The note

Explenation

Ik heb de waarheid gezegd... Ik kon gewoon niet liegen tegen mijn ouders, ik begrijp niet eens waarom ik hen niet gewoon om geld vroeg. Ze zouden het vast en zeker geven, maar ja dat feest... dat zou vast en zeker een probleem geweest zijn. Eigenlijk wou ik niet eens gaan, maar Hope bleef maar aandringen, en ik kon haar gewoon niet teleurstellen.

Maar mijn ouders blijkbaar wel, want de teleurstelling bij hen was niet te verbergen. Ze waren niet echt boos, meer ontgoocheld, en ik zeg het je: dat is veel erger dan boos! Ze hebben het kleedje betaald, en verder zou de politie het bij een waarschuwing houden. Ik schaamde gewoon rot, en waarschijnlijk haat Hope me nu ook, want natuurlijk moest ik haar naam vernoemen. Ze vertelt het vast aan heel de school, en dan haten ze mij nu ook allemaal.

Ik had het al zo moeilijk op school... Zonder Damon en Mona had ik amper vrienden. Ik kan echt niet naar school morgen, maar mijn ouders laten me sowieso niet thuis! Dat weet ik nu al... Doen alsof ik ziek ben, is ook al geen oplossing. Er zat dus niks anders op...

De volgende ochtend werd ik wakker met een brandend gevoel in mijn keel. Ik smeet mijn laken van me af en stond met tegenzin op... Al snel werd het zwart voor mijn ogen, want ik ben veel te rap recht gaan staan. Ik ging even terug zitten, en slenterde daarna naar de badkamer. De koude stralen van de douche deden me deugd, ik liet wat water door mijn keel lopen, en slikte het door. De pijn was al wat verminderd... Ik neem m'n handdoek van het rek, en stap de koude lucht tegemoet. Snel kleed ik me om, prop ik een boterham in m'n mond en vertrek naar school.

De hel tegemoet