1986, Washington
Washington'ın bilinmeyen sokaklarındaki barlardan birinin kapısının önünde duran Lilith Wharton, yüzünde çarpık gülümsemesiyle barın eski kapısını narin elleriyle ittirdi.
Bar, Lilith Wharton'ın tahmin ettiğinden daha kalabalıktı. İnsanların arasından süzülerek geçti ve barın arkasındaki koltuklardan birine oturdu. Şimdi sessiz ve yalnızdı.
Cam masadaki yarısı içilmiş viskilerden birini eline alarak yudumladı.
Yanından geçen insanları, büyük bir iştahla süzerken bardaktaki viskiyi bir yudumda bitirdi. Diğer bardağı aldı.
Onlar gibi olduğu zamanları düşündü; saf ve savunmasız. Kendine verilmiş bir armağandı, yeni benliği.
Son bardağa geldiğinde durdu. Buradaydı. İşte Joseph Clouds gelmişti.
"Joseph," diye mırıldandı, "Umarım, yanında atıştırmalık getirmişsindir."
Kısık sesle gülen Clouds, "Senindir." diyerek yanında duran kadını Lilith'e doğru itekledi.
Lilith Wharton, kadını nazikçe kollarından tutarak kaldırdı. Keskin dişlerini boynuna geçirirken, Joseph onu dikkatle izliyordu.
Wharton işini bitirdiğinde, kadın yere yığıldı. Kalp atışı hala duyuluyordu ancak çok fazla dayanamayacağı su götürmez bir gerçekti.
Lilith, ağzındaki kanları avcunun tersiyle silerken, Joseph gülümsedi, "Hiç acıma duygun yok, değil mi?"
Wharton, kaşlarını çattı, "Pişman olup olmadığımı mı soruyorsun?" diyerek cevap verdi ve ardından bir elini çenesine götürdü, "Kesinlikle, HAYIR!"
Joseph Clouds, cevap vermeden önce bir süre insanları seyretti, "Hadi ama, Lilith." tek kaşını soru sorarcasına havaya kaldırdı, "Pişmanlık duyuyor olmalısın."
Lilith Wharton, hışımla Clouds'ın kulağına eğildi, "Seni şuracıkta öldürebilirim, Joseph!" sıkıca kavradıpı bileğini rahat bıraktı, "Ve emin ol, hiç pişman olmam."
Joseph Clouds, bu cevabı bekliyordu. Parmaklarının arasındaki tahta çiviyi cesaretini toparlamak istercesine sıktı.
Ve, tahta çiviyi Lilith Wharton'ın boynuna sapladı.
Wharton, yere yığılırken, Clouds'ın yüzüne geniş bir gülümseme yayıldı.
