10 Brieven aan Roos

Extra hoofdstukje

3 augustus

“Luna! Je trein vertrekt zo!” “Rustig aan mam, ik wacht op Frank en Tijger.” Mijn moeder zit te stressen in de auto. Ze heeft me net op het station gedumpt. In de verte zie ik 2 jongens naar me zwaaien. “Doei mam!” ik zwaai naar haar en ren dan richting de jongens. Omdat we te lui zijn om te fietsen en niemand ons wou brengen nemen we de trein. “Hey jongens.” Ze slaan tegelijk hun armen om me heen. “Heb je de brieven?” ik knik. “Dan kunnen we nu gaan.” We stappen de trein in en gaan zitten.

“Hey roos.” De jongens kopen nog bloemen en ik kniel neer bij het graf. “Lieve roos, ik houd zo veel van je!” tranen beginnen over mijn wangen te rollen. “ROOS!” ik schreeuw het uit, het doet pijn. Pijn dat ik haar hier onder de grond laat wegrotten. Mensen moeten echt uitkijken wat ze doen en al helemaal als ze dronken achter het stuur zitten! Toen ik het hoorde deed het pijn, meer dan de pijn die ik nu voel. “Luna, gaat het wel goed?” ik draai me om en wrijf mijn tranen weg. “Ja, ik voel me top.” Het lukt me om een glimlach te laten zien. “We kwamen net nog iemand tegen, hij vroeg naar je.” “Hou op, ik ben nu met niemand anders dan Roos bezig!” Frank knikt en Tijger knielt naast me neer. Hij slaat zijn armen om me heen en trekt me in een stevige knuffel waar Louisa jaloers op kan worden. “Het doet zo’n pijn!” “We weten het.” Ook Frank komt naast me zitten. Kleine tranen in zijn ooghoeken. “We zijn echt een stelletje huilebalken!” lachend leg ik mijn hoofd op Tijgers borst. “Bedankt dat jullie mee zijn.” Frank opent zijn rugtas en haalt er een schepje uit, hij begint naast het graf te graven en ik haal het pakketje met de 10 brieven uit mijn tas. Ik druk mijn lippen op de bovenste brief en gooi het dan in het gat, frank dicht het weer. “We houden van je.” Fluisteren we alle drie tegelijk. Tijger legt e bloemen op het graf en staat dan op. Frank staat ook op, maar ik blijf op de grond zitten. “Roos, ik mis je!” mijn lippen raken mijn hand en die raakt de steen. “Voor altijd.” Mijn blik blijft hangen op mijn vriendschapsarmbandje. Het is een bandje met ‘ROOS’ erop en er zitten bloemen bij. Zelf gemaakt. “Kom Luna.” Wild schud ik mijn hoofd. “Ik wil niet!” “Het moet!” “Nee.” Ik voel 2 armen om mijn middel en ik word opgetild. “Ik kan Roos toch niet alleen laten.” “Luna, kom op, we gaan eten halen.” Ik geef toe en ga staan. “Roos, ik blijf bij je.” Ik pak de handen van Frank en Tijger vast en samen lopen we richting een lunchzaakje. Op een servetje schrijf ik de woorden, een roos alleen van mij. Ik loop naar de herinneringen muur en vouw het servetje op, ik hang het aan het koortje die net voor de muur gespannen is. “Ik kom snel terug.” Samen met de jongens loop ik het zaakje uit naar het station. “Ze was een speciale meid.” “Nee Frank, dat is ze nog steeds.”

dit is the end dames en heren:( laten we allemaal even gaan huilen, willen we meer let me know willen we minder let me also know...

love you guysss xxx