Acemi Doktor/Neymar JR

-2-

Karşısındaki koltuğa yerleşirken ellerimin titremesini hâlâ dururamıyordum.

Yüzüm kırmızının en koyu tonlarını aldığına emindim.Çaktırmadan bir kaç derin nefes aldım.Tanrım o çok yakışıklıydı.

Hafiften çıkmış olan sakalları yüzünün çevresini koyu bir renğe bürümüş,uzun siyah kirpikleri gözlerinin etrafını mücevher gibi çevrelemiş.

Onun karşısında oturup saatlerce onu izleyebilirdiniz.

"Umarım daha iyisinizdir."benim ona sormam gereken soruyu o bana sorunca afalladım.

"Ah.Şey.Gayet iyiyim.Asıl siz nasılsınız."bedenimi ele geçiren panik dalgası gözlerimin boynunda durmasını sağladı.

Oraya açtığım deliği beyaz bandajla kapatmışlardı.Muhtemelen dikiş atmışlardır.

"İyiyim."aniden ayağa kalkarak yatağın kenarına gittim.Titreyen ellerim onun bronz cildine değdiğinde bir kaç saniye öylece beklediler.Bandajı kaldırıp baktım.Evet dikiş atmışlardı.

"Aslında tam olarak ne olduğunu bilmiyorum. Doktorlar anlattı ama bilirsin işte o terimler."gülümseyip seronlu elini sallamak için kaldırdı.

Bende gülümseyip mahçupca gözlerimi kaçırdım."Bana senin bakmanı istedim."

Gözlerim hızla gözlerini bulurken yüzünden silinmeyen gülümsemeyle bana bakıyordu.

"Beni kurtaran birinin tedavi etmesi daha mantıklı bence.Şimdi lütfen bana öyle bakmayı kes ve şu kağıtları okuyarak bana ne olduğunu açıkla."Melodi gibi kulaklarımda yankılanan kahkahası beni kendime getirdi.

Resmen odanın ortasında engelli gibi durup ona bakıyordum."Ah elbette."

İlk önce ayakucuna gidip tüm dosyaları elime alarak koltuğa oturdum.

Saçımı kulağımın arkasına koyarak tüm dosyaları teker teker okudum.Fazla önemli bir şeyi yoktu.Yani kariyerine veda edecek kadar yoktu.Kalbimin teklediğini hissettim.Onun sahalardan uzak kaldığını düşünmek istemsizce acı veriyordu.

Son dosyayı da kapatarak beni izleyen gözlere döndüm."Tanrıya şükür ki fazla önemli birşey yok.Yani sahalardan uzak kalacak kadar."düşüncelerimi dile getirerek dosyaları yerine geri koydum.

"Seni sahada kontrol ettiğimde kriz geçirdiğini düşünmüştüm ki öyleymiş zaten.Çok stresli olduğumuz da,gerildiğimizde,üzüldüğümüzde böyle krizler olası bir hal alıyor.Büyük ihtimalle stresliydin maçta.Umarım terimsiz bir şekilde anlamana yardımcı olmuşumdur."Bende gülerek ona baktım.

Kafasını sallayarak"Kesinlikle anladım."dedi.

"Cidden sana karşı müteşekkilim.O kadar profesyonel sağlıkçılar arasında staj gören birinin beni kurtarması şaşırtıcı."Staj gördüğümü nerden biliyorsun diye soracakken araştırabilecekleri aklıma geldi.

"Ben sadece görevimi yaptım."dedim.

"Staj gördüğün hastaneyi aratarak 3 gün için izin aldırttım senin adına.Dediğim gibi bana bakmanı istiyorum."Büyümüş gözler O gibi açılmış ağızla yerimde öylece oturdum.

Bakmak dediği yardım etmek kısacası hemşirelik yapmak demekmiydi?Sen iste ben sana bir ömür boyu yardımcılık yaparım.

"Senin için bir sorun olur mu?"

"Sorun yok benim için."

