"Ξέρεις,νομιζω κάπου σε 'χω ξαναδεί /μη με ρωτήσεις που και πότε δεν θυμάμαι..." λέει ένα τραγούδι...
Κι όμως διάολε θυμήθηκα τα πάντα.
Έχεις χρόνο να ακούς ιστορίες για μας;
Όταν κόσμος δημιουργήθηκε και ο ουρανός έβρεχε αγγέλους ήσουν μαζί μας σε αυτούς που βυθίστηκαν στα άδυτα και σκοτεινά της κολάσεως.
Εσύ σε ένα από τα ταγματα του Ζωρ και εγώ διεκδηκητης του θρόνου.
Ήσουν και στην Ιαπωνία, εμοιαζες σαν κρίνο,άντρες πολεμούσαν για χάρη σου.
Σε κοιτούσα κάτω από την κερκίδα, όταν αρνήθηκα να πολεμήσω.
Μου χαμογελασες!
Στην Ιταλία τα χρόνια της αναγέννησης μπήκες σαν μοντέλο στο ατελιέ μου,γδύθηκες μπροστά μου και μέσα από το λευκό σου φουστάνι,εμφανίστηκε το λιγότερο λευκό και χλωμό μου κορμί.
Πριν καν πέσει κάτω το φούστανι σε είχα ζωγραφίσει σε όλες τις πόζες στο μυαλό μου.
Έγινες η μούσα μου, σε ερωτεύτηκα.
Βρεθήκαμε και στο μυαλό του Shakespeare όταν έγραφε τον Ρόμεο και την Ιουλιέτα.
Ήσουν ολόκληρο το Ποτοσί,ήμουν εργάτης στα ορυχεία και έβγαζα τους θησαυρούς σου έξω και ας με σκότωνε αυτό και ας πεθαινα για σένα.
Ακόμα στην Αίγυπτο, το Μαρόκο, την Περσία,την Γαλλία, στην Κολομβία και να 'μαστε τώρα.
ΕΔΩ
Εν έτει 2017 να κλείσουμε αυτόν τον κύκλο.
Να ολοκληρωσουμε την ιστορία τόσων αιώνων.
Όταν σε ρωτάνε πως και πότε γνωριστήκατε να λες που να σου εξηγώ.
💫
🌹
⚀
Οποίος ξέρει το τραγούδι ας το συνεχίσει.
Peace ✌
Extra :και αν με ρωτάνε αν διψαω,για αγάπη θα απαντάω.
