Rulers of the Night

Preparations-H5

Niet proefgelezen. Sorry!

------------------------------------------------------------------------------------

Dit meen je toch niet? Gaan ze nu serieus een korte photoshoot houden zodat de kopers al een voorproefje kunnen krijgen? Dit is werkelijk idioot. Maar voor ik verder kan klagen wordt ik voor de camera's gedrukt en verwachten ze dat ik ga posen. Mooi niet hoor, ik ben geen hersenloze pop waarbij je aan de touwtjes kan trekken zoals de andere meisjes hier. Als protest ga ik oncharmant met mijn armen over elkaar staan en ik kan onder andere Josephine en wat andere mensen aan de zijlijn horen zuchten. De triomf glimlach die zich op mijn gezicht werkt wordt er even hard weer afgehaald als 'Mark de Bewaker' op mij komt afgelopen met zijn stok, alleen deze keer heeft hij de knop ingedrukt en zie ik het blauwe licht van de elektriciteit er langs schieten en hoor ik het zachtjes knetteren. What the fuck voor een marteltuig hebben ze hier? Eigenlijk wil ik daar het antwoord niet op weten en daar naast ben ik ook niet zo masochistisch en wordt ik liever niet geëlektrocuteerd dus poseer ik maar snel in wat simpele houdingen die online kledingmodellen ook vaak ook gebruiken.

Na wat vooreeuwig lijkt geeft de fotograaf het op en wordt ik hardhandig de wachtruimte ingewerkt. De ruimte ziet er uit als een presentatiezaal. Er staan meerdere rijen met stoelen opgesteld en voor in de ruimte is een scherm met beamer waar onze foto's langs komen. Alleen de sfeer geeft al aan wat er werkelijk aan de hand is. De ruimte is gevuld met meisjes en ik blijk een van de laatste te zijn. Bij sommigen kruipt er een verdrongen snik omhoog terwijl anderen keihard zitten te huilen waardoor hun make-up met stromen naar benden loopt. Weer andere zitten in complete shock voor zich uit te staren maar wie me het meest verbaast is het meisje wat een beetje in de hoek staat. Ze heeft blond haar tot aan haar middel en heeft wat je noemt 'killer legs'. Typisch zo'n iemand waar het gemiddelde meisje een ontzettende deuk in haar zelfbeeld van krijgt. Dat is ook niet wat me verbaast maar wat ze zegt! 'Ik wordt sowieso met het hoogste bedrag verkocht. Ik bedoel kijk even naar mij.' 'Mijn koper heeft echt geluk.' 'Ze zullen vast kwijlen als ik naar buiten kom'. Alsof ze trost is om hier te zijn en als een stuk vlees verkocht te worden. Van die gedachte krijg ik gewoon spontaan een vieze smaak in mijn mond.

Niet veel later komt het laatste meisje binnen gevolgd door een mannetje die me aan een rat doet denken. Hij heeft een puntig gezicht met grote voortanden en kleine priemoogjes en het kleine beetje haar dat hij heeft is met veel gel naar een kant gekamd. Zijn rode ogen en bleek ondertoon in zijn huid verraden dat hij een vampier is, en duidelijk een van een mindere rang. Hij gaat voor de beamer staan en schraapt zijn keel om de aandacht te krijgen.

"Fijn dat jullie er allemaal zijn." Zijn eerste zin is nog niet afgelopen en mijn ogen rollen al. Alsof we hier vrijwillig zijn. "Straks krijgen jullie een nummer en als dat nummer wordt omgeroepen loop je door de deur links van mij, deze leidt naar het podium. Daar loop je rustig een keer heen en weer en daarna draai je een langzaam rondje. Ondertussen verteld onze veilingmeester wat over jou en aan het eind kan het bieden beginnen. De hele tijd moet je blijven lachen en jezelf verkopen. Als je namelijk niet verkocht word ga je regelrecht naar een werkboerderij of wordt je naar de oogst gebracht waar je langzaam dood wordt gebloed. Nou dat was het zo wel een beetje."

