Üvey Abim

Mezar

Sabah mutlu bir kız olarak uyanmayı isterdim ama tüm bunları yaşamış bir kız ne kadar mutlu olabilirdiki.Önce annem sonra babam ve üvey annem.Hayatımdaki bütün insanlar teker teker kayboluyordu.Yatağımdan kalkıp beyaz aynama baktığımda morarmış gözaltlarım ve dağılmış saçlarım ve beyazlamış suratım hepsi yaşadıklarımın küçük küçük izleriydi.Aşağıya indiğimde Berk'i masaya sabitlenmiş gözleriyle buldum.Gözleri kızarmıştı.Hemen yanına gidip yanındaki sandalyeye oturdum.Ellerini ellerimin içine aldığımda gözlerime baktı.Yaklaşıp boynuma yumuşak bir öpücük kondurdu.Ardından sımsıkı sarıldı.Sanki beni bırakmak istemiyormuş gibi sımsıkı.Bende ona sarıldım ve saçlarını okşamaya başladım.
"Seni asla bırakmayacağım"dedi.Sesi bir çocuk gibiydi.
"Bende seni bırakmayacağım"dedim ve ağlamaya başladım. Sonsuza kadar sarılabilirdim ona.Ama Berk'in telefonu çaldı.Mecburen ayrılıp telefonunu açtı.
"Alo"sesinde kırgınlık vardı.
"Tamam"
"Annemi ve babamı bu gün mezarlığa götürecekler" "Hazırlan"
"T-tamam"sesim hala ağlamaklıydı.
Merdivenlerden yukarıya çıkıp pembe dolabımı açtım.Hemen siyah başörtümü ve siyah ceketimi giyip aşağıya indim.
"Hazırım"dediğimde kapıyı açtı ve çıktı bende çıkıp kapıyı kilitledim.Arabaya bindik.Hızlı sürüyordu.Korkuyordum.
"Berk,korkuyorum"diye fısıldadım.Yavaşladı.Yaklaşık 15 dakika sonra mezarlığa gelmiştik.Bizden sonra bir sürü insan gelmişti.Berk ölü gibi görünüyordu.Çok etkilenmişti bu olayda.Bende çok ağlıyordum.Babamın ve annemin üzerlerine toprak atıyorlardı.Gözlerimi kapatıp herşeyi bir rüya olmasını diledim ama gerçekti.Gözlerimi açtığımda hıçkırıklara boğulmuştum. Berk yanıma gelip bana sarıldı
"Neden Berk,neden biz"diye fısıldadığımda oda ağlamaya başlamıştı.Hoca dualar okuyordu.Bittiğinde herkes yanımıza gelip "Mekanı cennet olsun" gibi şeyler söylüyorlardı.Herkes dağıldığında.Mezarların yanına gidip oturdum.Hem ağlayıp hemde dua etmek zor oluyordu.Berk'te annesinin yanına gidip dua ediyordu.
"Berk"
Bana baktı."Şimdi ne yapıcaz"
"Bilmiyorum"