Zielsverwant

Gevallen engel

God zei dat ik naar het park aan het winkelcentrum moest gaan. Toen ik daar aankwam, wist ik niet direct wat ik moest zien, maar daar kwam al snel verandering in.

"Idioot!" *Klap* Een vrouw had juist een man in zijn gezicht geslagen. "Hoe durf je me te bedriegen?!"

"W-wat? Ze is gewoon een vriendin." De man knikte naar een andere vrouw die de twee onzeker gadesloeg.

"Oja? Waarom hield je daarjuist dan haar hand vast, hé? Leg dat eens uit!"

"Zij en haar man zijn juist gescheiden en ik troostte haar."

De vrouw knipperde verrast met haar ogen. "Is dat waar?", vroeg ze aan de brunette. Ze knikte en barstte in tranen uit. "Oh, het spijt me zo."

"Lana, ik kan niet geloven dat je dacht dat ik je zou bedriegen", zei de man verontwaardigd.

Beschaamd antwoordde ze: "Paul, ik... Ik zat fout en het spijt me. Ik dacht dat ik je verloren had aan een ander..."

"Um... God?", zei ik. "Wat heeft dit te maken met Hannah? Het is niet zo dat ik haar bedrogen heb of iets dergelijks."

Hmm, misschien was dit inderdaad niet het beste voorbeeld... Oké, Lucifer, ga naar de secundaire school aan de rand van de stad.

Fronsend deed ik wat ze van me vroeg en even later landde ik op het dak van de school met uitzicht op de speelplaats.

Let goed op het blonde meisje in dat groene truitje en de jongen met het rode T-shirt.

De jongen stond te flirten met een lange brunette op nog geen twee meter afstand van het blonde meisje. Zij gluurde steeds naar de twee tieners en ik zag de pijn in haar ogen. Volgens mij vond ze hem leuk en was ze jaloers op de brunette.

Toen het lange meisje de jongen afblies, verscheen er een opgeluchte uitdrukking op het gezicht van de blondine. De jongen wierp kort een blik op haar toen hij voorbij liep, maar besteedde verder geen aandacht aan haar.

"Hé, Manon, is alles goed?", vroeg iemand die naast haar op de bank zat.

"Het is Stan", zuchtte Manon. "Hij probeerde Caroline weer uit te vragen. Die jongen weet van geen ophouden."

"Hij snapt echt niet dat hij geen kans maakt met haar. In plaats van zijn tijd te verspillen aan iemand die waarschijnlijk nooit van hem zal houden, zou hij zijn ogen eens moeten opentrekken en om zich heen kijken. Er zijn andere vissen in de zee en ik ken er één die hem heel hard ziet zitten."

"Tanja!" Manon klopte haar op de schouder en Tanja grijnsde. "Stan toont trouwens totaal geen interesse in mij."

"Maar hij is wel aardig tegen je."

"Dat betekent helemaal niets..." Manon keek weer naar Stan. "Ik kan alleen maar toekijken hoe hij keer op keer afgewezen wordt. Daar wordt niet alleen hij, maar ook ik, ongelukkig van."

Hij verspilde zijn tijd aan iemand waarmee hij nooit samen kon zijn en dat maakte hem ongelukkig...

Komt deze situatie je bekend voor?

"Ja, ik ben Stan in dit geval."

En Manon is...

Ik lachte ongelovig. "Wilt U soms beweren dat Hannah verliefd op me is? Onmogelijk."

Dat is toch geen absurd idee.

"God, ze is mijn beste vriendin. Als ze me leuk vond, had ik dat echt wel gemerkt."

Oja? Lucifer, je denkt alleen maar aan Milena waardoor je je directe omgeving uit het oog verliest. Je ziet wel wat anderen voor elkaar voelen, maar doordat je jezelf niet toestaat om van iemand anders te houden, zie je niet wanneer een ander je leven in wil kruipen. En zoals je hier zag met Stan en Manon, ben jij niet de enige die eronder lijdt.

Zou het echt kunnen dat Hannah me leuk vond? De gedachte alleen al liet me iets voelen wat ik al lang niet meer ervaren had. Ja, ik vond Hannah een beeldschone engel en ik vond haar leuk... Alleen had ik het nooit op die manier bekeken. Zou er een toekomst voor ons zijn?

Wie niet waagt, niet wint. Ga met haar praten.

God had gelijk. Huh, dat was al de tweede keer vandaag dat ik dat toegaf. Dat kwam zelden of nooit voor. Zonder iets te zeggen draaide ik me om en vloog weg.

"Hannah?" Ik had gedacht dat ze naar de hemel gegaan was, maar onderweg zag ik haar op een wolk zitten. Haar paarse vleugels om haar heen geslagen.

Ze keek naar me op. "Lucifer", zei ze kil. Hannah vouwde haar vleugels open toen ik naast haar kwam zitten.

"Je hebt gelijk."

Verrast knipperde ze met haar ogen. "Gelijk over wat?"

"Dat ik een egoïstische zak ben."

"Sorry, ik verstond je niet. Kan je dat nog eens herhalen?", vroeg ze quasi onschuldig waardoor ik moest lachen.

"Het spijt me. Ik was inderdaad egoïstisch. Ik dacht alleen maar aan mezelf en niet aan anderen." Onzeker pakte ik Hannah's hand vast. "Zonder dat ik het wist, heb ik je gekwetst en dat was totaal niet mijn bedoeling. Sorry."

"Dank je. En het spijt mij dat ik mijn geduld verloor. Dat is nog nooit eerder gebeurd." Bezorgd fronste ze haar wenkbrauwen.

"Maakt me dat dan extra speciaal?", grinnikte ik.

Hannah bloosde. "Meer extra irritant."

"Hey, niet zo gemeen." Speels tikte ik tegen haar schouder.

"Maareuh, ga je dan niet meer zitten piekeren over jeweetwel."

"Nee, dat is voorbij. Je had gelijk. Het is niet gezond om me miserabel te voelen over iets dat in het verleden ligt. Het is tijd om verder te gaan."

"En je moet geen bang hebben om weer verliefd te worden. Het is niet omdat de eerste keer slecht uitdraaide dat het de volgende keer ook zo zal zijn." Hannah glimlachte. "Ik hoop alleen dat het niet zo lang meer duurt voordat je echte liefde kan ervaren."

"Ik denk dat dat sneller komt dan je denkt." Ik kneep in haar hand. "En ik hoop dat jij me kan laten zien en voelen hoe het is om verliefd én gelukkig te zijn."

"Lucifer...", zei Hannah verlegen. "Dat hoef je zelfs niet te vragen want dat spreekt voor zich."

Ik staarde in haar paarse ogen en fluisterde: "Ik denk dat ik voor je aan het vallen ben, Hannah."

Een stralende glimlach verscheen op haar gezicht. "Dan zal ik mijn best doen om je helemaal voor me te laten vallen." Ze gaf me een kus op mijn wang waardoor ik moest blozen. "Mijn gevallen engel."

EINDE

A/N: dit was het allerlaatste deel van de reeks Zielsverwant. Hopelijk hebben jullie ervan genoten.