Liefde maakt blind [Werewolf Story]

49.

49.

Als ik had geweten dat een bevalling zo zwaar was, dan had ik wel nog even gewacht met kinderen. Om de paar minuten moest Finn even naar buiten voor frisse lucht. Hij was zelfs één keer bijna flauwgevallen. Het hielp dan ook niet dat ik zijn hand in een doodsgrip had. Ik had ergens wel met hem te doen. Hij kon er niet tegen als ik pijn had, maar hij moest nu ook niet doen alsof hij het hier het zwaarste had! Ik was hier wel diegene waarvan verwacht werd, een kind op de wereld te zetten! Hij moest alleen maar toekijken en me aanmoedigen. Ik zou ontzettend graag met hem willen ruilen van plaats!

De voorbije maanden waren veel te snel voorbij gevlogen. Die maanden had ik ook vooral in bed doorgebracht. Niet alleen omdat Finn dat het liefste had. Ook gewoon omdat mijn lichaam het blijkbaar niet aankon om te lang recht te staan. Per vijf stappen die ik zette moest ik even uitrusten. Dat verergerde alleen maar naarmate de maanden voorbij gingen. Tegen het einde van mijn zwangerschap stond ik op ontploffen en kwam ik ook bijna nooit meer mijn bed uit.

Finn zou een ontzettend goede papa worden. Hij probeerde zoveel mogelijk te werken, terwijl ik sliep en zodra ik wakker was, legde hij zijn werk aan de kant. Lucas had ook veel werk van hem overgenomen. Iedereen leek wel extra veel moeite te willen doen voor ons. Elke dag kreeg ik vers fruit. Af en toe kreeg ik al kinderkleren. Iedereen leek ervoor te willen zorgen dat ik zo min mogelijk stress had en dat ik aan zo weinig mogelijk moest denken. Behalve de bevallig. Jammer genoeg wou niemand me daarbij helpen.

Voor de zoveelste keer verliet Finn de kamer. Eén van de verpleegster nam zijn plaats in, naast mijn bed. Ik vloekte een paar keer toen ik een nieuwe wee voelde. Net als ik hem nodig had ging hij weer naar buiten. Typisch ... De verpleegster leek mijn woede op te merken. Ze kneep in mijn wang en zei, zodra de wee over was, "Hij is gewoon ontzettend zenuwachtig." Ik rolde met mijn ogen. "Ik niet ofzo?!" 

"Hij is net diegene die mij zou moeten geruststellen. Niet andersom!" Ik vloekte bij een volgende wee. De tijd tussen de weeën begon kleiner en kleiner te worden. "Ik weet het Luna," Ze pakte een nat washandje en dopte ermee op mijn voorhoofd," Iedereen is gewoon zenuwachtig. Volgens mij heeft hij gewoon veel zenuwen om het kindje te zien. Alle vaders zijn zo." Alleen leek het alsof ik de hoofdvogel had afgeschoten.

De laatste paar maanden waren echt de hel geweest. Finn liep als een hondje achter me aan. Alsof we geen hond hadden die de taak kon overnemen. Bij elk klein pijntje dat ik had, werd hij al ongerust. We waren al vaker in het ziekenhuis geweest dan iedere andere zwanger koppel. De eerste paar keer waren de dokters dan ook ongerust, tot de 20ste keer. Dan moesten ze lachen en Finn gerust stellen.

Die eigenschappen vertelden me wel dat hij een goeie papa zou worden. Dit kindje zou op nummer één staan voor hem. Samen met mij, natuurlijk. "Misschien is het toch best als we hem terughalen. Ik denk niet dat het nog lang zal duren." De verpleegster holde de kamer uit, terwijl een andere dokter naar een aantal monitors keek. Ik hoopte maar dat het niet lang meer zou duren. Die baby moest er nu echt uit! 

Een paar minuten later kwam de verpleegster, met een lijkbleke Finn, de kamer terug in. Hij kwam weer naast me staan en pakte voorzichtig mijn hand vast. " Als je nog één keer deze kamer verlaat, slaap je de rest van je leven op de zetel" snauwde ik naar hem. Ik kreeg bijna geen reactie, behalve een kort knikje. Hij had echt wel veel zenuwen. 

*****

Mijn ogen vielen bijna toe. Het leek alsof alles opeens op me afkwam. De vermoeidheid. De pijn. De leegte ook. Alleen wou ik helemaal nog niet slapen nu. Ik moest wakker blijven. Ik mocht de eerste paar uur van mijn dochters leven niet slapend doorbrengen. Ik wou haar vasthouden. Knuffelen. Haar gewoon bekijken en beseffen dat ik nu een mama was. Een mama van een prachtig kindje.

"Je moet de slaap echt niet tegenhouden schat," Finn wreef over mijn voorhoofd en ik voelde hoe ik bijna in slaap viel. "Ik ben er om over jullie twee te waken." Zijn woorden brachten meteen een glimlach op mijn gezicht. Hij was echt fantastisch geweest. Hij had me zo veel aangemoedigd, dat de vroedvrouw niets meer hoefde te zeggen. Het was ook veel sneller gegaan dan verwacht. Zonder problemen, waar ik best blij om was.

Finn was haar ook geen moment uit het oog verloren. De beschermende vaderrol had hij meteen op zich genomen. Niet dat er iemand zou proberen om haar iets aan te doen. Ze had iedereen al om haar vinger gewonden. Onze ouders waren nog geduldig aan het wachten tot ze binnen konden komen. Finn was al kort bij hen geweest om te zeggen dat het een meisje was, maar de naam had hij nog voor zich gehouden. Hij wou dat ik dat zei. 

Nadat ik hem verzekerd had, dat ik ging slapen zodra onze ouders weg waren, liet hij ze binnen. Na zeker tien minuten van knuffelen, lieten ze me eindelijk los. "Jullie hebben ons echt té lang in spanning laten zitten." Mijn vader glimlachte breed, terwijl onze beide moeders probeerden om niet te huilen. Finn's vader gaf zijn zoon een schouderklop.

"Dan zullen we jullie maar verlossen uit jullie leiden zeker." lachte ik. Ze lag rustig te slapen in haar bedje. Eerst had ik eraan gedacht om haar eruit te halen, maar omdat ze zo rustig was wou ik haar niet storen. Haar grootouders zouden nog genoeg tijd hebben om haar te knuffelen. "Mag ik jullie voorstellen aan Lauren? Jullie eerste kleinkind."

A/N: Het verhaal is bijna afgelopen :( Ik heb wel ontzettend veel zin om aan het vervolg te beginnen :D 

Vote/Comment/Follow