DIARY (destiny)

CHAPTER 15:

Chapter 15:

yun ang unang beses na nakilala ko si johanne. kung pano kami ulit nagkita at bakit naging kame?

simple lang.. hindi naman siya mahirap mahalin a pakisamahan. masaya ako pag nakaksama ko siya..

ang then out of the blue i ask her to be my girlfriend.. pumayag namn siya.. at mahal ko siya..

tinulungan niya din ako kung pano unti-unting makalimutan si denisse. kahit alam ko sa sarili kong hindi 

ko na siya makaklimutan atleast nalilibang ako..

"CALLING HONEY:"

"HELLO?"

"hi hon. can you pick me up later?"

"yes sure. why?"

"susunduin ko kase ung sisiter ko sa airport.. siya ung tutulong satin magpatakbo nang company"

"ah.. ganun ba cge.. ill pick you up later."

"ok. thnks. iloveoyu."

"iloveyoutoo.bye."

---

and yes you heard.. susunduin daw namin ung kapatid nya.. kaya naman umakyat ako nang kwarto para magshower..

pag punta ko sa cabinet ko.. nakita ko ung DIARY.. diary namin ni denisse. yes, hanggang ngayon.. tinatago ko padin siya..

nagsusulat padin ako dito.. if ever na magkita kame ulit.. isosoli ko to saknya.. hayy.. naalala ko nanaman siya..

*sa airport*

"hon, anung oras ba ang dating nya?"

"3pm daw sabi ni mami. let's wait lapit naman nang mag 3"

"ok.cge.."

at last 3pm na nga.. tama ba yung nakikita ko? 

teka baka naghahlucinate lang ako..

nang biglang nagsalita si johanne.

"SIS!DITO"

sh*t si denisse? si denisse? akala ko ba wala siyang kapatid?

nagsmile lang si denisse. hindi pa nya siguro ako nakikilala kase nakashades ako. at tsaka.. 5 years nadina ng nakaklipas no.

"i miss this. philippines."

"yea sis. oh. btw, this is Van.."

biglang natahimik si denisse. kaya inalis ko naman ung shades ko.

nagulat siya. gulat na gulat..

"hi. im van."

nagkunware akong di ko siya kilala para walang tensyon..

"hi"

hindi nya tinanggap ung kamay ko..

"sis, siya ung boyfriend ko. pogi diba?hahah"

ngumiti lang si denisse.. nasa mode of shock padin siya..

"ah.hon, i need to go back to the company. may imimit akong client.."

"ha? hatid na kita"

"no.no.no. si ate ung ihatid mo.. ill be fine, hatid mo siya sa condo ko."

"ah. cge."

"so ill be going."

"sis, si van na bahala sayo.. harmless yan. hahha"

"ok."

umalis na nga si johanne, pero kumiss muna siya skin.

tinitignan ko kung anung reaksyon ni denisse.. pero tahimik lang siya..

*katahimikan*

"im sorry, hindi ko alam. don't worry kaya ko namang pumunta sa condo. hindi mo na kailangan akong ihatid."

"let's go"

hindi ko alam pero.. bigla ko nalng siya hinwakan sa kamy.. nang mahigpit, alam ko nasasktan siya..

pero wala ung sakit nayon kumpara sa sakit na pinagdaana ko.

"van, anu ba. nasasktan ako."

hindi ko siya pinansin.. hanggang makarating ako sa kotse ko..

"get in the car"

"ayoko"

"sabi ko GET IN THE CAR! NOW!"

alam ko masyado akong nagiging harsh kay denisse.. pero di ko mapigilan..

sumakay na nga siya sa kotse.. parang natatkot..

nasa may kotse kame nang bigla kong napansing umiiyak siya.. yes umiiyak siya. damn! anu bato.

tinigil ko yung kotse.. tsaka ako humarap sa knya..

"im sorry. stop crying baby."

hindi siya nagsalita. pinunasan ko lang yung luha nya at niyakap ko siya.. niyakap ko siya nag mahigpit..

imissthis. namiss ko siya.. matagla din kame sa posisyong yun nang bigla siyang nagsalita.

"ako dapat ang mag sorry."

"sshhh."

"no van, i owe you an explanation.."

"tama ka.. kailngan ko nang paliwanag"

"johanne is my half sister. diba sabi ko syo.. may iba nang pamilya si papa.

si johanne ang naging anak nya sa pangalawa nyang asawa.. kung bakit navarro ang apelido nya? kase, sinunod ung name nya sa daddy ko

at ako ung surname ko. sinunod kay momy. dahil hiwalay nga sila..tapo------"

"damn! hindi yan ang gusto kong malaman denisse! bakit hindi kana bumalik? i waited for you. we waited for you! 

f*ck! hinintay kita pero anong ginwa mo? wala!wala!wala! pinaghntay mo kame sa wala.

linoko mo kame na sabi mo babalik ka pa pero ang totoo pinapaikot mo lang kame"

"it's not what you think van.."

"then what is it?!!!!"

"dad is sick.. he has a cancer, colon cancer. at pwede siyang mamatay kahit anung oras.. babalik na sana ako nun sa phil.

nang malaman ko yun.. at pinakiusapan nya ko na mag stay.. na alagaan siya.. kahit anung kagustuhan kong bumalik

dito sa pilipinas hindi ko magawa.. kailangan ako ni daddy.. at wala namang masama kung pagbigyan ko siya..

ang pag ibig makakpaghintay.. pero ang buhay hindi na pwedeng ibalik. i don't want to do the same mistake again..

at kahit masakit.. kinaya ko.. para sa inyo.. para sa pamilya ko."

then she cried.. a lot.. umiyak siya ng umiyak..

hindi ko makyang nakikita siya umiiyak.. kaya niyakap ko siya..

"but now, he's gone.."

"sshhh. nandito ako baby.. don't cry."

niyakap ko lang siya nang mahigpit.. ang she hugged me back..

"nandito ako.. proprotektahan kita.. promise ko sayo un diba?"

 kumalas na siya sa pagkakayakap ko..

"hatid mo na ko.. gusto ko nanag magpahinga."

hindi nako nagsalita pa at inistart ko na nga yung kotse.. hanggag makarating kame sa condo.

INALALAYAN KO SIYA HANGGANG MAKAPSOK KAME SA CONDO NI JOHANNE..

"ok nako. pwede ka nang umalis."

"let's talk denisse."

"wala naman tayong dapat pag usapan."

"meron.. about us."

"there's no us.meron lang you and me pero walang us."

"denisse.. pls."

"tama na van.. may kanya kanya na tayong buhay.. kayo na nag kapatid ko."

"tama ka may kany-kanya na nga tayong buhay. cge."