Gok kuwagi renginde

Korku

Korku çok kötü bi şey.İstediğini yapamıyosun.Çünki korkuyorsun,ya yapamazsam diye.Biz gökkuşağı olarak korkuyoruz.Yeniden doğamazsak diye.Yüzdeki tebessümümüz yok olursa bir gün diye.Ve o gün bu günse.Bu hayat neden hiç iyi tarafını göstermiyo bize.Hep bir yerlerimiz kırık dökük.Toparlanması çok zor olan bi şey.Kelimelere sığmıycak kadar çok korku var içimizde..
Babamla konuşdukdan sonra tüm çoçuklar bizde kalıyor.2gün önce aradı.Babaannem ameliyat olmuş,bu yüzden arıyamamiş.Bende gitmek istedim yanına.Ama babaannem izin vermedi.Onu o halde görmemi istemedi.Sonda kabul etmek zorunda kaldım.
Evet,hepimiz aynı çatının altında yaşıyoruz.Her gün yorgun,bitkin bi durumdayız.Aynı çatı altında bir-birinin yüzünü görmeyen 6 kişi.Aslında kızlarla aynı yerde çalışdığımız için yüzlerini unutmadım,ama Mert ve Savaş erkenden çıkıb gece saatlerinde geliyorlar.Bu da canımızı çok sıkıyor.Sanki artık eskisi gibi diyiliz.Zaten nasıl eskisi gibi olalımki?
Paramparça durumdayız.Yapboz parçası gibiyiz.Aynı kutunun içinde ama dağınık.
Yarın okul var.Ve biz gitmek istemiyoruz.Ama zorundayız cünki bu yıl universiteni kazanmak zorundayız.
Hayat mucadile ister.Ayakta kalmak için.Göz yaşının ardından gülümseme ister duygusuzca.O zaman hayatı kanunlarına uygun yaşayalım...