Dat komt doordat ons brein net iets anders werkt en er een 'verstoorde' afgifte is van neurotransmitters in de prefrontale cortex. Te veel adrenaline en te weinig dopanine wordt afgegeven. Simpel gezegd, houdt dat in dat wij te veel van het stofje doorkrijgen dat ons druk en impulsief maakt en te weinig van het stofje dat ons kalm houdt.

Voor mij betekende een weekplanning dus de ondergang. Ik dacht altijd genoeg tijd te hebben, waardoor ik de taak nooit af kreeg. Doordat we in dat open klaslokaal zat, waren er zo veel andere dingen die mijn aandacht trokken. Mijn cijfers kelderden drastisch en ik begon steeds meer te geloven dat ik gewoon dom was.

In groep acht hadden wij de cito, maar kwam ook de nieuwe gameboy uit. Na maanden gespaard te hebben, kon ik die eindelijk kopen: vlak voor mijn cito.

Een ander ding dat je moet weten is dat ADHD'ers ongelofelijk gevoelig zijn voor beloning. En in mijn hoofd was een uur lang de cito maken geen beloning: mijn nieuwe gameboy uitproberen wel. Zonder na te denken over wat de consequenties konden zijn, gokte ik mijn hele cito en kreeg ik een basisadvies (voor de Belgen: dat is het laagste dat te halen is).