γεννήθηκε για να νικάει

5)

Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω γύρω μου. Βλέπω την Άννα να έχει ξαπλώσει στο στήθος μου και να κοιμάται.

Της χαϊδεύω τα μαλλιά και κοιτάω τον ουρανό. Έχει ένα υπέροχο σκούρο μπλε χρώμα που σε ταξιδεύει.

Πόσες ώρες είμαστε εδώ?

Θέλω να σηκωθώ αλλά δεν μου πάει η καρδιά να την ξυπνήσω.

Παίρνω το κινητό μου από την τσέπη μου για να κοιτάξω την ώρα.

6:28 ... Πρέπει να πάω σπίτι...

Σ: Άννα

Ψυθιριζω στο αυτί της αλλά δεν ξυπνάει

Σ: Αννούκο μου? Ξύπνα πρέπει να φύγουμε..

Την σκουντάω απαλά και ανοίγει σιγά σιγά τα μάτια της. Μου χαμογελάει και σηκώνεται . Σηκώνομαι κι εγώ και αρχίζω να περπατάω πάλι δίπλα στην Άννα.

Φτάνουμε σπίτι της και προχωράει προς την είσοδο. Μπαίνει μέσα αλλά πριν κλείσει η πόρτα ακούω φωνές και η πόρτα κλείνει απότομα.

Απ το παράθυρο φαίνονται σκιές να περπατάνε γρήγορα προς την πόρτα.

Πάω και κρύβομαι πίσω από ένα δέντρο και η πόρτα ανοίγει ξανά. Από μέσα βγαίνει τρέχοντας η Άννα με δάκρυα στα μάτια.

Τρέχει προς την αντίθετη μεριά από αυτή που είμαι εγώ και ξαφνικά βρίσκεται στη μέση του δρόμου. Αρχίζω να τρέχω από πίσω της όταν παρατηρώ ένα αμάξι να πηγαίνει με μεγάλη φόρα κατά πάνω της.

Σ: ΆΝΝΑ

φωνάζω και πέφτω πάνω της ρίχνοντας μας και τους δυο στο πεζοδρόμιο.

Την αγκαλιάζω σφιχτά και ανταποδίδει. Κλαίει με λυγμούς και προσπαθώ να την ηρεμήσω χαϊδεύοντας για μια ακόμη φορά τα μαλλιά της.

Σ: είσαι καλά?

Α: όχι...

Σ: θες να μου πεις τι έγινε?

Α: δεν μπορώ

Λέει και αρχίζει να κλαίει πιο έντονα.

Την κλείνω στην αγκαλιά μου και της δίνω ένα φιλί στο μέτωπο.

*********************
Μεριά Άννας

Βγαίνω τρέχοντας απ το σπίτι και πηγαίνω προς τον δρόμο. Ξαφνικά από πίσω μου ακούω το όνομα μου και σε δευτερόλεπτα είμαι ξαπλωμένη στο πεζοδρόμιο με τον Σάββα από πάνω μου.

Με σφίγγει στην αγκαλιά του και ανταποδίδω ενώ ταυτόχρονα κλαίω με λυγμούς προσπαθώντας να ηρεμήσω .

Σ: είσαι καλά?

(Σου φαίνομαι καλά?)

Α: όχι...

Σ: θες να μου πεις τι έγινε?

( θέλω... Αλλά δεν μπορώ γαμώτο. )

Α: δεν μπορώ

Λέω και αρχίζω να κλαίω πιο πολύ...

Με κρατάει σφιχτά αγκαλιά και με φιλάει στο μέτωπο.. Μόνο μαζί του νιώθω ασφάλεια πλέον. Είναι ο μόνος που είναι πάντα δίπλα μου κι ας είναι μακριά .. Μόνο αυτόν μπορώ να εμπιστευτώ..

Είναι ότι καλύτερο υπάρχει στη ζωή μου. Μπορώ να βασίζομαι πάνω του όπως και αυτός σε εμένα..

Αλλά δεν μπορώ να του πω ότι οι άνθρωποι που με μεγάλωσαν δεν είναι οι βιολογικοί μού γονείς και ότι κάθε μέρα με κακομεταχειρίζονται... Ο "πατέρας" μου με χτυπάει και κάθε μέρα προσπαθεί να με γαμησει αλλά δεν τα καταφέρνει γιατί η
" μητέρα" μου του λέει ότι θα τους φανώ χρήσιμη...

Α: Σάββα?

Σ: πες μου

Α: μπορώ να κοιμηθώ σπίτι σου?

Σ: εννοείται αυτό αλλά γιατί?

Α: θα σου τα πω όλα αλλά όχι τώρα..

( θα περιμένω πρώτα να ηρεμήσουν τα πράγματα και μετά θα του πω.)

Σηκωνόμαστε και ξεκινάμε προς το σπίτι του. Φτάνουμε απ έξω και βγάζει τα κλειδιά από την τσέπη του. Ανοίγει και μπαίνουμε μέσα.

στο σαλόνι κάθεται η γιαγιά του με τον παππού του και βλέπουν τηλεόραση.

Σ: γειαααααα

Γιαγιά : για σου παιδί μου, για σου Άννα.

Α: γεια σας.

Σ: εμείς πάμε πάνω.

Παππούς : πεινάτε?

Σ Α : όχι ευχαριστούμε.

Λέμε και πάμε προς τη σκάλα.

Αυτό το κεφάλαιο το γράφω δύο μέρες γιατί βαριόμουν να το συνεχίσω... Τι πρωτότυπο.... Τεσπα. Αυτά. Γεια. Τα λέμε.