Tekrar bana o güzel gülümsemesini bahşederek"Pekala o zaman çok yorgunum ve uyumak istiyorum.Yastığımı düzeltir misin?"diyerek yerinden kıpırdandı.

Hemen ayağa kalkıp arkasındaki yastığı yatay bir şekilde koydum.Elim onun kaslı sırtına değerken ayaklarım tir tir titriyordu.Gözlerini yavaşca kapatarak düzenli soluklar almaya başladı.

Ne olmuştu bana?O stada maç izlemek için gitmiştim.Ya o stada atlarkenki amacım.Onun yanına yaklaşmam bile bir mucizeyken kurtarmak?Aklıma Neymar geldi.O kendini beğenmiş ego yığını.

"Senin gibi bir acemi mi kurtaracak Rafinha'yı."

İşte burdaydım.Onu kurtarmıştım.Biraz gururlanmak benimde hakkımdı.Sırıtarak cebimdeki telefonu çıkardım.

36 mesaj 20 cevapsız çağrı.Bunlardan 10'u Kimmy'e 4'ü anneme aitti.

İlk olarak Kimmy'nin yazdığı mesajlara girdim.

"ELE BU GAZEYE HABORİNDE OKADAKLARIM DOĞRO MU?!"

"ELE BANA CEVİP VERMELSON"

"TANROM SEON RAFİNHAYA Mİ KORTARDİN."

"AÇ ŞU LANET TELOFİNLARİ"

Ve daha bir sürü saçma sapan mesaj.

Küçük adımlarla odayı terkederek korumalara birazdan geleceğimi söyledim.

Asansörle lobiye indim ve dışarı çıktım.Kimmy ne kadar meraktan kudursada ilk önce annemi aramalıydım.

"Alo Eleadora?İyimisin kızım.Tüm televizyonlarda senin adın geçiyor.Banada teyzen haber verdi.Neler oluyor?"

Burun kemerimi sıkarak rahatlamaya çalıştım.Elbette bunu düşünmeliydim.Ben Rafinha'yı kurtarırken neredeyse tüm kanallar canlı yayındaydı.Magazin haberlerine boy boy manşet olmuşuzdur.

"İyiyim anne.Barcelona maçında bir futbolcu sakatlandı.Bende ona yardım ettim.Tüm olay bu."

Annemin tuttuğu nefesini bırakması onun ne kadar endişelendiğinin bir kanıtıydı."Martha Teyzen de beni aradı Eleador biriyle kaçmış dedi.Çok telaşlandık."

"Anne teyzemin sağır olduğunu bilmiyor musun?Sallamıştır yine.Ben futbolcuya kaçmadım onu kurtardım.Lütfen teyzeme bir cihaz alın artık."gözlerimi devirmiş tam bir adım atacakken karşımdaki cüsseyle öylece kalakaldım.

Neymar kulaklıkları elinde bana sırıtırken"Anne ben seni daha sonra arasam olur m?"dedim.

Gözlerimi kısmış cins bakışlar gönderiyordum şu an."Bende seni seviyorum."Telefonu arka cebime yerleştirerek ellerimi gögüsümün altında birleştirdim.

"Tebrik etmeye mi geldin Junior?"

Üzerine giymiş olduğu Siyah tişört,baş parmağından geçirdiği siyah termal Nike hırha ve siyah kot pantolonla karşımda dikiliyordu.

"Bir acemiyi tebrik edeceğimi sanmıyorum."dudaklarını büzdü."Bu sadece Acemi şansıydı."

Yanımdan geçerken tısladım"Seni bok kafalı."

"Seni duydum.Ck ck ck Bana birdaha böyle ayıp kelimeler kullanma Acemi Doktor.Yoksa seni kaçırırım ve duymayan teyzen çok üzülür."Kahkahası beni sinir ederken yumruklarımı sıktım.Demek konuştuklarımızı duymuştu.

Ah teyze ah!Beni Londra'dan bile bu adamın diline düşürebiliyorsun.

Oy ve Yorumlarınızı bekliyorum. 😍