The note

De middagzon scheen in mijn gezicht wanneer ik het park binnenreed. Het was 14u in de middag en ik was laat... heel laat. Ik had een uur geleden afgesproken met Mona en Damon, dus ik zal het weer eens mogen aanhoren. Mijn benen hadden het na 5 minuten fietsen al lastig... Mijn conditie is niet wat het zou moeten zijn. Maar ja, wat kan mij dat schelen.

Het meer kwam in zicht, en al snel had Damon me gezien.

'Hé waar bleef je nu toch?' is het eerste wat ik te horen kreeg.

'Sorry, m'n ketting was eraf gevallen...'

'Yeah right' hoorde ik hem stil zeggen.

'Doe effe rustig, Damon' nam Mona het voor me op, 'We hebben toch tijd zat.'

'Wel ik niet! Als m'n ma te horen krijgt dat ik spijbel, dan heb ik het zwaar zitten!' Ging hij meteen in de tegenaanval.

Dat was zo typisch Damon, altijd de stoere gozer willen uithangen, maar als het erop aankomt dan is het beter dat hij nog een pamper draagt.

'Waarom moesten we eigenlijk zo dringend komen?'

Ik nam mijn fiets. 'Dat zul je zo wel zien, kom we gaan.'

Ze volgden mijn voorbeeld en reden zo uit het park. Naar het centrum van de stad was het een goede 10 minuten rijden, maar op het tempo van Mona & mij deden we er zeker een kwartier over.

Ik zag Hope zitten op een bankje en liep naar haar toe, ze zag me en gaf me een stevige knuffel. Ik kende haar nog niet lang, maar ik had het gevoel dat het mijn beste vriendin zou worden... Mona en Damon hadden een nogal slecht voorgevoel over haar, maar daar trok ik me niets van aan. Ze zouden wel bijdraaien.

'Lea, meid, ik heb je zo gemist!' glimlachte ze toen ik de omhelzing onderbrak. 'Ik jou ook, babe!' Terwijl waren Damon en Mona er bij komen staan. Ik zag Mona nogal raar kijken naar me, waarschijnlijk omdat ze niet verwacht had dat Hope er zou zijn, maar ik deed gewoon alsof ik het niet merkte. Ik heb haar hulp namelijk hard nodig, en een ruzie is dus niet echt welkom.