As Endless As Forever

Chapter 5

Chapter 5

“Happy birthday to you. Happy birthday to you. Happy birthday, happy birthday , happy birthday to you!”

Habang kumakanta ay lumalapit sa akin si Lowie na may dalang cake. Inilapag niya iyon sa ibabaw ng dinning table.

“Make a wish first,”paalala niya sa akin.

Pumikit ako pagkatapos ng ilang sandal ay hinihipan ko ang maliit na kandilang kulay-rosas na nakalagay sa ibabaw ng cake.

Tumayo ako mula sa pagkakaupo ko para kumuha ng platito para sa cake.

“Anong oras ka umuwi?”tanong ko sakanya habang hinihiwa ko ang cake. Inabot ko iyon ito sa kanya pagkatapos. Umupo na rin ito para simulan ang pagkain.

“Past twelve ,” sagot niya sa akin bago sumubo.”tulog na tulog ka na, so, how was your date with Dennis?”

Umupo ako sa tapat niya.”Okay lang,” sagot ko at kinuha ko ang tasa ng kape para inumin ito.

He glared at me. “okay lang,” maarte ulit na sabi niya. “That means nothing extraordinary happened.”

Natawa n alang akong napailing sa kanya.

“Saan nga pala tayo nagyon?” tanong niya sa kin.

“Sa Downtown. Kaya wag kang kumain nang marami. Marami pang susunod.” Tumayo ako at bibit ang tasa ng kape upang ilagay sa lababo.

“sus!” tinampal niya ang kanyang noo. “Sira na  naman ang diet ko. Syanga pala, maalala ko, may nagpunta rito kahapon nang umuwi ako para magbihis.”

“Sino naman?”

“Lalaki. Super gwapo sana kaso hindi yata naturuan ng mga magulang niya na ngumiti. Mukhang suplado. But nonetheless, he’s gwapo. Prang nakita ko na nga somewhere ang mukha niya eh. Ang cute ng eyes niya,” kinikilig na sabi niya.

“And?” tanong ko pa kasi obvious naman na hindi pa siya tapos magsalita.

“Hinahanap ka niya.”

DUG DUG DUG

Napaharap ako sa kanya.

“S-sino raw siya?”

“Adam Olivarez daw.”

Napasandal ako sa lababo. He found me!!!

“ Ay, naalala ko na kung bakit siya pamilyar ang mukha niya at panaglan niya,”sabi niya sa akin na mukhang hindi niya napansin ang aking reaction. “Nakita ko na siya sa isang magazine nang  ma-feature siya dahil sa bagong branch ng Olivarez diyan sa Sentosa Mall.”

Hindi na ako nakapag-react sa sinabi niya.

Noon lang niya ako napansin. “Hey, are you alright?” puno ng pag-aalalan  na tanong niya sa kin. “Do you know him?”

Tumango ako ngunit parang naguluhan siya dahil hindi niya alam kong saang tanong ang sinasagot ko.

“Anong sabi mo?”

“Sabi ko bumalik  na alng siya ngayong umaga para siguradong narito ka. Ikaw ha, masyado kang malihim. Kilala mo pala yong rich at gwapong may-ari ng Olivarez pero hindi mo man lang nabanggit sa akin. Eh, di sana humingi ako ng discount sa necklace na nakita ko roon,”biro pa niya.

Napahawak nalng ako sa nook o at tila nawalan ako ng lakas na napaupo sa dining chair. Inalalayan naman niya ako habang nagtataka.

Anong gagawin ko? Alam na ni Adam kung saan kung saan ako nakatira. Anong gagawin niya sa akin kapag nakita na niya ako?

It had been four years.

As if on cue ay tumunog ang doorbell. Napapitlag ako at nanlamig ang aking mga kamay. Pakiramdam ko ay napako ako sa aking kinauupuan.

“Tricia, are you alright?” muling tanong sa akin ni Lowie.

Marahan akong tumango. “Pakibuksan naman ang pinto. At kung si…kung yong lalaking nagpunta rito kahapon ang nariyan ay papasukin mo.”

Tumango nalang siya sa akin at tumalikod na.

“And one more thing, mauna ka nang umalis. Magkita na lang tayo sa Marine Square,”tinutukoy ko yong shopping mall na pupuntahan naming. “Susunod na lang ako ron. Mag-uusap lang kami ni Adam.”

“Do you need help?”

Umiling ako at tumayo na upang magtungo sa aking kwarto para ayusin ang aking sarili.

“You can do it,Patricia de Jesus.” Sabi ko sa repleeksyon ko sa salamin.

Huminga ako nang malalim para mabawasan ang kabang nararamdaman ko nang marinig ko ang tinig ni Adam.

Hindi ko na hinitay na tawagin pa ako ni Lowie. Kusa na akong lumabas sa kwarto ko.

Lalong nagging mabilis ang tibok ng aking puso nang masilayan ko ang mukha ni Adam. After four years,hidni nabawasan ang kagwapuhan at ang pagiging matikas nito. Sa halip ay lalo pa yatang nadagdagan. Bumagay rito ang polong nakatupi ang sleeves at slacks. Wala akong nakitang pagbabago nito.

Except for his blank expression.

Dahil noon ay lagi itong may nakahandang ngiti para sa akin.

But now, it was gone.

“Mauuna na ako,”basag ni Lowie sa katahimikan.

Tumango na lamang ako habang si Adam naman ay mahinang nagsabi ng pasasalamat.

“It’s been four years, Patricia. It’s time for you to go home,”malamig na sabi niya.

A/N: hanggang ditto na muna,sakit na ng eyes ko at balikat ko. Nakkangawit din pala. Amp.

:3