MUSMUTSUZ

büyüdüm büyüdükçe öğrendiğim şeyler arttı...

Hava güzel, kuşlar güzel, hayat güzel, her şey yolunda..
Bu kadar zor değil aslında bunları söylemek. Zorlaştırmamalı hayatı. Küçükken bir kuşun kanatlarına tutunup uçmayı denedim ve uçtum, öyle olmadığını bilsemde öyle varsaydım. Karanlık bir kuyunun dibine renkli ışıklar yerleştirip, küçük evcilik oyunları oynadım.. yalnızdım, her zaman ki gibi.. anne oluyordum, evde yemek yapıp çocuğumun babasının işten gelmesini bekliyordum. Sonra baba olup işten geliyordum, elimde kızımıza aldığım oyuncaklarla.. sonra çocuk olup barbie bebeklerle oynuyordum... Dipsiz , karanlık kuyumun en ücra köşesine çekilip hayaller kuruyordum. Bir uçağın bıraktığı izlerin üstünde yürümek, bulutların üstünde zıplamak, kuşların yanaklarından makas almak, güneşi selamlayıp, aya göz kırpmak kadar imkansız bir okadar da masum hayaller.. sonra büyüdüm. Allah kahretsin ki büyüdüm.. ve artık daha imkansız hayaller kurmaya başladım.. mutlu olmak değil mutluluğu hissetmek istedim, ve hislerim bana karşı çıkıp mutluluğu yasaklayan bir duvar oldular.. sonra elime bir çekiç aldım ve sakin dokunuşlarla hislerimin duvarlarını yıkmaya başladım.. sonra daha da büyüdüm; ve hala elimde çekiç, olduğum yerde saydığımı gördüm.. koca gözlerim bir kez daha dayanamadı bu duvarlara ve his duvarlarımı yıkamak istercesine akıttı gözyaşlarını... Ve ben tekrar büyüdüm, yine elimde çekiç.. FALSE WİTNESS