Zodra Rat ( mijn nieuwe bijnaam voor hem) klaar is met zijn korte opbeurende speech (ja dat was inderdaad sarcasme) komen verschillende make-up artiesten naar hun aangewezen pet lopen om de laatste dingen bij te werken of bij sommige de uitgelopen make-up weg te werken, vaak hopeloos. Tussen alle wirwar lopen andere vampiers heen en weer, allemaal in dezelfde outfit, het zijn vast werknemers. Ze lopen op je af en doen bandjes om. Als een vrouw op mij afloopt begroet ze me niet eens maar pakt hardhandig mijn pols en schuift het bandje er omheen. Zonder iets te zeggen loopt ze ook weer weg. Ik knipper een paar keer verdwaast met mijn ogen en kijk dan wat er precies op mijn bandje staat. Een nummer, 34, en de letters AB met en minnetje er achter. Wow, hoe weten ze mijn bloedgroep? Stalker much? Ze hebben vast bloed afgenomen toen ik buitenwesten was. Dat verklaart ook gelijk een van de vele, nu met make-up weggewerkte, blauwe plekken.

Zuchtend zie ik letterlijk de minuten wegtikken, in de hoek van de 'wachtkamer' hangt een klok. Het verbaast me dat de klok nog niet spontaan van de muur is gevallen onder mijn intense staar. Nummer 32 van de 36 is net het podium opgeroepen. Slik. Dat betekend dat ik bijna ben. Ik probeer tot rust te komen en ga mijn standaard lijstje af. Zoek 5 die je kan zien. Zoek 4 dingen die je kan aanraken. Zoek drie dingen die je kan horen. Zoek twee dingen die je kan ruiken. En zoek 1 ding dat je kan proeven. Daarna adem ik nog tien keer deur mijn neus in en door mijn mond uit. Deze manier heb ik me vanaf kleins af aan aangeleerd om zo mijn anxiety onder controle te krijgen. Het zou gerelateerd zijn aan mijn 'onderdrukte jeugdtrauma' volgens de clan-dokter. Ik heb geen eens herinneringen aan mijn jeugd voor de hunters. Hoe moet ik nou weer weten wat ik heb 'onderdrukt'. Oh, god. Oh, Jezus Mary Christ. Nummer 33 is al een tijdje geleden door de deur gelopen. Help! Ik kan ieder moment worden opgeroepen voor mijn veiling. De kalmte die mijn oefening had meegebracht vliegt het raam uit en ik ben weer in de volle paniek stand. Dit is niet oké mijn zenuwen en zwakke hart kunnen dit niet aan.

Ineens wordt ik op mijn schouder getikt. "Het is jou beurt lieverd." Ik kijk omhoog en recht in de medelevende ogen van Josephine. Medeleven, alsof dat mij uit deze situatie gaar redden. Ik veeg mijn zwetende handen af aan mijn blote dijbenen. Wacht, blote? Oh ja.... Ik draag bijna tot geen kleding. Klein dingetje. Even vergeten. Slik. Zenuwachtig geef ik een laste knikje naar Josephine. Het is ook niet haar schuld dat ik in deze situatie zit. Daar gaat 'ie dan. Ik loop naar de deur en de bewaker doet hem open. Ik kijk hem onzeker aan en hij geeft een knik richting de deuropening en nog zo'n medelevende glimlach. Zodra ik de deur door stap is het enige wat ik zie een wit fel licht. Ben ik in de hemel?

----------------------------------------------------------------------------------

Hey hey, sorry voor de lange tijd tussen de updates. Ik heb maar één slecht excuus. Ik ben druk druk druk.

Maar even een side note, de oefening die Alexa in dit hoofdstuk doet is oprecht een methode tegen een paniekaanval. Het heet 'grounding' en is tegen het gevoel dat je je grip op de werkelijkheid verliest.

Until next chapter!

XO