Acemi Doktor/Neymar JR

Prologue

"Nolur Kimmy sadece bir saat yerimi alacaksın.Bu maça geç kalmamam lazım."

Yatakhanede Kimmy'nin ayaklarına kapandığımda kahkaha attı.

"Kızım bu Barcelona sevdası seni bir gün öldürecek.Peki peki git hadi.Ama pazarteside sen benim yerime bir saat çalışmak zorunda kalacaksın.Roberto ile buluşacağım.Bu arada önlüğünü de giy.Kampüse almazlar sonra seni."

Hınzırca sırıtıp kucağına atladım.Resmen en iyi arkadaş modeliydi.

"Teşekkür ederim.Teşekkür ederim!"

İkimizin ortak olarak kullandığı bej rengi dolabı açarak daha dünden hazırladığım Rafinha formamı ve yırtık siyah pantolonumu çıkardım.

Elbette favorim Rafinha idi.Hayallerimin adamı Rafinha.Eksiksiz her maça onun için gittiğim,tribünlerde sesim kısılana kadar bağırdığım,gece yarısı aniden uyanıp Dm'ler attığım ve Bayan Marcos'tan onun için azar yediğim adam.

Derin bir iç çekerek elbiselerimi geçirdim.Bugünkü maç kesinlikle bizim olacaktı.Juventus'a gününü gösterecektik.

Üniverstemizden kiraladığımız yine ortak olan külüstür arabaya binmeden önce Kimmy'i öpücüklere boğdum.

Bugün her şey değişecekti.Hissediyordum.

***

Siyah süet topuklu botlarımın üzerinde tribünde ilerlemeye çalışıyordum.

Hadi ama!En önde olmalıydım.O yakışıklıyı yakından kesip seksi hayallerimi ona bağırarak söyleyecektim.

Lanet olası ön tribünler çoktan dolmuştu.Sinirle ayağımı yere vurdum.Tam geri dönüyordum ki bir çift hızla ayağa kalkarak telaşla ilerlemeye çalıştılar.

Tam da en öndü.Yine ve yine Eleador şansı.

Az kalsın düşecek olmama rağmen koltuğu hızla kapıp soluklandım.

İlk olarak Juventus sahaya çıktı.Barçalılar -ki buna ben de dahil- yuhlamaya başladılar.

Ardından bordo-mavi formalı takımım çıktı.

Sırıtarak çılgınca tezahürat yapmaya başladım.Bu sefer şansıma sokayım ki bizim kale şimdilik benim tarafımda değildi.

Her neyse sonuç olarak öndeydim ve Rafinha buraya gelecekti.

Maç başladı.Messi bir kaç gol atağında bulunduysa da sonuç vermedi.

Juventus ise kalemize karşı çok iyi oynuyordu.Maçı pür dikkat izlerken Rafinha ani atakla Juventus'un kalesine koşmaya başladı.

"Hadi bebeğim yapabilirsin!O lanet takıma göster gününü!"

Herkes nefesini tutmuş bu anı bekliyorken Rafinha topu ağlara değilde dışarıya gönderdi.

"Hadi ama!Lanet olası gözlerin görmüyor mu?!Seni boşayacağım Rafinha duydun mu beni?!Ve çocuklarımızı sana göstermeyeceğim!"

Rafinha bunlardan habersiz kendi kalesine doğru yönelirken bir çift ela gözün beni izlediğini fark ettim.

Neymar Junior.

Kaskatı kesildiğimde gülüp baş parmağını kaldırarak koşmaya başladı.

Hayır.Hayır.Benim dediklerimi duymuş olamazdı.Ne yani sıçmık Neymar bile duyuyorken o sağır kulaklı Rafi duymuyor muydu?

Ellerimi göğsümde birleştirip plastik koltuğa tekrar oturdum.Bu adam beni öldürecekti.

Maçın 80.dakikasına gelmiştik ve bir gol bile atamamıştık.Juventus da öyle.Beraberlik devam ediyordu yani.

Sesimin kısılmasına az kalmıştı.Telefonumun ışığı yanıp söndü.Kimmy nöbetinin bittiğini haber veren mesaj atmıştı.

Tekardan teşekkür mesajı atarak sahaya döndüm.

Nefesim kesildi.Sahada biri yerde yatıyordu sağlık görevlileri aceleyle birşeyler konuşarak müdahale ediyorlardı.

Gözlerim hızlıca Rafinhayi aradı.Yoktu.Kanımın çekildiğini hissediyordum.

O sahaya atladığımda tek düşündüğüm hayallerimi süsleyen o adamı kurtarmaktı.

Sadece iki elin beni sarmalayıp geri çekene kadar geçerli kaldı bu.

"Bırak beni onu kurtaracağım!"

Yeşil irislere öfkeyle bakarken doktor önlüğümün üstündeki ismime ve öğrenci olduğumu gösteren yazıya baktı.

Alayla gülümseyerek"Senin gibi bir acemi mi kurtaracak Rafinha'yı?"

"Onu kurtaracağım!Ve kurtardığımda kıçına gülmek zorunda kalacaksın Da Silvas!

Sıcak kolları bedenimi bıraktığı an tüm gücümle topluluğa doğru koştum.

Görevliler birbirine bağırırken hızlıca ittim onları.İşte ordaydı.İdolüm,hayranı olduğum adam.Kirpikleri deli gibi kıpırdıyorken etrafa deli gibi dönmeye çalışıyordu.

Kesinlikle kriz geçiriyordu.Birkaç görevlinin ispanyolca bu kim gibi kelimlerini duydum.

"Hey bu kim?!"Barcelona'nın teknik direktörü nefretle bağırdı.

"B-Ben doktorum.Kriz geçiriyor."

Rafinhanın ellerini tutup sakince fısıldadım."Seni kurtaracağım Rafi."

Elimi boğazına götürerek nefes almadığına kanaat getirdim.Sakin olmalıydım.Ellerim titrememeliydi.

Bayan Voer'in ögrettiği gibi.Elimle ağzını hafif açarak dudaklarımla nefes vermeye çalıştım.

"Oksijen tüpü getirin.Hemen!"Sesim kalabalıkta hareketlenmeye yol açarken Elimi Rafinha'nın göğsüne koydum.

Dayanacak mıydı?Gözlerim dolduğunda kafamı kaldırdım.Neymar endişeli gözlerle seyrediyordu.

"Nerede kaldı bu lanet olası tüp!"Rafinha'nın gözleri kapanmaya başlarken aniden bağırdım.

"Kalem verin.Bana tükenmez kalem verin!"

Biri bana kalem uzattı.Hızlıca kalemi kırıp iki ucu da açık plastiğe baktım.

"Tanrım sen bana yardım et."Gözlerimi kapatarak elimi nefes borusuna koydum ve aniden plastiği oraya geçirdim.

Gözlerimi açtığımda Rafinha hızla yerden doğrularak kocaman gözleriyle derin derin nefesler almaya başladı.

Elime gelen sıcacık kanla öylece kalırken buğulu gözlerle kafamı kaldırıp Neymar'a baktım.

"Başardım."