Τι να πώ;
Απο που να αρχίσω;
Που να τελειώσω;
Υπάρχει μια ανακατωσούρα μεσα μου, ολα ειναι μπερδεμένα με χειρουργική ακρίβεια.
Και τα φαντάσματα, δεν τα φοβάμαι τα φαντάσματα.
Μα αυτα δεν είναι απλά,ειναι τα φαντασματα τα δικα μου του παρελθόντος μου.
Είναι και αυτή η δαιμωνική η γυναίκα που καποτέ με εξομολογητικό ύφος με δασκάλεψε,να εισαι λίγο πιο καχύποπτος με τα θυληκά.
Μα.
Μα αφού,εγω ψυχή μου σε εμπιστεύομαι,λάμπεις τοσο όμορφα στο σκοταδι μου,αν είσαι αληθινή δεν θα φύγεις και εσύ.
Μα ακομα οι ανασφάλειες του παρελθόντος, με χτυπουν στον ώμο και γυρνάω να κοιτάξω,μου δείχνουν οσα εχουν συμβεί και πάλι φοβάμαι.
Μετα έρχεσαι και με φιλάς,παλι πίσω στην πραγματικότητα, γεμιζεις με λουλούδια τα σωθικά μου,πόσο σε λατρεύω, διώξε αυτούς τους διάβολους σου φωναζω μα δεν με ακούς, δεν βγαζουν ήχο τα ματια μου.
Μα όταν το χάδι σου ακουμπά το πρόσωπο μου εγω σιγά απο μεσα μου κανω "χρρ" σαν τις γάτες απο ευχαρίστηση, διώχνεις για λιγό τα πάντα και μένω μόνο εγω και εσυ.
Μα όταν ξεφεύγει το μυαλό σου τρέμω στην ιδέα οτι μπορεί να σκέφτεσαι και να σου λείπει καποιος αλλος, μετα μου χαμόγελας ξερω πως για απόψε θα είσαι δική μου.
Ανοίγω τα μάτια το πρωΐ με την ελπίδα πως θα δεν θα το πεις ούτε σήμερα το δυσάρεστο και γλυκά σαν μου μιλάς επιστρέφει πάλι το χαμόγελο στα χείλη μου.
Ανάθεμα σε διάολεεε τι δεν θα έκανα να σε κρατήσω.
🌹
⚀
