Mijn leven als weet ik niet

8

Sabrina.

Ik wil naar de winkel omdat ik wil gaan koken ik heb daan me gesleurt omdat ik niet alleen wou gaan en nu lopen we hand in hand naar de winkel maar waneer we de berug willen over steken. Zie ik een kleedje van mijn jeugd ik kap het op en bekijk het goed. Waneer ik aan het lepeltje kijk zie ik het dat het mij dekentje is maar hoe kan dat hoe kan mijn dekentje hier licht ik had mijn dekentje sins ik ben geadopteerd ben niet meer gezien mijn pleeg moeder zij dat hij was gestolen tijdens het spellen in de kleuteropvang en sins dien heb ik het niet meer gezien. Daan kijkt over mijn schouder en hij ziet dat ik aan het huilen ben hij vraagt of het goed met me gaat en ja het gaat goed alleen ben ik geschrokken. Want je verwacht niet van iemand dat die om je dierbaarste spullen die je hebt van een persoon die je niet meer bij je is gaan afpakken en over gaan liegen. Ja dat begrijp ik maar wat ga je nu doen Sabrina. O. Ik veeg me tranen weg en beantwoord zijn vraag. Ik ga nooit meer terug ik pak mijn spullen en zoek een eigen huis en kunnen we nu pleas naar de winkel ik beging heel boos te woorden en van koken woord ik rustig. Ja is goed ik pak haar bij de arm en we lopen weer naar de winkel een maal aangekomen pakken we alle spullen die we nodig hebben in stilte en gaan dan weer weg.

•••
Hallo mensen sorry dit is een kleine hoofdstuk school is weer begonnen en moet gaan leren voor de herkansingen ik zal wel update maar dan zal het wel korter zijn.
En bedankt door jullie sta ik op de ranglijst van algemene fictie op #29 heel er bedankt en ook voor het lezen 😘😘🎉🎉🎊🎊