Fast Lane ((ON HOLD UNDER EDITING!))

Living in his world

N/A: back to CLAUDINE'SPOV

~ * ~

marahan kong pinakiramdaman katawan ko at minulat mata ko. it took a while para maka adjust mata ko sa nakakasilaw na ilaw.

sobrang sakit ng katawan ko. ugh~

sinubukan ko bumangon at maupo ng marahan. grabe lang napaka sakit talaga ng katawan ko at tagiliran ko. ugh~ slighty nakakaramdam ako ng kirot sa nuoo ko.

napatingin naman ako sa bandang gilid ko. may nakaheads down.

i smiled with that thought na narito siya.

inuklay ko ang buhok niya. dahilan para maalipungatan siya.

pinilit ko ngumiti dahil makirot parin namatalaga katawan ko ganun din muka ko.

i gave him the sweetest smile i can afford.

at kinagulat ko naman response niya, he tackled me with a hug,

di naman ako nasaktan piling ko lahat ng sakit ng katawan ko nag subside. dahil sa nasabisig niya ako. i felt warmth. safety at assurance na di ako nag iisa.

"i- I'M S-SORRY Claud.. Thank you.. T-Thank you. God know i'm so woried sick. i'm so sorry wala ako nun sa tabi mo. di ko kaya... d-di ko kaya makita kang nahihirapan. i'm s-so sorry claudine. that will never happened again. di ako papayag saktan ka nila. o ng kahit sino. kahit ako. pprotektahan kita sa abot ng makakaya ko." his voice was cracking. halos bulong nalang. what suprised me eh nababasa ng muting tubig ang mga blikat ko..

i manage to get back to my senses and tried to hug him back

"shh. i'm ok baby.." pag aasure ko sakaniya pinilit ko siyang ihiwalay sakin at hinwakan ko ang ga psngi niya. nakayuko siya.

"hey..look at me" umiling lang siya bilang tugon. hawak ko ang muka niya at naka tingin sa baba. nararamdaman ko ang basang pisngi niya.

pinilit kong iangat muka niya upang magkatinginan ang mga mata nain. laking gulat ko at napaka lungkot ng mata niya. parang kinurot yung puso ko..

 "i'm ok.."ngumiti ako sakaniya. "knowing the fact na narito ka na sa tabi ko at binabantayan ako? it more than enough for me.."

Maraming nag bago pagkatapos kong makalabas ng ospital naging mas over protective si Jason sakin. at ang pinaka nakakagulat eh nung lunch namin bigla na lamang siyang tumayo sa gitna ng table at inannounce na kung sino man daw ang manakit sakin ay lagot sakanya which made me blush. oo sa harap ng maraming tao. he told them that i am his alone.

mag mula nun ay bihira na nila ako lamunin ng tingin na-suspend naman yung mga ng bugbog sakin nag ddemand naman sila Jason at Yai ng public appology sa mga taong involve sa kaganapan. para sakin wala na yun. dahil nakaraan nayun at pinatawan na sila ng sapat na sunctions.

pero ang natatanging bumabagabag sakin e si Jason. Oo, wala namang nag bago sa pakitungo niya sakin mas naging sweet at focus siya sakin magmula ng mabugbog ako snisigurado niyang ligtas akong makakauwi and all kumain in time. Hatid sundo rin niya ako naging bantay sarado niya ako. halos di narin ako makakilos ng wala siya dahil sanay nako. pero napansin ko may bumabagabag sakaniya.

isang araw patungo sana ako sa practice nila sa gym ng di ko sadya na madinig pag uusap nila ni Markov. di naman nila ako kita dahil nasa paliko pang ako nung hallway. kaya dinig na dinig ko usapan nila.