Gittiğinde...

Her Yerde Gülemezsin!

Sınav haftasının telaşı içinde kütüphanedeydi. Edebiyat sınavında zorlanmayacağı belliydi ama yine de endişe içindeydi. Çünkü "O" bu sınavda zorlanabilirdi, ne de olsa ana dili Türkçe değildi ve kendisi gibi birinci sınıftan beri bu dersi görmüyordu. 11.sınıf olduğundan notlarının düşmemesi gerektiğinin bilincinde olduğu için tüm vücudunu gerginlik kaplamıştı, bu gidişle ikisi de kalacaktı. Omzuna değen elin sıcaklığıyla düşüncelerden sıyrıldı.
-Naber?
Sesinin kulaklarında çınlamasıyla kalbi hızlanan kızın gerginliği yüzünden okunuyordu. Sorusuna cevap alamayan genç, o masum ve insanın kalbini ısıtan gülümsemesiyle:
-Ne o? Hiç mi çalışmadın?
-Ben değil, ama sen... Notlarına önem veriyorsun ve yapamazsan kafana takmanı istemiyorum.
-Yapamayacağımı nerden çıkardın peki? Kim çalıştırdı beni?
Böyle söylemesi tabi ki hoşuna gitmişti ve istemsizce gülümsüyordu. Aniden gelen çıkışla irkildi.
-Napıyorsun? Bunu Bi daha yapıyım deme.
Olayı idrak etmeye çalışan kız :
-Ne?
Diye şaşkınlıkla yüzüne bakmayı sürdürdü. Kıza doğru eğilen genç:
-Eğer o gülüşünü başkasının görmesine bir daha izin verirsen sonuçlarına katlanırsın.
Yüzüne yayılan kocaman gülümsemeyle kıza bakıyordu. Kütüphanede olması gereken sessizliği sağlamak adına kulağına fısıldayarak konuşuyordu. Devam etti:
-Ayrıca artık gitmeliyiz. Biraz daha bu yakınlıkta olursak kalbim dayanmayabilir.
İyice şımaran kız yine istemsiz şekilde gülümsedi ve ardından eli hemen ağzına gitti. Dersini almıştı. Öyle her yerde gülmek yoktu.!
~~~
Bu küçük anıdan çıkıp etrafa bakındığında sınav başlamak üzereydi. Yüzünde kalan tebessümü düzelterek kitaplarını topladı ve sınıfa doğru harekete geçti.

*** oylarınızı eksik etmezseniz sevinirim ^_^