Catch me... I'm Falling

Epilogue

Two weeks later

"We have safely landed on our destination. The airlines would like to thank you all for flying with us. May you all have a blessed travel here in the country. Welcome to the Philippines!"

Bumukas na anga dalawang pinto. Kinuha na namin ni tita yung mga baggage namin sa itaas at pumila na palabas. Two weeks is too short. Parang isang ihip lang ng hangin yung experience but I gotta say it's the best experience I've ever had. Natupad na din yung mga pangarap ko. I finally saw Times Square. I witnessed the city lights and the cheerful people all around. New York didn't failed me. Lahat ng expectations ko nakita ko.

And now I'm back. Hinihinga ko na ulit ang pollution ng Pinas. Nakabalik na ulit ako sa taniman ng mga bala. It's good to be back in the Philippines. Two weeks lang ako nawala miss ko na agad 'to. Siyempre may isang tao rin akong namiss. Kaparehas na ulit kami ng hinihingang hangin.

Tiningnan ko yung kaliwang kamay ko. I stared at the Promise ring he gave. Every time I look at it I feel loved. Once na tiningnan ko ito automatic na si Tristan ang maiisip ko. Gusto ko na mayakap ulit ang Tristan my babes ko.

Pumasok na kami sa airport at doon ay pinagpatuloy ko ang pagiisip. Iniisip ko kung anong gagawin ni Tristan kung nakita niya ako. Yayakapin ba niya ako ng mahigpit? Hahalikan sa lips? O kaya diretso honeymoon na kami? Echos. Hays. Panigurado none of the above 'yan. Si Tristan my babes ko mahilig sa surprises 'yan. Alam niya kung paano ako pasayahin in any type of way. Kaya love ko ya-

"CAITLIN!"

Tila isang sigaw ang pumutol sa isip ko. Isang babae ang tumakbo papunta sa kinaroroonan ko. "Melanie?" Gulo kong tanong habang nakatingin sa mukha niya. Bakit siya nandito? Hindi kaya bibigyan niya din ako ng promise ring? Char.

"No time to explain. S-si Tristan." Alalang-alala niyang sambit. I don't like the tone of her voice.

"Oh anong nangyari kay Tristan?" Tanong ko. Bigla akong kinabahan. Yung puso ko biglang bumilis. Feeling ko parang may nangyaring masama.

"NASAGASAAN SIYA, CAITLIN!"

"HAH!" Umiyak na si Melanie. Oh. My. God. Tell me this is just a dream. Ghad. Two weeks lang ako nawala nasagasaan na yung babes ko. "N-nasaan siya ngayon?" Umiyak na ako. Sobrang kaba na yung nararamdaman ko. Bwiset naman, o.

"N-nasa simbahan s-siya." Sagot ni Mel.

Kumunot yung noo ko. "Huh? Bakit sa simbahan? Hindi ba sa hospital?" Ngayong narinig ko yung simbahan mas lalo akong kinabahan. Hindi na ako makaisip ng maayos. Jusko. Ano ba naman 'tong buhay na 'to. Mawawalan na ng bisa yung promise ring kung may nangyari pa kay Tristan na malubha.

"Eh kasi nasa kabaong na siya, Caitlin."

My body literally froze. Hindi na ako nakaisip ng maayos. Nawalan na ako ng lakas ng loob. Napaupo ako sa sahig at iniyak lahat ng nararamdaman. Nabangga lang yung pogi pinatay nila agad. This can't be. Ayaw ko pang mawala si Tristan sa tabi ko.

"Halika na. Dali. PUMUNTA NA TAYO SA SIMBAHAN!" Sigaw ko habang umiiyak. Nagpaalam na ako kay tita at tumakbo kasama si Melanie papunta sa kotse niya. Mabuti na lang marunong magdrive 'tong baliw na 'to. Pagpasok ko sa kotse isang white gown ang nakita ko sa loob. Hindi naman ito masiyado mahaba pero ang ikinatataka ko ay kung bakit nandito 'to.

"Suotin mo yan, Caitlin." Aniya na humahagulgol pa rin.

"B-bakit?" Kahit na namamaga na yung mata ko hindi ko pa rin pinigilan sarili ko na lakasan yung loob. Ngayong patay na si Tristan I can't afford to waste time. Ni hindi ko siya nakita ng personal at nasabing I love you for two weeks dahil nagpakabusy ako magsaya sa sarili kong kapakanan. I was too selfish and now this is what I get. The death of my love.