Dark and pink Side -twinnie- (On hold)

Appje

Het is een onbekende nummer. Zoals ik al zei.

App gesprek:
18:57 Onbekende nummer: Hey schoonheid.
Staat erop. What the hell!!
19:07 ik: Sorry, maar wie ben jij?'staat er.
19:07 Onbekende nummer:Kom op, je weet heus wel wie ik ben.
19:08 ik: Nee, ik weet het niet. Zeg nou maar gewoon.
19:08 Onbekende nummer: Raad maar.
19:09 ik: Speel geen spelletjes met mij.
19:09 Onbekende nummer: O, nu al boos. Kom op je weet het wel. Denk maar na.
19:10 ik: Ach, rot toch op.
19:11 Onbekende nummer: Oké, ik geef je een hint. Ik heb bruin haar en groen met blauwe ogen.
19:11 ik: Wat moet je Jace?
Ik verander gelijk zijn naam naar Jace.
19:12 Jace: Nou mooi geraden.
19:12 ik: Ik zei wat moet je?
19:13 Jace: O, niks. Ik wou gewoon zeker weten dat jij het was.
19:14 ik: Nou mooi. Ik ga doeggg.
19:14 Jace: Wacht, ik ben nog niet klaar.
19:15 ik: Wat?!
19:16 Jace: Ik wou zeggen kom naar het park bij jou huis daarzo. Ik zal daar wachten. Tot over 10 minuten. Ik denk dat dat wel genoeg is?
19:17 ik: Wacht ff, wie zegt dat ik kom?
19:17 Jace: O, ik weet zeker dat je zal komen.
19:18 ik: Ach, schei toch uit.
19:19 Jace: Tot zo.

En hij is offline. Hoe weet hij zo zeker dat ik zal komen. Mag hij maar lekker dromen. Ik loop terug naar de woonkamer. Waar ik zie dat Kiara en Tim in slaap zijn gevallen.

'Kiara, kom naar je bed.' Ik pak haar vast en loop rustig met haar naar boven. Zodra we in haar kamer komen, gaat ze gelijk in bed liggen. Ik doe de dekens over haar heen. Zodat ze het warm heeft.

Ik loop daarna weer terug naar beneden. Waar ik Tim weer omhoog probeer te krijgen, zodat hij opstaat en ik hem zo naar boven kan helpen.

'Tim, kom toch op. Ik kan het niet alleen, je bent echt zwaar.' Hij hoort mij niet eens. Hij helpt mij uiteindelijk wel en loopt met mij onder zich naar boven. Hij gaat net als Kiara ook gelijk in bed liggen, waarna ik hem ook dicht wikkel in de dekens.

Nadat hele proces ben ik zelf naar bed gegaan. Ik zit nu mijn insta te checken. Als ik daarmee klaar ben ga ik nog even naar whatsapp. Ik zie een appje van Jace, opeens komt er iets tegen mijn raam. Ik schrik me rot. Het is sowieso een eenhoorn dief. Hij gaat zeker mijn eenhoorn knuffeltjes stelen. Ik stap uit bed en pak een stok. Ik open de raam en schreeuw:

'Wat moet je eenhoorn dief?!? Je krijgt geen knuffeltjes ga weg!' Als ik kijk wie het is had ik dat beter niet kunnen zeggen. Het is Jace.

'Ik ben geen eenhoorn dief. En ik wil geen knuffeltjes. Ik haat knuffels. Igg rare dingen.'

'Hieieieie, wat?!?! Knuffels kan je niet haten. Ze zijn juist heel schatig en ze zijn niet raar.'zeg ik verontwaardigd.

'Oké zal wel, ik vind ze gewoon niet leuk oké.'

'Maar wacht. Wat doe jij hier?'

'Niks, je kwam niet naar het park, dus ik kwam.'

'Nou mooi, je mag nu wel weer weg. En ik zei toch dat ik niet zou komen. Ha lekker voor je.'

'Waarom zou ik gaan? En ja, je hebt gelijk.'

'Anders... Anders...' Ik kom maar op geen mogelijkheid. Opeens komt er iets in me op. Wat best wel slim is.

'Anders wat?'

'Anders roep ik mijn broer.'

'Ja, joh. Heb jij die wel?'

'Tuurlijk heb ik die!'

'Bewijs het maar.'

'Sorry, maar dat kan ik nu niet.'

'Dus je hebt hem niet.' Opeens voel ik een hand op mijn schouder. Ik laat een hoog gilletje. Maar toch durf ik niet om om te draaien. Ik maak een woord met mijn lippen "help, Jace".